13,8 δισ. ευρώ τα έσοδα από όλες τις ιδιωτικοποιήσεις από το 1990

Να σημειωθεί ότι μόνο την πενταετία 2001-2006 το δημόσιο χρέος σημειώνει αύξηση της τάξης των 66 δισ. ευρώ!

Πρόκειται για το σημαντικότερο ίσως εύρημα μελετών, που ακυρώνει τις πολιτικές υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων τόσο της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το οποίο καταρρίπτει και την οικονομική και πολιτική επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται υπέρ της ανάγκης των ιδιωτικοποιήσεων. Το οικονομικό αυτό στοιχείο θα κατατεθεί αύριο στη διάρκεια σχετικής συζήτησης στη Βουλή από τον βουλευτή του ΣΥΝ Γιάννη Δραγασάκη και ευλόγως αναμένονται με εξαιρετικό ενδιαφέρον οι τοποθετήσεις-απαντήσεις τόσο του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου.

Στοιχεία «φωτιά» όμως, σύμφωνα με απολύτως ασφαλείς πληροφορίες, θα καταθέσει ο αγορητής και για το δημόσιο χρέος. Και συγκεκριμένα:

· Το δημόσιο χρέος είχε και έχει μια διαρκή αυξητική πορεία. Έτσι, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, που είναι ουσιαστικά και το πιο αξιόπιστο μέγεθος, από 160 δισ. ευρώ το 2001 αναμένεται να διαμορφωθεί στα 226 δισ. ευρώ το 2006. Δηλαδή αύξηση 66 δισ. ευρώ μέσα σε μια πενταετία. Μόνο το 2003 το χρέος αυξήθηκε κατά 19 δισ. ευρώ, ενώ κατά το 2004 αυξήθηκε κατά 13 δισ. ευρώ. Παρόμοια αύξηση είχε και το 2005.

Πρόκειται για στοιχεία που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας και αναμένεται να προκαλέσουν τη βάση για την έναρξη μιας ουσιαστικής συζήτησης στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και στους κόλπους της κυβέρνησης που θα κληθεί να αντικρούσει κυρίως τα πολιτικά επιχειρήματα, όμως θα υπαγορεύσει στο ΠΑΣΟΚ την πλήρη αποσαφήνιση της δικής του θέσης στο μείζον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα των ιδιωτικοποιήσεων. Στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης η στροφή υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων κυριάρχησε επί των κυβερνήσεων Σημίτη παρά τις διαφοροποιήσεις και μεγάλου αριθμού στελεχών (που ποτέ όμως δεν πήρε τη μορφή αναχώματος στην πολιτική αυτή) και βεβαίως ήρθε σε αντίθεση με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, στις οποίες η ΠΑΣΚΕ πλειοψηφεί και ως παράταξη.

Δεν αποδέχτηκε μεν την πολιτική αυτή, δεν επικεντρώθηκε όμως στην απόκρουσή της, απλώς επιχειρούσε να «συγκρατήσει» τα πράγματα ώστε να μη δημιουργηθούν «εκρήξεις» και σε συνδικαλιστικό και σε πολιτικό επίπεδο. Ένα άλλο, εξίσου ενδιαφέρον, στοιχείο που παραθέτει ο κ. Δραγασάκης είναι και το εξής:

· Το κράτος, πουλώντας τις συμμετοχές του σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, παύει να εισπράττει τα μερίσματα από τις συμμετοχές αυτές. Και ακριβώς αυτό αποτελεί μια νέα πηγή δημοσίου ελλείμματος που σήμερα φαίνεται να προσεγγίζει περίπου το 1 δισ. ευρώ ετησίως -ποσό που θα αυξάνεται όσο οι ιδιωτικοποιήσεις επεκτείνονται. Το έλλειμμα μάλιστα αυτό είναι διαρθρωτικού χαρακτήρα και έτσι δεν μπορεί να καλυφθεί παρά με νέους φόρους ή με περικοπή δαπανών.