ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩ(ΦΡΕΝ)ΙΚΩΝ
Πεθαίνοντας για την πατρίδα… στο Αφγανιστάν. Ευτυχώς, δεν είχαμε νεκρούς αυτήν τη φορά, που θα γύριζαν σε φέρετρα τυλιγμένα με τη γαλανόλευκη, είχαμε μόνο τραυματίες… Ούτε την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν έφθασαν έως εκεί έλληνες οπλίτες… Βρέθηκαν όμως νεοέλληνες ένστολοι, εν έτει 2005, να υπερασπίζονται σε «ειρηνευτική αποστολή» το αεροδρόμιο της Καμπούλ, ώστε να μπορούν άλλες συμμαχικές δυνάμεις (διάβαζε ΗΠΑ) να επιβάλουν… διαρθρωτικές αλλαγές δυτικού τύπου στην αφιλόξενη (;) αυτή χώρα… Πιστεύουμε αφελώς ότι εμάς τους Έλληνες, δεν μας βλέπουν οι αφγανοί αντάρτες ως… στρατό κατοχής και ας είμαστε οπλισμένοι σαν εξωγήινοι αστακοί. Πιστεύουμε αφελώς ότι εκτελούμε «ειρηνευτική» αποστολή, αυτόκλητοι, εθελοντές, «βάσει διεθνών συμβατικών υποχρεώσεων»…
Στο Αιγαίο γίνεται χαμός από τις συνεχείς παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά με πλήρη εξοπλισμό, αλλά εμείς… εκεί, στο Αφγανιστάν, εθελοντές, δεν μας «πίεσε» καμία υπερδύναμη, δεν μας απείλησαν, δεν μας εξεβίασαν να συμμετάσχουμε σε αυτήν την εκπολιτιστική εκστρατεία…
Παρά την ισχυρή στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στο Αφγανιστάν και τις συνεχείς εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με τη σύμπραξη και άλλων «συμμαχικών» δυνάμεων, η κατάσταση παραμένει εκτός ελέγχου… και τα θύματα μεταξύ των «απελευθερωτών» Αμερικανών είναι αυτήν τη χρονιά… διπλάσια από την προηγούμενη… Από κοντά και οι Βρετανοί, «σιαμαίοι» των Αμερικανών, συμμετέχουν πολύπλευρα στον ακήρυκτο πόλεμο και καταλήγουν στο αισιόδοξο συμπέρασμα ότι η εμπόλεμη κατάσταση στο Αφγανιστάν θα κρατήσει ίσως και μια 10ετία…
Ρώτησαν τους ρώσους στρατηγούς γιατί έφυγαν τελικά άρον άρον από το Αφγανιστάν, αφού υπέστησαν μεγάλες απώλειες… Στα απομνημονεύματά τους έγραψαν ότι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τον ηρωισμό μέχρι αυτοθυσίας των αφγανών αντιστασιακών που πολεμούσαν ανορθόδοξα για να διώξουν τον τότε σοβιετικό εισβολέα (με αμερικανικό οπλισμό που προσέφεραν αφειδώς άγνωστες υπηρεσίες πληροφοριών…). Όταν λοιπόν ένας λαός σε θεωρεί εισβολέα ξένη δύναμη κατοχής, θα συνεχίσει την αντίσταση, τον ανορθόδοξο πόλεμο, μέχρι την τελική απελευθέρωσή του. Σε αυτές τις ξένες δυνάμεις κατοχής, δυστυχώς, ενταχθήκαμε και εμείς οι Έλληνες «λόγω συμβατικών δεσμεύσεων». Τόσο απλά, τόσο πολιτισμένα… Τι πιστοί σύμμαχοι είμαστε, αν δεν προστρέξουμε όπου μας πουν…
