Οι Έλληνες όταν συσκέπτονται δεν σκέπτονται
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση κινούνται αυτήν την περίοδο στον, δηκτικού πνεύματος, αφορισμό του Γεωργίου Καρτάλη (της σημαντικότερης, ίσως, πολιτικής προσωπικότητας της μετακατοχικής Ελλάδας και αδιαμφισβητήτως του θεμελιωτή της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας μετά την απελευθέρωση): «Οι Έλληνες όταν συσκέπτονται δεν σκέπτονται. Και όσο περισσότερο συσκέπτονται τόσο λιγότερο σκέπτονται»!..
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκονται εν διαρκή συσκέψει, τα προβλήματα του λαού και της χώρας τελματώνονται και η «δύσκολη δημοκρατία» μας διανύει μία περίοδο γενικής αποθάρρυνσης.
Τινές αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση στην κληρονομικού χαρακτήρα πολιτική ελίτ, η οποία διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας και κάποιοι ακραίοι επικαλούνται και τους «νόμους του Μένδελ» περί κληρονομικότητας, στην προσπάθειά τους να δώσουν μια ευλογοφανή ερμηνεία των κατ’ αυτάς γεγονότων!..
Το καινοφανές είναι ότι οι ηγεσίες, κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, επικαλούνται είτε τη «στροφή προς το Κέντρο» είτε την κεντροαριστερά καταγωγή τους, αλλά εν τοις πράγμασι αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν την «πολιτική διαθήκη», τον «εξάλογο» του κεντρώου και κεντροαριστερού χώρου:
«…Τελικός σκοπός είναι η εγκαθίδρυση στην Ελλάδα πλήρους πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας, με τη μετάβαση από τη σημερινή ασύδοτη κυριαρχία του κεφαλαιοκρατικού κέρδους σε μία οργάνωση της οικονομίας, η οποία θα αποσκοπεί στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και από το καθεστώς της κοινωνικής ανισότητας να οδηγεί σε καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ειδικότερα στην πορεία προς την πραγματοποίηση των σκοπών αυτών θα επιδιωχθεί:
α) Η εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου σχεδίου παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας…
β) Η υπαγωγή στη διαχείριση του κοινωνικού συνόλου της πίστης και όσων βασικών και κοινωνικής ωφέλειας επιχειρήσεων…
γ) Η ενίσχυση και η ανάπτυξη ενός γνήσιου συνεταιριστικού κινήματος…
δ) Η υποστήριξη και ικανοποίηση των οικονομικών και κοινωνικών διεκδικήσεων του εργαζόμενου λαού…
ε) Η πλήρης κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια για ολόκληρο τον λαό των πόλεων και της υπαίθρου…
στ) Η πλήρης νομική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισότητα των δύο φύλων…».
Εξάλλου, ο κεντρώος ή κεντροαριστερός χώρος θεωρεί ως sine qua non στην εξωτερική πολιτική «την απόκρουση της υπό οποιοδήποτε πρόσχημα συμμαχίας ή βοήθειας, μείωση της εθνικής αυτοτέλειας και αξιοπρέπειας…».
Είτε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση «συσκέπτονται και δεν σκέπτονται» είτε κατ’ αυτάς, ομφαλοσκοπούν περί των γεγραμμένων από τον τέως πρωθυπουργό Κ. Σημίτη περί της παρελθούσης οκταετίας και δη περί της «στιγμής» της εθνικής ταπείνωσης στην περίπτωση των Υμίων.
Βεβαίως ο τελευταίος αντί να υπομνήσει τη νύχτα της κρίσης των βραχονησίδων στον τότε αρχιστράτηγο των Ενόπλων Δυνάμεων τον Ζορζ Κλεμανσό (ο επονομαζόμενος και «τίγρης» γάλλος πολιτικός σε κλαυθμυρίζοντα στρατηγό για την απώλεια μάχης στον Μάρνη υπέδειξε: «Οι στρατηγοί όταν χάνουν τη μάχη δεν προσπαθούν να αναζητήσουν δικαιολογίες, αυτοκτονούν»), επιδιώκει με καθυστέρηση δεκαετίας να αναστυλώσει τον χαμένο τίτλο του ηγέτη. Ο πάνσοφος λαός μας, όμως, λέει: «Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται»…
Πάντως, οι οπαδοί του αμφιλεγόμενου «εκσυγχρονισμού made in Simitis» θεωρούν ότι ο τέως πρωθυπουργός «αδικήθηκε από τις συνθήκες της εποχής του». Οι εσωκομματικοί, όμως, αντίπαλοι του διάδοχου του Ανδρέα Παπανδρέου εμμένουν στη θέση ότι στερείται των δύο κατά Θουκυδίδη προϋποθέσεων που χαρακτηρίζουν τον ηγέτη: του «προοράν» και του «τολμάν»… Αλλά επ’ αυτού «η Ιστορία θα κρίνει», κατά την απόφανση του διάδοχου του κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ…
Η ομφαλοσκοπία, πάντως, έχει ενθρονιστεί στους προθαλάμους των ηγεσιών, κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπό τη μορφή των δημοσκοπήσεων.
Οι δημοσκοπήσεις έχουν καταστεί ένα καθοριστικό για τον πολιτικό βίο της χώρας στοιχείο. Αποδίδονται στους δημοσκόπους «υπερφυσικές ικανότητες» και η πολιτική πρακτική εναρμονίζεται με τις υποδείξεις τους!..
Όπως η φωτογραφία οφείλει σε μεγάλο μέρος την επιτυχία της στο γεγονός ότι ικανοποιεί την κοινωνική ανάγκη για ρεαλιστική αναπαράσταση, ούτω και η επιτυχία των «μετρήσεων της κοινής γνώμης», των δημοσκοπήσεων, εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από την ψευδαίσθηση ότι επιτρέπει να εγκαθιδρυθεί, με την επίφαση της εγγύησης της επιστήμης, μία (δήθεν) σύγχρονη μορφή «άμεσης δημοκρατίας», με την τελευταία να θεωρείται η εκπλήρωση της δημοκρατικής αλλαγής και να αποτελεί το ταυτοχρόνως απροσπέλαστο και πανταχού παρόν ιδανικό της δημοκρατικής ιδεολογίας.
Η δημοσκοπία κατά μία έννοια υπονομεύει τον ελεύθερο πολιτικό ανταγωνισμό που χαρακτηρίζει τα δημοκρατικά πολιτεύματα και έχει ως αντικειμενικό στόχο να δημιουργήσει μία πίστη στο αλάνθαστο των συμπερασμάτων της!.. Τείνει, τουλάχιστον όσον αφορά τη χώρα μας, να επιβάλλει στις πολιτικές ελίτ τα δικά της σχήματα σκέψης. Στην περίπτωση «θετικών» συμπερασμάτων βυθίζει στη μακαριότητα το πολιτικό σχήμα στο οποίο αναφέρονται, στην αντίθετη δε περίπτωση σκορπίζει «τρόμο και δέος» σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση και τις στερεί τη νηφαλιότητα που απαιτείται για τη στάθμιση και αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων!..