«Η ανανέωση»
Στις 18/7/2004, δηλαδή πριν από 17 μήνες, ένας «παλαιός κοινοβουλευτικός» έκανε από τις στήλες αυτής της εφημερίδας την ακόλουθη ένσταση και έκκληση:
Ένσταση και έκκληση: Προς παλαιοπασόκους
Πάρτε το χαμπάρι: Πενηντάρηδες, εξηντάρηδες, εξηνταπεντάρηδες και άνω, πρωτοκλασάτοι, δευτεροκλασάτοι, τριτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ, πρώην και νυν κοινοβουλευτικοί, πρώην κρατικοί και κομματικοί αξιωματούχοι, κανένας, μα κανένας σας δεν έχει προοπτική σταδιοδρόμησης στο ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής. Γιατί δεν χωράτε. Μπορεί να είστε μιας άλλης ιστορικής και αγωνιστικής εποχής εκφραστές, αλλά για τη νοοτροπία της νέας ηγετικής ομάδας είστε ξεπερασμένοι από τον «χρόνο». Το πολύ πολύ να χρησιμοποιηθείτε άλλη μια φορά ως ψηφοκουβαλητές. Όμως για άλλους ουσιαστικότερους ρόλους είστε ακατάλληλοι στις νέες συνθήκες. Άλλωστε, στις επόμενες εκλογές όλοι εσείς θα είστε τέσσερα χρόνια μεγαλύτεροι. Πάψτε, λοιπόν, να είστε αφελείς και κάντε το κουμάντο σας από τώρα, αν θέλετε, αν πιστεύετε και αν νομίζετε ότι μπορείτε να προσφέρετε κάτι στην παράταξη και στον τόπο. Συσπειρωθείτε, συμπορευτείτε, όλοι μαζί. Αλλιώς δηλώστε «οίκοι»! Είναι αξιοπρεπέστερο.
Παλαιός κοινοβουλευτικός
ΥΓ.: Η έκκληση απευθύνεται στους κατά τεκμήριο έντιμους, σε όλους όσοι δεν βαρύνονται με κανενός είδους δουλεία.
«Υιοθετούμε» την πρόβλεψη του παλαιού κοινοβουλευτικού η οποία ύστερα από 17 μήνες βρίσκει την πιο επίσημη και πανηγυρική επιβεβαίωση. Πρέπει όμως να τονίσουμε μια «λεπτομέρεια» η οποία ισχύει στις περιπτώσεις εκείνες που λειτουργεί η δημοκρατία στα κόμματα και στον λαό. Σε αυτές τις περιπτώσεις τόσο την αποστρατεία όσο και την ανανέωση την κάνει ο λαός! Κανείς άλλος. Και η ανανέωση δεν αφορά μόνο σε πρόσωπα, αλλά και σε ιδέες, και σε θέσεις, και πολιτικές. Και συμβαίνει άλλες φορές οι νέες, οι προοδευτικές, οι ριζοσπαστικές, οι καινοτόμες ιδέες να μη συνδέονται πάντα με τα νέα πρόσωπα. Συνδέονται και με τα παλιά. Υπάρχουν στους κύκλους της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ «νέα πρόσωπα» με λίαν συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες ιδέες και τα οποία προέρχονται από τον κόσμο της τεχνοκρατίας, πρόσωπα που δεν συνδέονται με τον ψυχισμό του λαού και δεν διαθέτουν καμία όσμωση με τις κοινωνικές ομάδες (αγρότες, μικρομεσαίους, εργαζόμενους κ.λπ.) που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Στον αντίποδα αυτών των νέων προσώπων υπάρχουν εκατοντάδες στελέχη που έχουν ζυμωθεί στους κοινωνικούς αγώνες του κινήματος, στελέχη που εκφράζουν τη λαϊκή ψυχή, που έχουν σφυρηλατημένη παραταξιακή συνείδηση και αποτελούν την οριζόντια και κάθετη σπονδύλωση του κινήματος, και τα στελέχη αυτά στην πλειονότητά τους δεν συνδέονται με κυβερνητικές δραστηριότητες της εκσυγχρονιστικής περιόδου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αριστερή Πρωτοβουλία. Ολόκληρο σχεδόν το στελεχικό της δυναμικό συγκροτείται από ιστορικά στελέχη, πολλά από τα οποία υπήρξαν στενοί συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου και συνιδρυτές του ΠΑΣΟΚ, και τα οποία εκφράζουν προοδευτικές ιδέες, σοσιαλιστικές αξίες και πατριωτικές θέσεις. Είναι λοιπόν προς αποστρατεία αυτό το ιστορικό δυναμικό; Υπάρχει ανάγκη ανανέωσης, αλλά αυτή δεν βρίσκεται σε σύγκρουση με την ιστορία της παράταξης, αλλά σε εναρμόνιση με αυτήν. Στο όνομα της ανανέωσης δεν εγκαταλείπεις ποτέ το ιδεολογικό οπλοστάσιο της παράταξης, αλλά το αξιοποιείς με όλες τις ιστορικές και νέες δυνάμεις για να κερδίσεις τη μάχη των εκλογών. Τη μάχη των εκλογών δεν τη δίνες με το μισό ΠΑΣΟΚ, γιατί τη χάνεις. Τη δίνεις με ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ και την κερδίζεις. Και την κερδίζεις ακόμα με σωστή, ολοκληρωμένη, πειστική, ρεαλιστική, ριζοσπαστική πρόταση την οποία διατυπώνεις έγκαιρα και την αντιπαραθέτεις σε συγκρουσιακή τροχιά με τη νεοφιλελεύθερη πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας τις οδυνηρές συνέπειες πληρώνει ο λαός. Προέχει, λοιπόν, η επεξεργασία ενός συγκεκριμένου προοδευτικού και κοινωνικού προγράμματος, το οποίο δεν έχουμε καταφέρει να παρουσιάσουμε στον λαό. Και ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι εκείνο που φέρνει στο προσκήνιο τις γνήσιες λαϊκές δυνάμεις, απαραίτητες για την ανανέωση, αλλά κυρίως για την εφαρμογή του. Μέσα από τον λαό έρχεται το καινούργιο.