«Τρις ελιθάσθη, παρά μίαν τεσσαράκοντα εδάρη…»
«Κεφαλή υπερέχουσα, συσπειρωθείτε, πυρ…» Το χαρακτηριστικό της νεοελληνικής κοινωνίας, όπως διεγράφη στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πρεσβύτερο, αντανακλάται σήμερα στο πρόσωπο του Νίκου Κωνσταντόπουλου.
Εκφραστής μιας γενιάς, που δεν επέκυψε στη βία της επτάχρονης δικτατορίας και αμφισβήτησε την ξενοκρατία. Αγωγός του πνεύματος του ουμανιστικού Σοσιαλισμού -στοιχείο που θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση την εξουσία των 343 οικογενειών που «κυβερνούν και λεηλατούν» αυτόν τον τόπο εδώ και 180 χρόνια- λιθοβολείται ανηλεώς εκ Δεξιών και εξ Ευωνύμων.
Μέχρι τούδε «Τρις ελιθάσθη, παρά μίαν τεσσαράκοντα εδάρη…» «Ελιθάσθη» επί χούντας… «Εδάρη» επί ΠΑΣΟΚ. Και «λιθάζεται» κατ’ αυτάς από τα εκφραστικά όργανα των 343 οικογενειών της Διαπλοκής… Και το περίεργο, συνεπίκουροι στον «λιθασμό» και οι «συναγωνιστές», αλλά και οι «σύντροφοι» και της άλλης πλευράς!..
Και οι μεν «συναγωνιστές» διισχυρίζονται ότι αυτοί και μόνοι «έχουν τη δυνατότητα και ικανότητα να ερμηνεύουν τις τελετουργικές αλήθειες της Αριστεράς. Και είναι οι μόνοι που είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσουν τα αληθινά νοήματα των “ιερών κειμένων” ή των άλλων συμβόλων που χρησιμοποιούνται στις τελετουργίες του χώρου…».
Οι δε του εντεύθεν της Αριστεράς χώρου δεν συγχωρούν στον Νίκο Κωνσταντόπουλο, ως έκφραση της γενιάς της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, την προσπάθεια που η αφετηρία της τοποθετείται «τότε που δενότανε τ’ ατσάλι» στα δεσμωτήρια της Χούντας, αποτίναξης της πατρωνίας και την «καταστροφή της εξουσίας της παράδοσης»!..
Πράγματι, στα «αναμορφωτήρια» της επταετίας, άτομα προερχόμενα από διαφορετικούς πολιτικούς ορίζοντες, έθεσαν σε κίνηση μία τεράστια επιχείρηση αμφισβήτησης των ιδεολογικών θεμελίων του προ Χούντας Πολιτικού Συστήματος. Ήταν μία «εσωτερική επανάσταση», που προοριζόταν να υπερασπιστεί την «ακατανίκητη προτεραιότητα διάπλασης υπεύθυνων πολιτών».
– Το όργανο κάθε επανάστασης -πίστευαν οι «ελεύθεροι δεσμώτες»- είναι ο υπεύθυνος άνθρωπος, εκείνος που είναι εσωτερικά οπλισμένος ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης…
Την ίδια στιγμή ο Μανιχαϊσμός των κολονέλων, προς τον οποίο είχε προσδεθεί σημαντικό τμήμα της προ Χούντας «καθεστηκυίας τάξης», τρόμαζε από τις διακηρύξεις «ανθρωπιστικής κυριαρχίας» των Αντί…
Στο έρημο τοπίο του Μανιχαϊσμού των κολονέλων και των ξένων υποβολέων τους, ο στόχος ήταν η «διαμόρφωση ενός ανθρώπου χωρίς πεπρωμένο, χωρίς έφεση, χωρίς λόγο ύπαρξης», αποκομμένου από τις πνευματικές του ρίζες και καταδικασμένου να υπηρετεί τις παράνοιες της «Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών»!..
