Επιτέλους, κι ένας «σοβαρός» προϋπολογισμός!
Ότι, δηλαδή, ήταν «συνεπείς», «αντιπληθωριστικοί», «κοινωνικώς δίκαιοι». Τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν, όπως καταδεικνύεται τόσο από τις πραγματοποιήσεις τους την επόμενη χρήση όσο και από τις εξελίξεις σε όλα τα οικονομικά και, κυρίως, δημοσιονομικά μεγέθη. Είναι μάλιστα μελαγχολική η διαπίστωση ότι οι πραγματοποιήσεις τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και στο σκέλος των δαπανών και, κυρίως, στα ελλείμματα και στο δημόσιο χρέος δεν απέκλιναν μόνο από τους εκάστοτε στόχους, αλλά και από τα περιβόητα Προγράμματα Σύγκλισης και, αργότερα, τα Προγράμματα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, τα οποία υποβάλλονταν, με τις ίδιες βαρύγδουπες δεσμεύσεις και προβλέψεις, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι αποκλίσεις των πραγματοποιήσεων από τους στόχους και τις προβλέψεις κατεδείκνυαν ότι όλοι -μα όλοι- οι κρατικοί προϋπολογισμοί στηρίζονταν σε σαθρές βάσεις.
Αυτά για την (οικονομική) ιστορία. Τι είναι όμως ο νέος κρατικός προϋπολογισμός για το 2006 που δόθηκε στη δημοσιότητα; Κατά τη γνώμη μας, ο νέος κρατικός προϋπολογισμός είναι «καθαρός». Είναι, προ πάντων, «σοβαρός». Δηλαδή, είναι απαλλαγμένος από τα γνωστά τεχνάσματα και τα τερτίπια ωραιοποίησης του παρελθόντος και, κυρίως, είναι συνεπής, για πρώτη φορά, προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που έχει κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και στο πλαίσιο των συστάσεων των Γενικών Προσανατολισμών Οικονομικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Αν διαβάσει κανείς τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνονταν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για περιορισμό των μη παραγωγικών δαπανών, για πραγματική μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους και την αύξηση των πρωτογενών πλεονασμάτων, θα υπομειδιά επί μέρες για την ουρανομήκη ασυνέπεια και αδιαφορία προς θεσμούς και υποσχέσεις. Νομίζουμε ότι, με τον νέο κρατικό προϋπολογισμό, όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, αφού παρουσιάζεται η πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και προωθούνται μέτρα και, κυρίως, διαρθρωτικά, για την επίσπευση, επιτέλους, της πορείας της χώρας μας προς την πραγματική σύγκλιση. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο από την πρώτη κιόλας μέρα της ένταξης της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Αλλά, ενώ αυτό ήταν το μείζον αιτούμενο, αναλώθηκε όλος ο χρόνος, αναλώθηκαν πάνω από 230 τρισ. δραχμές που εισέρευσαν στα ελληνικά δημόσια ταμεία από φόρους, κοινοτικούς πόρους και δανεικά μετά το 1981 για κομματικές σκοπιμότητες, για τη συντήρηση βολεμένων και την ενίσχυση διαπλεκομένων συμφερόντων. Έτσι, η χώρα μας απέκλινε συνεχώς από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η λιτότητα των πράγματι εργαζομένων ήταν συνεχής και η χώρα μας έμεινε αθωράκιστη από τις διεθνείς κρίσεις και χωρίς τις αναγκαίες δημόσιες και κοινωνικές υποδομές. Το κρίμα είναι ότι σε όλη την περίοδο κυρίως μετά το 1981 υπήρχαν πακτωλοί πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την αβάσταχτη φορολογική σκληρότητα. Κι όμως, τα δημόσιο χρέος, που δεν υπήρχε το 1981, ξεπέρασε το 110% του ΑΕΠ, η ανεργία, που ήταν η χαμηλότερη στην Ευρώπη το 1981, έσπασε το ρεκόρ του 12%, το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ποσοστό φτώχειας το υψηλότερο. Σήμερα, η ελληνική οικονομία, παρ’ όλα αυτά, είναι καθημαγμένη, καταχρεωμένη, ευάλωτη και, κυρίως, έχει άδεια δημόσια ταμεία.
Τι πρέπει να γίνει; Μα, ό,τι προβλέπει ο νέος κρατικός προϋπολογισμός. Αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε συνετός νοικοκύρης που, για διάφορους λόγους, αντιμετωπίζει σοβαρή οικονομική στενότητα. Συνετή διαχείριση των εσόδων με παράλληλη εφαρμογή μέτρων εξορθολογισμού των δαπανών. Μόνο τότε τα παιδιά του νοικοκύρη αυτού θα προσδοκούν καλύτερες μέρες, θυσιάζοντας μερικά βραχυπρόθεσμα «οφέλη» που θα αποσπούσαν από τον χρεοκοπημένο πατέρα τους. Αυτή είναι η οικονομία. Αυτοί είναι οι οικονομικοί νόμοι. Οι οποίοι, όπως μας έλεγε ο αείμνηστος ακαδημαϊκός και καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, είναι πολύ φιλέκδικοι. Και οι Έλληνες εργαζόμενοι και φορολογούμενοι έχουν νιώσει έως το πετσί τους την αλήθεια αυτή.