Επικαιρότητα

Στην ημερήσια διάταξη τα οικονομικά και ο δρόμος που οδηγεί στη μείωση του κόστους παραγωγής στη βιομηχανία και στην παραγωγή υπηρεσιών, ώστε να βελτιωθεί ο βαθμός ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών προϊόντων και να γεφυρωθεί το «χάσμα κόστους» που χωρίζει τις χώρες της παλιάς ΕΕ των «15» με τις ΗΠΑ, αλλά κυρίως με την Κίνα και την Ινδία και τις υπόλοιπες «χώρες χαμηλού κόστους» της Ευρώπης και της Ασίας. Το θέμα αυτό φυσικά προσλαμβάνει και κοινωνική διάσταση, καθώς συνδέεται με την αύξηση της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας. Στη σύνοδο αυτή τονίστηκε από πολλούς ηγέτες η ανάγκη χαλάρωσης του κανονιστικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, ώστε οι σχέσεις εργοδοσίας – εργαζομένων να αποκτήσουν «ευελιξία» και να οδηγηθούμε στο ποθητό αποτέλεσμα της μείωσης της ανεργίας. Το αποτέλεσμα της άτυπης συνόδου μηδενικό, ως συνήθως, δεδομένου ότι είναι πλέον διαπιστωμένο πως «εν τη συνενώσει των ηγετών της ΕΕ δεν συνενούται το πνεύμα αυτών». Εκεί ακούστηκαν πολλά για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει ο κοινοτικός προϋπολογισμός και ποιες είναι οι δραστηριότητες που επιβάλλεται να ενισχυθούν με κοινοτικές επιδοτήσεις, ώστε να πετύχουμε τον στόχο της βελτίωσης του βαθμού ανταγωνιστικότητας. Και το παράδοξο είναι ότι ακούστηκαν φωνές πως επιβάλλεται να σταματήσει η οικονομικά και κοινωνικά οπισθοδρομική και στείρα επιδότηση της γεωργίας και η ΕΕ να στραφεί στην επιδότηση των επιχειρήσεων! Φυσικά για να μπορέσουν να εκσυγχρονιστούν και να βελτιώσουν το κόστος παραγωγής. Διόλου απίθανο γρήγορα να καθιερωθούν κοινοτικές επιδοτήσεις για τις επιχειρήσεις, πέρα από την ευνοϊκή φορολόγηση των κερδών τους και τις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν. Τώρα για την απροκάλυπτη επιδότηση των επιχειρήσεων βρέθηκε η φόρμουλα. Να παρουσιαστεί ως κοινωνική ανάγκη για την επιβίωση της κοινοτικής οικονομίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Πάθος, λοιπόν, για την ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων και όλοι οι άλλοι στον… Καιάδα. Κάτω από τέτοιες συνθήκες γιατί να μη βγάζει γλώσσα ο ΣΕΒ και να ζητάει όλο και περισσότερα από τη δική μας κυβέρνηση;

2 Μετά τη σύνοδο ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής μίλησε σε συνέντευξη Τύπου και τόνισε μερικές αλήθειες που κανένας από τους σοσιαλιστές ηγέτες δεν τόλμησε να διατυπώσει. Και προς τιμήν του είπε ότι η ΕΕ οφείλει να αναζητήσει τους τρόπους εκείνους που θα της επιτρέψουν να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, διατηρώντας όμως ταυτόχρονα και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα με παράλληλη διασφάλιση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των θέσεων εργασίας! Έτσι η συζήτησή μας (σ.σ. εννοούσε στην άτυπη σύνοδο) επικεντρώθηκε στην αναζήτηση ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή που θα επιτρέψει τη διαμόρφωση στρατηγικών για την ενίσχυση των δράσεων αντιμετώπισης προβλημάτων όπως η ανεργία, η ανταγωνιστικότητα, η λαθρομετανάστευση, η ασφάλεια των πολιτών μας και οι όποιες πρωτοβουλίες για την ασφάλεια των ευρωπαίων πολιτών δεν θα πρέπει να θέτουν σε κίνδυνο τις προσωπικές τους ελευθερίες. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν βρήκαν κοινό παρονομαστή -όπως θα ήθελε η κοινωνική ευαισθησία που εκφράζουν τα παραπάνω λόγια του πρωθυπουργού- βρήκαν όμως τον «μέγιστο κοινό διαιρέτη» στο πρόσωπο και στις επιλογές που προσπαθεί να περάσει ο Τόνι Μπλερ και η βρετανική προεδρία. Σοφά και συνετά τα λόγια του πρωθυπουργού. Και με ευχαρίστηση σημειώνουμε ότι είναι ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που μίλησε για τις «προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης». Προσωπικά φρονούμε ότι η ίδια η παγκοσμιοποίηση αποτελεί πρόκληση για τους εργαζόμενους (μισθωτούς, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες). Και όλα αυτά τα προβλήματα που ανέφερε ο Κ. Καραμανλής είναι εκφυλιστικά φαινόμενα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που μπήκε πλέον στο στάδιο της αποσύνθεσης. Πάντως, τα λόγια του πρωθυπουργού δείχνουν ότι επεκτείνεται, έστω και αργά, ο προβληματισμός των δεξιών ηγετών για τις πάμπολλες διαρθρωτικές αδυναμίες της παγκοσμιοποιημένης αγοραίας οικονομίας. Να δούμε τώρα πώς θα μπορέσει η δική μας κυβέρνηση να διασφαλίσει τη συνέχιση της εφαρμογής στη χώρα μας του ευρωπαϊκού μοντέλου κοινωνικής πολιτικής για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή. Δεν είναι εύκολο μέσα σε ένα κλίμα κυριαρχίας των αρχών του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης να εφαρμόζει μια κυβέρνηση ταυτόχρονα νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο και γνήσια κοινωνική πολιτική.