Να πάμε και στο άλλο πολεμικό μέτωπο, στο Ιράκ… Δεν ξέρω πόσα δεινά επεσώρευσε ο «κακός» Σαντάμ Χουσεΐν» στον λαό του, αλλά ο «καλός» Πρόεδρος Μπους και οι «απελευθερωτές» Αμερικανοί δεν άφησαν τίποτε όρθιο σε αυτήν την ταλαίπωρη χώρα… Με τους συνεχείς βομβαρδισμούς, τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, στις οποίες χρησιμοποιούνται ισχυρότατες βόμβες φωσφόρου (εξελιγμένος τύπος της βόμβας ναπάλμ που έριχναν στο Βιετνάμ…), κατεστράφη ολοσχερώς η χώρα, ενώ τα θύματα, κυρίως μεταξύ των αμάχων, είναι πολλαπλάσια από τα υποτιθέμενα θύματα της εποχής του καθεστώτος Σαντάμ… Πέραν αυτού, ο άγριος εμφύλιος που ξέσπασε μεταξύ σιιτών και σουνιτών και η καθημερινή εκατόμβη νεκρών θα δημιουργήσουν ένα αβυσσαλέο μίσος και μια κατάσταση που θα πρέπει να περάσει χρονικό διάστημα τουλάχιστον μιας γενιάς για να επουλωθούν τα τραύματα και να ορθοποδήσει κάπως αυτή η ταλαίπωρη χώρα… Μπορεί να μην είναι εμπνευστής αυτής της γενοκτονίας στο Ιράκ ο Πρόεδρος Μπους, αλλά σίγουρα είναι ο ψυχρός εκτελεστής ενός βασανισμένου λαού…
Εάν σε ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής η Ελλάδα μπόρεσε ευτυχώς και κράτησε αντίσταση, δεν ενέδωσε σε ισχυρές πιέσεις να συμβάλει με στρατιωτική δύναμη, ήταν στην «ειρηνευτική επιχείρηση» στο Ιράκ. Μπόρεσε τελικά ο υπουργός Εξωτερικών Π. Μολυβιάτης να πείσει τους μεγάλους συμμάχους μας ότι η ελληνική συνεισφορά στην αναγέννηση του Ιράκ θα είναι μόνο χρηματική, σε είδος, πάντως δεν θα συμμετέχει με στρατιωτικό απόσπασμα. Δεν μπόρεσε όμως να αποφύγει τις ισχυρές υπερατλαντικές πιέσεις να στείλουμε πρέσβη στη Βαγδάτη, ως αναγνώριση του νέου μετασανταμικού «δημοκρατικού» καθεστώτος. Βρέθηκε εθελοντής πρέσβης, ο Παν. Μακρής, ο οποίος φρονίμως ποιών, όπως μαθαίνω, βρίσκεται τον περισσότερο χρόνο υπηρεσιακά στην Αθήνα, στο υπαίθριο γραφείο του στην πλατεία Κολωνακίου…
Πάνω από δύο χιλιάδες οι νεκροί Αμερικανοί στο Ιράκ. Δύο χιλιάδες άδειες στρατιωτικές μπότες άφησαν συγγενείς και φίλοι των νεκρών νέων παιδιών έξω από τον Λευκό Οίκο, με πολλά ερωτηματικά για την αναγκαιότητα αυτού του πολέμου…
Η αντίστροφη μέτρηση για τον Πρόεδρο Μπους άρχισε. Δεν το δείχνουν μόνο οι σφυγμομετρήσεις, αλλά και η ένταση των αντιδράσεων, με διαδηλώσεις και με επικριτική αρθρογραφία για την πολιτική του στο θέμα του Ιράκ. Και η οργή κατά του Μπους δεν περιορίζεται στο χώρο της Μέσης Ανατολής και στα αραβικά κράτη. Με πλακάτ που τον αποκαλούσαν «δολοφόνο» τον υποδέχθηκαν χιλιάδες διαδηλωτές στη συνάντηση κορυφής των αμερικανικών κρατών, στο Ρίο Ντε Λα Πλάτα της Αργεντινής, προ εβδομάδας… Και η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει για τον αμερικανό Πρόεδρο με άμεσο αντίκτυπο στο γόητρο της ίδιας της Αμερικής…
Δημοκρατικό καθεστώς, ίδιο και απαράλλακτο με το προηγούμενο του… Σαντάμ, εγκατέστησαν τελικά οι Αμερικανοί με πρωτεργάτες τους Μπους, Τσένι και Ράμσφελντ… Όταν λέμε ίδιο, εννοούμε ίδιο… Με τα βασανιστήριά του (αυτήν τη φορά σιίτων κατά σουνιτών), την εκτεταμένη διαφθορά, διαπλοκή και δωροδοκία των πάντων για τα πάντα, τον ακραίο χαφιεδισμό και ένα αστυνομικό κράτος (για τον φόβο των… τρομοκρατών) που δεν διαφέρει από το αστυνομικό κράτος που είχε επιβάλει διά πυρός και σιδήρου ο Σαντάμ… Τα συμπεράσματα δικά σας…
Α.Κ.