Να αρθεί αμέσως ο αποκλεισμός του ΔΗΚΚΙ!

Το ΔΗΚΚΙ, το έκτο κόμμα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, βρίσκεται από τον Ιανουάριο του 2005 αποκλεισμένο από την κρατική οικονομική επιχορήγηση, και έτσι υφίσταται μια αντισυνταγματική επίθεση με στόχο τη περιθωριοποίησή του και κατ’ επέκταση την αλλοίωση της λαϊκής ετυμηγορίας των εθνικών εκλογών.

Επισημαίνουμε πως για την επιβεβαίωση της εγκυρότητας της συνέχειας του ΔΗΚΚΙ αρκεί και μόνον η επίσημη αναγνώρισή του εκ μέρους όλων των εντός και εκτός της Βουλής κομμάτων, που αναγνώριζαν το ΔΗΚΚΙ και πριν από τον Μάρτιο του 2004. Τα κόμματα αυτά (ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, Δ. Αναγέννηση, ΑΚΟΑ, NAP κ.ά.) νομιμοποίησαν το ΔΗΚΚΙ με τη συμμετοχή και τις τοποθετήσεις τους στο 2ο τακτικό Συνέδριό του (Αθήνα 16 – 17/10/04). Ωστόσο, υπάρχουν δύο ακόμη ακλόνητα τεκμήρια:

1. Η κατηγορηματική υπέρ της συνέχισης της λειτουργίας του ΔΗΚΚΙ απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών (3548 21/5/2004). Η παραπάνω απόφαση στηρίχθηκε στη δημόσια (καλύφθηκε με απευθείας ανταποκρίσεις του Α.Π.Ε. κ.ά.) συνεδρίαση της ενιαίας Κεντρικής Επιτροπής (3/4/2004), του ανώτερου δηλαδή καταστατικά και νομικά οργάνου του κόμματος, την οποία ο ίδιος ο απελθών πρόεδρος μαζί με το αρμόδιο όργανο (Πολιτική Γραμματεία) συγκάλεσε, και στην οποία υπήρξε συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της συνέχισης (87 ενυπόγραφες ανακοινωμένες στον τύπο συμμετοχές, επί συνόλου 120μελών). Το διατακτικό της δικαστικής απόφασης: κάνει δεκτή την αίτηση της Διοικούσας Επιτροπής και διατάσσει τον απελθόντα πρόεδρο να απέχει από κάθε ενέργεια και δράση που παρακωλύει την ομαλή συνέχιση της λειτουργίας του ΔΗΚΚΙ, μέχρι την εκδίκαση της κυρίας αγωγής (έχει με αίτησή μας προσδιορισθεί για τα τέλη του2006).

Η περίπτωση του ΔΗΚΚΙ δεν εμφανίζει αναλογίες με εσωκομματικές κρίσεις άλλων κομμάτων στο παρελθόν. Το κύριο ζήτημα που διαφοροποιεί την προκειμένη περίπτωση από τις τυπικές περιπτώσεις διασπάσεων κομμάτων είναι πως εδώ δεν έχουμε κάποιο σχίσμα με τις δύο πλευρές να διεκδικούν, η κάθε μία για λογαριασμό της, την συνέχεια του κόμματος. Εδώ πρόκειται για μία πλευρά που παραιτείται, και το πρόβλημα ανακύπτει από την επιμονή αυτής της πλευράς να υποχρεώσει σε αναγκαστική παραίτηση, ή σε αναγκαστική αλλαγή πολιτικής ταυτότητας, και όσους παραμένουν! Είναι προφανές πως εάν κάτι τέτοιο υλοποιηθεί, έστω και έμμεσα μέσω του οικονομικού αποκλεισμού, θα συνιστά πρωτοφανή ευθεία αντισυνταγματική πολιτική απαγόρευση και κατάφορη παραβίαση των ατομικών πολιτικών δικαιωμάτων.

2. H απόφαση της Επιτροπής Ελέγχου των Οικονομικών των Κομμάτων και των Βουλευτών, της Βουλής (διακομματική Επιτροπή του άρθρου 21), η οποία αποτελεί το θεσμικά αρμόδιο όργανο της πολιτείας για τον έλεγχο της χρηματοδότησης των κομμάτων. Απόφαση η οποία ελήφθη σύμφωνα με τον νόμο 3023/2002 στη συνεδρίαση της 11ης/7ου/2005 και με την οποία εγκρίνεται η θεώρηση από τη Βουλή των Ελλήνων του Βιβλίου Εσόδων – Εξόδων του ΔΗΚΚΙ για το 2005 καθώς και των κουπονιών Οικονομικής Ενίσχυσης του κόμματος για το ίδιο χρονικό διάστημα, όπως τα προηγούμενα υποβλήθηκαν από την Διοικούσα Επιτροπή. Με την απόφαση αυτή επιλύεται ριζικά και το θεσμικό θέμα της χρηματοδότησης του ΔΗΚΚΙ.

Υπάρχει επομένως, εκτός της πολιτικής, τόσο η νομική όσο και η θεσμική δικαίωση του ΔΗΚΚΙ και με βάση αυτές το κόμμα λειτουργεί κανονικά με πλούσια δημόσια δραστηριότητα σε ολόκληρη τη χώρα. Παρ’ όλα αυτά, στην πράξη, η συνεχής παρέμβαση των γνωστών εξωθεσμικών κέντρων κρατάει το ΔΗΚΚΙ αποκλεισμένο από την οικονομική επιχορήγηση του 2005 με άμεσο κίνδυνο την οικονομική και κατ’ επέκταση τη φυσική εξόντωσή του. Και γεννάται το ερώτημα:

Πώς είναι δυνατόν το ΔΗΚΚΙ να λαμβάνει νόμιμα τις εισφορές των ελλήνων πολιτών, με τα έγκυρα, σφραγισμένα και θεωρημένα κουπόνια από την Βουλή των Ελλήνων, αλλά την ίδια στιγμή να αποστερείται της, αναγκαίας για την επιβίωση του, επιχορήγησης;

Η άρση του πρωτοφανούς αντισυνταγματικού αποκλεισμού δεν μπορεί παρά να αφορά πλέον κατ’ εξοχήν την Κυβέρνηση της χώρας.

Καλούμε κάθε ελληνίδα και έλληνα πολίτη, όλους όσους αρνούνται να ανεχθούν τη πολιτική συναλλαγή, να αποκρούσουν την επιχείρηση παραχάραξης της λαϊκής ετυμηγορίας και νόθευσης του πολιτικού χάρτη, θέτοντας την άρση του αποκλεισμού ως καίριο θέμα δημοκρατικής άμυνας και υπεράσπισης των μεταπολιτευτικών κατακτήσεων του τόπου.