Το «αδούλωτο πνεύμα των αναμορφωτηρίων» αντιπαρατάσσει στο «αμερικανικό πνεύμα» των κολονέλων την «αντίσταση στη μοιρολατρία και τον Πενταγωνισμό». Στον «αστικό ατομισμό» αντιπαραβάλλουν το «κοινωνικό άτομο, ως κέντρο ελευθερίας, δημιουργίας, αλληλεγγύης…»
Ο Π.Χ. (προ Χούντας) πολιτικός κόσμος σήμανε συναγερμό κινδύνου. «Κεφαλή υπερέχουσα. Συσπειρωθείτε, πυρ…» Το «αντιδικτατορικό πνεύμα» παραδίδεται προς λιθοβολισμό!..
Προφητικώς ο αείμνηστος εικονοκλάστης καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, Αριστόβουλος Μάνεσης, προειδοποιούσε από το ερημητήριό του:
«Το γεγονός ότι η δικτατορία δεν ανατράπηκε, κατά κυριολεξία, φαίνεται να έχει επηρεάσει την εξέλιξη που επακολούθησε…»
Δηλαδή «κατά τη μεταπολίτευση δεν υπήρξε ρήξη στο επίπεδο των κοινωνικών δομών και δεν προέκυψαν αξιόλογα, ριζοσπαστικά, κοινωνικά κινήματα και ρεύματα». Η νεοελληνική κοινωνία, μετά τους πρώτους μεταδικτατορικούς κραδασμούς, επανήλθε στην προχουντική περίοδο, μέσα από την ελάχιστη διαφοροποίηση των «νεκραναστημένων» παλιών κομματικών σχηματισμών, ή των νεοϊδρυμένων (ΠΑΣΟΚ), αλλά «παλαιάς κοπής» κομματικών σχηματισμών. Και τα μεν και τα δε κατανοούσαν τη «συμμετοχική δημοκρατία» στον βαθμό που οι οπαδοί πειθαρχούσαν στις «άνωθεν εντολές» και δεν έθεσαν υπό αμφισβήτηση τον τρόπο νομής και διαχείρισης της εξουσίας!..
Βεβαίως, οι «άνωθεν εντολές» εκλαϊκεύονται με τη συνεργασία κρατικής και, κυρίως, ιδιωτικής τηλεόρασης, τον Τύπο και τους «ερμηνευτές των γεγονότων» εφημεριδογράφους!..
Η ξενοκρατία, με τη μορφή της πρόσδεσης στον Ατλαντισμό, διεισδύει καθημερινώς στα μύχια της «ελληνικής συνείδησης», ενώ μεθοδικώς και με όπλο τον εκχυδαϊσμό και τη συκοφαντία αποδύεται σε αγώνα εξουδετέρωσης και του τελευταίου ίχνους εθνικής αξιοπρέπειας και πατριωτισμού. Οι Γραικύλοι και στην περίπτωση αυτή εμφανίζονται με το προσωπείο των «υπερασπιστών των λαϊκών συμφερόντων»!..
Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, οι πελατειακές σχέσεις σταδιακά έλαβαν γραφειοκρατική μορφή, δηλαδή επιχειρήθηκε η επέκτασή τους με οργανωμένο τρόπο «εκ των άνω» από τους κομματικούς μηχανισμούς…
Οι μάζες δεν αντιπαρατίθενται αυτόνομα προς το κράτος, αλλά συνδέονται παραδοσιακά με αυτό με πελατειακούς δεσμούς… Οι πελατειακοί δεσμοί μπορεί μεν να μεταβάλλονται ως προς τη μορφή, αλλά όχι προς τη διαχρονική λειτουργία τους…
Η μεταπολιτευτική περίοδος δεν αντέχει την εισαγωγή στην κοινωνία «καινών δαιμονίων».
Ήδη αυτό το έχει διαβλέψει ο νομπελίστας Τζ. Μ. Κούτσι:
«Πείτε τους ότι η εποχή δεν έχει έρθει ακόμη, η εποχή των γιγάντων, η εποχή των αγγέλων. Πείτε τους ότι είμαστε ακόμη στην εποχή των ψύλλων… Αλλά οι ψύλλοι και τα σκαθάρια θα συνεχίσουν να σέρνονται κλεφτά… Και τα ποντίκια το ίδιο»!