«Τηλεδίκες» και κυβέρνηση τηλεπαραθύρων…
Η συζήτηση μεταφέρθηκε και στα έδρανα της Βουλής και οι πολιτικοί βρήκαν ευκαιρία να πάρουν πάλι θέση για ένα ζήτημα που δεν είναι σημερινό. Ο εκδότης της «Ελευθεροτυπίας», παίρνοντας θέση πως η «κοινωνία μας, η Δημοκρατία μας, βρίσκεται στον αστερισμό της τηλεξουσίας», γράφει για «προσωπικότητες που θέλουν να παίξουν το ρόλο του τηλεδικαστή, που ρωτούν, ανακρίνουν, κρίνουν, καταδικάζουν τους τηλεκατηγορούμενους οι οποίοι απολογούνται βλακωδώς ενώπιόν τους.» Γράφει επίσης για τη χρήση της «κρυφής κάμερας», για «παραπλάνηση αφελών και μη», για «τηλεανάκριση», «τηλεδίκη», «τηλεαπόφαση». Εντός της «Ελευθεροτυπίας» υπήρχε και η άποψη ότι τα φαινόμενα αυτά δεν είναι σημερινά και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η τηλεόραση, το οποιοδήποτε κανάλι, αλλά το παιχνίδι εξουσίας που παίζεται και στο οποίο μετέχουν πάντα δύο. Παρέμβαση έκανε και το ΕΣΡ με τη μορφή της υπόδειξης, μιλώντας για «ανταγωνισμό συμφερόντων».
Το πρόβλημα των τηλεδικών είναι ζήτημα πολιτικό. Τα τηλεοπτικά κανάλια στην Ελλάδα έχουν επιβάλει ένα μοντέλο εξουσίας που χαρακτηρίζεται κυρίως από τηλεδικεία και τηλεανακρίσεις. Θυμηθείτε την ατάκα Μητσικώστα για τον «κ. Εισαγγελάτο». Η πολιτική εξουσία, θεωρώντας ότι μπορεί κάθε φορά να διαπραγματεύεται με τα ισχυρά πλέον κανάλια και τους ιδιοκτήτες τους, έχει αφήσει ανεξέλεγκτο όλον τον χώρο. Η μη χορήγηση αδειών και η απουσία καθαρών κανόνων ευνοούν όμως την παντοδυναμία του ισχυρού μέσου. Η χρήση της κρυφής κάμερας φυσικά και είναι ένα από τα όπλα του δημοσιογράφου. Όταν όμως έχει εντοπιστεί ένα πρόβλημα και έπεται μια αποκάλυψη, συνήθως κατά της εξουσίας, είτε πολιτικής είτε άλλης. Στα ελληνικά κανάλια η χρήση κρυφής κάμερας μετατράπηκε σε σπόρ καθημερινότητας για χαφιεδισμό.
Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άφησε την τηλεόραση κυριολεκτικά να αλωνίζει και όποτε προέκυπτε θέμα «τηλεδικών» ανέσυρε τους συντηρητικούς, εκτός εποχής, Κώδικες Δεοντολογίας. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κινδυνεύει από κάτι ακόμη χειρότερο. Δείχνει να εξουσιάζεται και να διοικείται από τα τηλεοπτικά κανάλια, στρέφεται σε αυτά για εξάσκηση πολιτικής πράξης. Ακριβώς αυτό πληρώνει, γιατί στην τηλεόραση ισχύουν οι κανόνες της ζούγκλας και του ανταγωνισμού χωρίς όρια.