Οι παρίες του 21ου αιώνα

Τα γεγονότα στη Γαλλία αποκαλύπτουν, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι πίσω από τη βιτρίνα της ευημερίας και της «κατανάλωσης» γιγαντώνονται κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που προσλαμβάνουν χρόνο με τον χρόνο εκρηκτικό χαρακτήρα.

Ανεργία, περιοχές «γκέτο» στα προάστια, αδυναμία πολιτιστικής ενσωμάτωσης, απουσία πολιτικής εκπροσώπησης… Συμπτώματα των σύγχρονων κοινωνιών δυτικού τύπου που θέλουν τους μετανάστες ως φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς να μπορούν να τους αφομοιώσουν κοινωνικά και πολιτιστικά για ολόκληρες γενιές.

Γιατί το μοντέλο της αγοράς δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες. Μπορεί να προσφέρει την τυπική αναγνώριση του πολίτη, όμως όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα του ελεύθερου, εργαζόμενου, δημιουργικού ανθρώπου είτε παραμένουν στο περιθώριο είτε ισχύουν περιστασιακά. Δυστυχώς ένα βασικό αίτιο των καταστάσεων αυτών είναι το φαινόμενο της πολιτικής κρίσης. Στη Γαλλία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας -που στον πρώτο γύρο της εκλογής του συγκέντρωσε μόλις το 18%- αδυνατεί να χαράξει μια σαφή πολιτική στρατηγική, με συνέπεια να κυριαρχούν οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί του κ. Σαρκοζί σε βάρος των εξεγερμένων, που ανατροφοδοτούν τη σύγκρουση.

Τα καμπανάκια χτυπούν από πολλές πλευρές για την Ευρώπη. Η παρατεταμένη αναπτυξιακή καθήλωση, η αδυναμία πολιτικής ενοποίησης, η αμφιλεγόμενη σχέση με τις ΗΠΑ, η ανικανότητα αντιμετώπισης κρίσιμων κοινωνικών προβλημάτων, αποτελούν πλέον χρόνια χαρακτηριστικά που τείνουν να λάβουν μόνιμη μορφή στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι συγκρούσεις στη Γαλλία δεν αντιμετωπίζονται βέβαια με απαγορεύσεις, αστυνομίες και στρατούς. Απαιτούνται συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, πολιτικές διαλόγου και αλληλοσεβασμού. Πριν το φαινόμενο προσλάβει πανευρωπαϊκές διαστάσεις.

ΟΦΙΣ