Δεν αντέχουν άλλα βάρη μισθωτοί και συνταξιούχοι!
Με τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής συμφώνησαν τόσο ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Χρ. Πολυζωγόπουλος (ΠΑΣΚΕ) όσο και ο γενικός γραμματέας Κώστας Πουπάκης (ΔΑΚΕ), που υπογράμμισαν κυρίως το γεγονός ότι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν αντέχουν άλλα οικονομικά βάρη, ενώ ενδιαφέρουσα ήταν και η επισήμανση του αναπληρωτή προέδρου Αλ. Καλύβη, (Αυτόνομη Παρέμβαση), ότι δηλαδή η έρευνα ήταν «οριζόντια» -καταλάμβανε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, πράγμα που σημαίνει ότι οι πολίτες παίρνουν σαφείς αποστάσεις από τη διακυβέρνηση της ΝΔ.
Θα σταθούμε σε ένα θέμα που δημιουργήθηκε από τα ίδια τα αποτελέσματα της έρευνας και οφείλει να προβληματίσει κυβέρνηση, κόμματα, αλλά και τα ίδια τα συνδικαλιστικά στελέχη -και κυρίως τα τελευταία που είναι και οι βασικοί αποδέκτες του «προβλήματος», έτσι όπως αναδείχθηκε από τις απαντήσεις των πολιτών. Και συγκεκριμένα:
Υπάρχει ένα στοιχείο της έρευνας όχι ικανοποιητικό για τα συνδικάτα. Για την ακρίβεια, χαμηλός βαθμός αποδοχής των συνδικάτων (46,6%), αλλά και ακόμη πιο χαμηλός βαθμός αποδοχής της διαδήλωσης (42,8%).
Τι σημαίνει αυτό;
Οπωσδήποτε πρέπει να πάρουμε υπόψη την κρίση όλων των αντιπροσωπευτικών θεσμών, το νοσηρό κλίμα της συγκυρίας. Όμως το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πρέπει να εξεταστεί από τα συνδικάτα, διότι θα έπρεπε σε μια περίοδο όξυνσης των εργατικών και κοινωνικών προβλημάτων να στρέφονται όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι προς το συνδικαλιστικό κίνημα που είναι ο φυσικός τους χώρος, όσον αφορά την κοινωνική εκπροσώπησή τους.
Η απάντηση φυσικά δεν είναι μονοσήμαντη, διότι οι συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στις δομές της κοινωνίας με την υψηλή ανεργία, την απορρύθ-μιση της εργασίας και την ανασφάλεια προκαλούν αναστολές και όχι πάντα αγωνιστική διάθεση. Έπειτα ο ατομισμός, που αποτελεί επίπτωση της ιδεολογίας του νεοσυντηρητισμού, οδηγεί σε απομάκρυνση από τη συλλογική δράση.
Όμως υπάρχουν και αιτίες που αφορούν τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες και τα λάθη της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η εξάρτηση της ηγεσίας των συνδικάτων από τις κυβερνήσεις, τους μικροκομματικούς σχεδιασμούς των κομμάτων, η σύμπλευσή τους με τους εργοδότες μερικές φορές αποτελούν στοιχεία απώθησης των εργαζομένων και πλήγμα στην αξιοπιστία των συνδικάτων.
Η μη σταθερή αλλά η κατά περίπτωση αγωνιστική στάση από την πλευρά των ηγεσιών δεν πείθει για τη συνέπεια, η οποία είναι το υλικό πάνω στο οποίο χτίζεται η εμπιστοσύνη.
Είναι ανάγκη συνεπώς να υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή στον προσανατολισμό, στη δομή και λειτουργία των συνδικάτων. Χρειάζεται γενναία αυτοκριτική των ηγεσιών και κυρίως μια μόνιμη εστίαση πάνω στα εργατικά προβλήματα, στις αγωνίες του κόσμου της εργασίας, στη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στις αποφάσεις. Η αυτονομία, η μαζικότητα, η ενότητα και η σταθερή μαχητική στάση είναι τα κλειδιά που θα ανοίξουν την πόρτα της αποτελεσματικότητας για τα συνδι-κάτα. Έτσι μόνο η δυσφορία των εργαζομένων μπορεί να μετασχηματιστεί σε αγωνιστική δράση.