Αδόκιμες δοκιμές του Γιώργου Παπανδρέου
Είναι αλήθεια ότι το βιβλίο του Κ. Σημίτη τάραξε τα νερά στο ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να καταγράφονται αντιδράσεις και ενέργειες διόλου ψύχραιμες και συγκροτημένες. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που αναγκάστηκε για λόγους αβρότητος και πρωτοκόλλου να πάει στην παρουσίαση του βιβλίου, από εκείνη τη μέρα και μετά έχει «αγριέψει», λες και θέλει να αποδείξει ότι αυτός είναι ο αρχηγός του κόμματος και όχι άλλος. Αλλά δεν έχει τεθεί θέμα περί αυτού και κακώς το θέτει (με τη στάση του) ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, μια και έτσι δημιουργεί ανασφάλεια και πολιτική φοβία σε σειρά στελεχών που αναρωτιούνται αν περιλαμβάνονται στην «ανανεωτική λίστα» του.
Ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ θορυβημένος από την (επαν)εμφάνιση του κ. Σημίτη και της «φρουράς του» θέλησε να δείξει ποιος είναι το αφεντικό και επέλεξε γι’ αυτό την έκφραση της επιθυμίας του για ανανέωση του στελεχιακού (και βουλευτικού) δυναμικού, αλλά και την υπόδειξη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης να προβάλλουν άλλα, νέα (όχι απαραίτητα ηλικιακά νέα, αλλά καινούργια, δηλαδή δικά του) στελέχη. Οι δύο αυτές κινήσεις νομιμοποίησαν τις ποικίλες αντιδράσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ που θεώρησαν ότι θίγονται (π.χ. Κίμων Κουλούρης), αλλά και το άνοιγμα μιας εσωκομματικής ομπρέλας από τον Ευάγγελο Βενιζέλο προκειμένου να προφυλαχθούν από την «καταιγίδα Γιώργου» βουλευτές και στελέχη. Χρησιμοποίησε, βέβαια, εκείνη την αδόκιμη και μάλλον αντιπαθή έκφραση περί «όλου ΠΑΣΟΚ» ο «δελφίνος» Βενιζέλος, αλλά κατά πάσα πιθανότητα το έκανε προκειμένου να θυμίσει ότι είναι δική του έκφραση εδώ και χρόνια (όταν το ΠΑΣΟΚ απειλούνταν με διάσπαση από τους εκσυγχρονιστές του Κ. Σημίτη και είχαν σχηματισθεί οι ισχυρές εσωκομματικά ομάδες των Γεράσιμου Αρσένη και Άκη Τσοχατζόπουλου) και λιγότερο επειδή του αρέσει εξαιρετικά η έκφραση «το όλον ΠΑΣΟΚ». Διότι αν στο «όλον ΠΑΣΟΚ» συνυπάρχουν άνθρωποι που δεν κοιτιούνται καν (όχι να μιλούν μεταξύ τους…), τότε απλώς δημιουργείται μια πλαστή και βλαπτική ενότητα με μόνο στοιχείο της την ενοποιητική ουσία που προκύπτει από τη νομή και διατήρηση της εξουσίας.
Αμέσως μετά και ενώ είχε ήδη σπείρει κλίμα ανασφάλειας στο εσωτερικό του κόμματος, ο Γ. Α. Παπανδρέου αποφασίζει να προβλέψει ότι θα γίνουν εκλογές την άνοιξη, θέλοντας προφανώς να συσπειρώσει τους αποσυσπειρωθέντες από τις άλλες κινήσεις του. Εδώ έχουμε δύο λάθη μαζεμένα:
Πρώτον, ότι η δήλωση εμφανίζεται ως ευκαιριακή (μη μελετημένη και έχουσα μόνο στόχο να ξεχαστεί το «μπάχαλο» από τα περί ανανέωσης) και δεν τη στηρίζει κανείς εσωκομματικά με εμφανίσεις στα κανάλια και αρθρογραφία, ενώ μπορεί κάλλιστα η πρόβλεψη να αποδοθεί στον προηγούμενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον Κ. Σημίτη, που είχε πει προ ημερών περίπου το ίδιο, ότι δηλαδή η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές ή την άνοιξη ή μαζί με τις δημοτικές εκλογές, σε έναν χρόνο από σήμερα.
Και δεύτερον, ότι «πήδηξε» σε άλλο θέμα, αποδυναμώνοντας εκείνο που ο ίδιος έθεσε, το μέγα θέμα δηλαδή της ανανέωσης του στελεχιακού δυναμικού. Ουσιαστικά ο Γιώργος Παπανδρέου αυτοϋπονομεύτηκε, αφού, μην μπορώντας να σηκώσει το βάρος της δικής του πρωτοβουλίας, έριξε και άλλο χαρτί στο τραπέζι, θέλοντας να μπερδέψει τους αντίπαλους παίκτες. Ίσως ισχυριστεί κάποιος στο σημείο αυτό ότι έτσι θύμισε τον πατέρα του, που μπορούσε να χειρίζεται πολλές κρίσεις και διαφορετικές καταστάσεις συγχρόνως, αλλά δεν θα έχει δίκιο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ακολουθούσε συχνά στο πεδίο της τρέχουσας πολιτικής την τακτική τού «αν δεν μπορείς να ξεπεράσεις μια κρίση, δημιούργησε μιαν άλλη, μεγαλύτερη από την πρώτη», αλλά γνώριζε τους όρους και τις παραμέτρους του παιχνιδιού. Άλλωστε, η μοναδικότητά του θα ήταν άδικο να συγκριθεί με τα πολιτικά (και όχι μόνο) χαρακτηριστικά του μεγάλου του γιου, όπως και με οποιονδήποτε άλλον.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει στα χέρια του ένα μεγάλο πλεονέκτημα, ότι είναι γιος του ιδρυτή και φυσικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, άρα μπορεί να κάνει περισσότερα λάθη απ’ όσα θα επιτρεπόταν σε έναν άλλον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Δύσκολα αμφισβητείται και ακόμα δυσκολότερα ανατρέπεται. Από τη στήλη αυτή έχει γραφεί παλιότερα ότι πιο πιθανό είναι να φύγει μόνος του από την ηγεσία, αν δει ότι δεν του πάει ή δεν του βγαίνουν αυτά που θέλει να κάνει, παρά να ανατραπεί ή να εξαναγκαστεί σε παραίτηση.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείται να προκαλεί εσωκομματικές κρίσεις και προβλήματα πολιτικής ανασφάλειας σε στελέχη που θα μπορούσε να έχει δίπλα του και όχι απέναντί του. Πολύ περισσότερο όταν η ανανεωτική του διάθεση δεν έχει εκφραστεί με απομάκρυνση των προσώπων εκείνων που εξέθρεψαν και ταυτίστηκαν με την κυβερνητική αλαζονεία, η οποία οδήγησε στην ήττα του Μαρτίου 2004.
Κάτι το οποίο συζητιέται ευρύτατα «στο όλον ΠΑΣΟΚ», που λέει και ο κ. Βενιζέλος…