«ΘΑ ΒΛΑΣΤΗΜΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΓΑΛΑ», ΟΠΩΣ ΠΑΕΙ ΣΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ, ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΥΧΕΙ ΚΙ ΑΓΑΠΑΕΙ

Βρέ, κινδυνεύουν τά μωρά
από μωρούς κηφήνες
καί σείς μιλάτε γιά κρυφές
κάμερες καί κομπίνες.

Εδώ μάς ξέχασε ο θεός
καί άρχουν κάποιες γίδες
καί σείς μιλάτε γιά βροχές
μπόρες καί καταιγίδες.

Παντού βρυχάται ο Σατανάς
κι αρμέγει τίς γελάδες
καί σείς μιλάτε γιά Τουρκιά
καί γιά σκληρούς αγάδες.

Ανοίξτε τό ψυγείο σας
-τόν νεκροθάλαμό σας-
εκεί φωλιάζει ο κερατάς
πού θέλει τόν χαμό σας.

Ο κόσμος ο γαλακτερός
λευκός δέν είναι πάντα
είναι καί μέλανας ζωμός
καί λέρα μές στήν τσάντα.

Τά ράφια είναι κίνδυνος
κι η μοίρα άν τό γράφει
ή θά σάς φάν’ τά τοξικά
ή τό παπαδοσινάφι.

Ούκ έστι πιά Παράδεισος
κι άλλα φαιδρά επίσης
όσους σταυρούς κι άν κάνετε
κι όσες ονείρων πτήσεις.

Εδώ ακμάζει συνεχώς
η γλίτσα τών παλιάτσων
καί πάνω σας, βρέ, ασελγούν
οι φάρες τών καπάτσων.

Καί κάθεστε απέναντι
στήν μπόχα νυσταγμένοι
αδύναμοι, ανεύθυνοι
καί συνεχώς χαμένοι.

Στρατιώτες σ’ ένα στράτευμα
στά όρη ξεχασμένοι
δίχως ντουφέκια καί σπαθιά
κι απ’ τούς ταγούς χεσμένοι.

Κλείνεστε στά σπιτάκια σας
καί γαία πυρί μιχθήτω
πρόθυμοι υποτέλειας
στό Κράτος καί στά ζήτω.

Άχ! Κόσμε τέκνο τού Αυνάν
δέν πρόκειται ν’ αλλάξεις
θά μείνεις υποχείριο
ώσπου νά τά τινάξεις.

Σέ μάραναν τά γάλατα
καί τά εντός μελάνια
πλήν μελανός ο βίος σου
καί κόλασης καζάνια.
Σάν έρθει η νύχτα φοβερή
κλείνεις πάσας τάς θύρας
μά μένεις πάντα ανοιχτός
στά θέλγητρα τής μοίρας.

Λές καί η μοίρα έρχεται
κομίζουσα καμιόνια
γεμάτα δώρα καί ευχές
γιά τά δικά σου χρόνια…

…ενώ τούς άλλους γέννησε
κάποια τσιγγάνα μάνα
κι εσένα σέ μεγάλωσαν
μέ εξ ουρανού τό μάννα.

Μά θά ‘ρθουν χρόνια δύσκολα
καί όλα τά καλά σου
θά γίνουν σκόνη καί καπνός,
έλα στά συγκαλά σου.

Γιά όσα έψαλλα ο φτωχός
μήν μέ παρεξηγείτε
είμαι ο ίδιος μέ εσάς
καί βλάκα νά μέ πείτε.

Ίσως φωνάζω σάν παιδί
πού τρέμει τό σκοτάδι
καί παίρνω θάρρος βρίζοντας
τό ίδιο μου κοπάδι.

Εις τό μελάνι τής NESTLE
κι άν βούτηξα τήν πένα
μού πόνεσαν τά σωθικά
τά συνεχώς θλιμμένα.

Μέ πόνεσε πού τά παιδιά
είναι τά θύματά τους
κι ότι θά ζήσουν μιά ζωή
καί χίλιους δυό θανάτους.
…………………………………………………….

Ας μήν ξεχνάμε ότι: Οι «μάρκες» καί οι φάμπρικες πού κυβερνάνε
τόν Κόσμο είναι μεγάλες σουπιές, γι’ αυτό καί αφήνουνε μελάνι.