Οι ταραχές και οι συγκρούσεις Αστυνομίας και μεταναστών στο Παρίσι
Ανεξάρτητα από την αφορμή που πυροδότησε τις συγκρούσεις, η κατάσταση σε πολλά από τα προάστια του Παρισιού, που έχουν κυριολεκτικά καταλάβει ξένοι μετανάστες, έχει γίνει εκρηκτική.
Σε ορισμένα από αυτά, η ανεργία των μεταναστών φτάνει το 50%. Η συρροή νέων μεταναστών επιδεινώνει το πρόβλημα και προκαλεί αυστηρότερα μέτρα. Προσφάτως Γαλλία και Ισπανία επεξεργάσθηκαν ένα κοινό σχέδιο για τη μετανάστευση, το οποίο πρότειναν στο άτυπο Συμβούλιο Κορυφής, που συνήλθε πρόσφατα στη Μ. Βρετανία, να καταστεί ευρωπαϊκή πολιτική.
Οι περισσότεροι μετανάστες προέρχονται στη Γαλλία από τις πρώην γαλλικές αποικίες. Όταν οι Γάλλοι έφυγαν, π.χ. από την Αλγερία, τους ακολούθησε ενάμισι εκατομμύριο Άραβες, μουσουλμάνοι, στρατιώτες με τις οικογένειές τους. Είχαν πολεμήσει μαζί με τους Γάλλους και φοβόντουσαν αντίποινα.
Όταν στη συνέχεια η Γαλλία χρειάσθηκε εργατικά χέρια, απευθύνθηκε, κατά πρώτον λόγο, στις χώρες της Δυτικής Βορείου Αφρικής, που ήταν πρώην αποικίες της. Μιλούσαν Γαλλικά και η Γαλλία ήθελε να διατηρήσει στενούς δεσμούς μαζί τους.
Ο αριθμός των μουσουλμάνων έφτασε τα 6 περίπου εκατομμύρια στη Γαλλία. Εισέρρευσαν επίσης πολλοί άλλοι από τις πρώην αποικίες της στην Αφρική και την Ασία.
Η ενσωμάτωση εύκολα λέγεται αλλά δύσκολα γίνεται
Εύκολα γίνεται λόγος για ενσωμάτωση και συγχώνευση. Δύσκολα όμως γίνεται πράξη. Πρώτον, γιατί η ενσωμάτωση έχει πολύ υψηλό κοινωνικό κόστος. Απαιτεί τεράστιους οικονομικούς πόρους, που απλώς δεν υπάρχουν, ιδίως σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας. Δεύτερον, είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των μεταναστών και συνεχώς αυξάνεται με τη λαθρομετανάστευση και τη λεγόμενη οικογενειακή επανένωση. Τρίτον, πολλοί από τους μετανάστες δεν θέλουν να ενσωματωθούν και να συγχωνευθούν, λόγω πολύ διαφορετικής θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητας, όπως οι μουσουλμάνοι.
Τα όσα συμβαίνουν στο Παρίσι είναι δίδαγμα για τους μαθητευόμενους μάγους της μεταναστευτικής πολιτικής στην Αθήνα
Οι Γάλλοι είχαν μια τεράστια αποικιακή αυτοκρατορία, όπως η Αγγλία. Είναι φυσικό να έχουν στο έδαφός τους μεγάλες ομάδες από τις χώρες αυτές. Έχουν επίσης μια μεγάλη οικονομία, που απαιτεί εργατικές εφεδρείες από το εξωτερικό.
Τι γίνεται όμως με την Ελλάδα; Ούτε είχε ποτέ αποικιακή αυτοκρατορία ούτε, δυστυχώς, έχει κάποια ιδιαίτερα δυναμική οικονομία και βιομηχανία. Βρίσκεται επίσης στον ευαίσθητο χώρο των Βαλκανίων, όπου η αμερικανική γεωπολιτική κάνει σχέδια νέας τάξεως για την περιοχή. Έχει, τέλος, τα γνωστά προβλήματα με την Τουρκία.
Και όμως. Μέσα σε δεκαπέντε περίπου χρόνια, όχι 50, όπως αλλού στην Ευρώπη, κατόρθωσε να γίνει χώρα-πρωταγωνιστής σε αριθμό λαθρομεταναστών. Πού μπορεί να καταλήξει αυτή η ιστορία, το δείχνουν οι ταραχές και οι συγκρούσεις στη Γαλλία. Είναι αδιανόητο, μια χώρα με τόσα προβλήματα, με 20% του πληθυσμού της κάτω από το όριο της φτώχειας και με 12% ανεργία, να επιτρέπει, με τόση έλλειψη διορατικότητας, την εγκατάσταση στο έδαφος της ενός τεράστιου, αλλόθρησκου, αλλογενούς και ποικιλώνυμου τριτοκοσμικού υποπρολεταριάτου.
Αποτελεί, βεβαίως, πολιτική της παγκοσμιοποίησης, που θέτει, προς όφελος ενός αδίστακτου διεθνούς καπιταλισμού, το βιοτικό επίπεδο, το κράτος πρόνοιας και τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών σε ανταγωνισμό με την άνιση ανάπτυξη και το άνισο βιοτικό επίπεδο των λαών του τρίτου κόσμου.
Χρησιμοποιεί επίσης, κατά ανομολόγητο τρόπο, τη μαζική λαθρομετανάστευση για να υπηρετήσει εξειδικευμένους γεωπολιτικούς στόχους και να υπονομεύσει την ιδέα του εθνικού κράτους και της εθνικής ταυτότητας. Προβάλλει, αντιθέτως, ως ανθρωπιστικό προσωπείο, ένα δήθεν κοσμοπολιτισμό, που αναφέρεται ουσιαστικά στον διεθνισμό των πολυεθνικών και του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Είναι καιρός οι έλληνες ιθύνοντες να αφυπνισθούν και να συνέλθουν από τα ιδεολογήματα της δήθεν «πολυπολιτισμικότητας» και της ανοχής, υπό το πρόσχημα αυτό, μιας ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να χάσει την εθνική και κοινωνική συνοχή του, την πατρίδα του και την πολιτιστική του ταυτότητα. Η Ελλάδα δεν είναι κάποια νέα χώρα, ανοικτή σε διεθνή εποικισμό, όπως ορισμένοι, φαίνεται, ότι την υπολαμβάνουν. Είναι απαράδεκτο, πίσω κυριολεκτικά από την πλάτη του ελληνικού λαού, να δημιουργούνται τετελεσμένα έξω από κάθε μέτρο και λογική.