Μη βολεμένοι (πολλοί) της Ελλάδος, ενωθείτε

Ιδιαίτερα μετά την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ δεν προωθήθηκαν οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, ώστε να μπορεί η Ελλάδα να ακολουθήσει μια ευρωπαϊκή πορεία ανάλογη ή ταχύτερη από εκείνη των άλλων χωρών.

Δυστυχώς, όλες οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν πριν από την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ και κυρίως μετά το 1981 προσαρμόστηκαν μόνο σχεδόν στις «απαιτήσεις» των ήδη βολεμένων και προνομιούχων, που εμφανίζονταν ισχυρότεροι και που απειλούσαν πάντοτε με κομματικό κόστος για την προάσπιση στην ουσία των δικών τους «κεκτημένων», που ήταν και είναι, για παράδειγμα, τα πάντοτε αυξανόμενα συνδικαλιστικά δικαιώματα («δεκαπενθήμεροι» κ.λπ.), η μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, η υπαγωγή επαγγελμάτων στα βαρέα και ανθυγιεινά, που μόνο βαρέα και ανθυγιεινά δεν ήταν και δεν είναι, η συντήρηση πληθώρας επιδοτούμενων ζημιογόνων δημόσιων οργανισμών, επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Έτσι, η λιτότητα, η ανεργία και η σκληρή φορολογία κατάντησαν να είναι τα μοναδικά σχεδόν πραγματικά «κεκτημένα» των πολλών μη βολεμένων Ελλήνων. Αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

• Σε έτη λιτότητας μόνο για τους μη βολεμένους ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε αύξηση των φορολογικών εσόδων, με την επιβολή νέων και αύξηση παλαιών φόρων, κατά 30%!

• Σε έτη λιτότητας μόνο για τους μη βολεμένους ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε αύξηση των άμεσων φόρων μέχρι και 54%!

• Σε έτη λιτότητας μόνο για τους μη βολεμένους και με σοβαρή υπερθέρμανση του πληθωρισμού ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε αύξηση των δημόσιων δαπανών μέχρι και 22%!

• Σε έτη λιτότητας μόνο για τους μη βολεμένους ο κρατικός προϋπολογισμός πρόβλεπε αύξηση των επιδοτήσεων δημόσιων επιχειρήσεων μέχρι και 20% και των δημόσιων οργανισμών μέχρι και 56%!

• Σε έτη λιτότητας μόνο για τους μη βολεμένους οι κυβερνήσεις προέβαιναν σε προσλήψεις ημετέρων στον δημόσιο τομέα κατά δεκάδες χιλιάδες, μολονότι η δημόσια διοίκηση στέναζε από υπεράριθμο και μη παραγωγικό προσωπικό!

Τα αποτελέσματα για τους μη βολεμένους είναι οδυνηρά:

• Σε όλη την περίοδο μετά το 1981 οι μέσες πραγματικές αμοιβές των μη βολεμένων στη χώρα μας μειώνονταν, ενώ στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυξάνονταν και μάλιστα με υψηλούς ρυθμούς! Μόνο το 1986 οι πραγματικές αμοιβές στη χώρα μας μειώθηκαν κατά 7,7%, το 1987 κατά 3,6%, το 1992 κατά 4,5%, το 1993 κατά 4,4%, ενώ σε όλη την περίοδο 1981-2000 οι μέσες πραγματικές αμοιβές παρουσιάζουν σχεδόν μηδενική αύξηση!

• Σε όλη την περίοδο μετά το 1981 οι άμεσοι φόροι παρουσίασαν αύξηση που έφθασε έως το 57% (1983), ενώ η συμμετοχή των μισθωτών και των συνταξιούχων στο σύνολο των φόρων έφθασε έως το 70% (1984)!

• Σε όλη αυτήν την περίοδο η ανεργία, η οποία ήταν πριν η χαμηλότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυξανόταν συνεχώς και έφθασε έως το 12,1% (1999)!

• Σε όλη αυτήν την περίοδο το δημόσιο χρέος, που ήταν πριν το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυξανόταν συνεχώς και έφθασε έως το 115% του ΑΕΠ!

Κι ενώ, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί πρότειναν συνεχώς ήδη από το 1975 την ανάγκη προώθησης τολμηρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που θα ενίσχυαν μακροπρόθεσμα τις αγορές και τον ανταγωνισμό, θα διασφάλιζαν τη βεβαιότητα και τη διαφάνεια στη διαχείριση των δημόσιων εσόδων και θα έκαναν τη χώρα μας να συγκλίνει ταχύτερα προς το βιοτικό επίπεδο των άλλων Ευρωπαίων, στη χώρα μας ακούγονταν μόνο «ιαχές» για απειλή «των κεκτημένων», για «νέα λιτότητα», για «νέα φορολογία» και για «επιτήρηση» της χώρας μας από την Eurostat και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Και η ιστορία συνεχίζεται, όπως πάντα, μόνο ως τραγωδία για τους μη βολεμένους…