Τα «έκτακτα τηλεδικεία» και το τέλος της πολιτικής

Γι’ αυτό και είναι εντελώς απαράδεκτη η κυβερνητική γραμμή να προσπαθήσει να φιμώσει τους δημοσιογράφους για να μην αποκαλύπτουν τέτοια σκάνδαλα, με την απειλή εξαπόλυσης κύματος αγωγών από κυβερνητικούς παράγοντες εναντίον των δημοσιογράφων.

Με αυτήν την πολιτικά ανόητη επιλογή η κυβέρνηση εδραιώνει την πεποίθηση στη συνείδηση της κοινής γνώμης ότι προσπαθεί εκβιαστικά να κουκουλώσει άνομες πράξεις της. Εμφανίζεται έτσι χειρότερη και από διάφορους απατεώνες του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έτρωγαν μεν τα δισεκατομμύρια, αλλά δεν προσπαθούσαν να βάλουν και φυλακή ή να πάρουν το σπίτι όποιου δημοσιογράφου τούς κατάγγελλε, όπως πάνε να κάνουν οι υπουργοί της Δεξιάς!

Το ποιόν των πολιτικών

Πριν ασχοληθούμε με την ασυδοσία και τους πολιτικούς στόχους των ΜΜΕ, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι οι φυσικά σκόπιμες και επιλεκτικές αποκαλύψεις θέτουν επί τάπητος και ένα τεράστιο ζήτημα: Το ποιόν των στελεχών που η ΝΔ χρησιμοποιεί σε υπουργικές, βουλευτικές και κυβερνητικές θέσεις.

Ως δικηγόρος π.χ. μπορείς να βρεις χίλιες δυο δικαιολογίες γιατί υπερασπίζεσαι εμπόρους ναρκωτικών και να πλουτίσεις από αυτήν τη δουλειά, αλλά δεν μπορείς έπειτα να έχεις το θράσος να γίνεις πολιτικός -και πολύ περισσότερο να νομίζεις ότι δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς να σου τρίψει στη μούρη το παρελθόν σου. Το ίδιο και αν π.χ. έχεις συμμετάσχει, άμεσα ή έμμεσα, σε σωρεία χρηματιστηριακών απατών κ.λπ.

Μπορεί κανείς να έχει σοβαρότατες πολιτικές ενστάσεις για τη μονομερή και πολιτικά υποβολιμαία κατεύθυνση των καταγγελιών, αλλά ο μόνος που δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί γι’ αυτό είναι ο εκάστοτε ένοχος πολιτικός, αν όντως έχει διαπράξει αυτά για τα οποία καταγγέλλεται.

Δικαιολογίες ότι οι πράξεις του είναι νομότυπες ή μη ποινικά κολάσιμες, σε πολλές περιπτώσεις δεν ισχύουν στην πολιτική. Πολύ εσφαλμένη είναι η αντίληψη ότι πολιτικός μπορεί να γίνει όποιος… δεν έχει καταδικαστεί από δικαστήριο!

Έτσι ή αλλιώς, λοιπόν, και ανεξάρτητα από την τιμιότητα ή μη των προθέσεων, πολύ καλά κάνουν οι δημοσιογράφοι και βγάζουν στη φόρα τα άπλυτα των πολιτικών. Αποτελεί ανεκτίμητη συνεισφορά στη δημοκρατία να γνωρίζουν οι πολίτες όλες τις πτυχές της δράσης των ανθρώπων που θέλουν να είναι πολιτικοί ηγέτες ενός λαού.

Διαπλοκή και ασυδοσία

Παραπονούνται τώρα οι πολιτικοί για τον τρόπο που τους εξευτελίζει η τηλεόραση. Υποκρίνονται όμως ότι ξεχνούν ποιος επέτρεψε να διαμορφωθεί αυτή η κατάσταση στα κανάλια και γιατί.

Όλα τα κόμματα μαζί (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ) επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα αποφάσισαν ομόφωνα τους πρώτους κανόνες -δηλαδή την ανυπαρξία κανόνων- για την ίδρυση της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Αμέσως μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη (1990-1993) ήταν αυτή που στην κρίσιμη πρώτη τετραετία παγίωσε το καθεστώς ασυδοσίας. Στη συνέχεια ήρθε το ΠΑΣΟΚ (1993-2004), το οποίο ιδίως στην «εκσυγχρονιστική» οκταετία 1996-2004 δημιούργησε το τερατώδες σύμπλεγμα διαπλοκής πολιτικής – ΜΜΕ που όμοιό του δεν είχε γνωρίσει ποτέ η χώρα. Ο Κ. Σημίτης επέτρεψε πλήρη ασυδοσία στους καναλάρχες, με αντάλλαγμα την ισχυρότερη στήριξη εκ μέρους τους που είχε ποτέ έλληνας πολιτικός.

Η πλήρης ασυδοσία όμως επί μιαν ολόκληρη δεκαπενταετία προσήλκυσε στον χώρο των ΜΜΕ πανίσχυρους επιχειρηματίες, άσχετους με τον εκδοτικό χώρο, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα κανάλια για να εξαναγκάζουν τις κυβερνήσεις να τους παραχωρούν δημόσια έργα πάσης φύσεως με προνομιακούς όρους που επιτρέπουν τον ασύλληπτο πλουτισμό τους.

Ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος υπήρξε θύμα αυτού του συμπλέγματος διαπλοκής και ανέβηκε στην εξουσία ενάντια στη θέληση των κύκλων της διαπλοκής, αποπειράθηκε αρχικά, με τον νόμο για τον «βασικό μέτοχο» και τον πολιτικό ηρωισμό του Πρ. Παυλόπουλου, να συγκρουστεί με αυτό το κατεστημένο. Με τον επαίσχυντο ρόλο της ΕΕ ηττήθηκε κατά κράτος. Απογοητευμένος, παραιτήθηκε από τον στόχο εξυγίανσης και αποπειράθηκε να συμβιβαστεί μαζί τους, μοιράζοντας έργα στους «πατριάρχες» της διαπλοκής.

Ανασχηματισμός ήττας

Με το που τον είδαν όμως να υποχωρεί, οι αδίστακτοι κύκλοι των ΜΜΕ εκτίμησαν πολύ σωστά ότι είναι κατάλληλη η στιγμή για να του επιτεθούν και να του επιβάλουν τους όρους τους, κάνοντάς τον τυφλό τους όργανο, όπως είχαν τον Κ. Σημίτη.

Είδαν άλλωστε ότι ο Κ. Καραμανλής υποχωρεί κατά κράτος σε όλους τους τομείς -στο Κυπριακό, στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, στην αγορά αμερικανικών αεροπλάνων F-16 και πάει λέγοντας. Διαπίστωσαν δηλαδή ότι επικρατεί ένα κλίμα γενικής κατάρρευσης των κυβερνητικών αντιστάσεων, οπότε όρμησαν να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία.

Κλειδί στο «τσάκισμα» του Κ. Καραμανλή είναι ο εξαναγκασμός του να πραγματοποιήσει ανασχηματισμό μέσα σε κλίμα φθοράς και «φυλλορροής» υφυπουργών, βουλευτών, και κυβερνητικών αξιωματούχων. Ενώ ανέκαθεν ο ανασχηματισμός αποτελεί όπλο του εκάστοτε πρωθυπουργού για να δώσει μια ώθηση στο κυβερνητικό έργο και να βελτιώσει την εικόνα της κυβέρνησης, ενδεχόμενος ανασχηματισμός υπό πίεση συνιστά ομολογία πολιτικής ήττας, που θα «θάψει» την κυβέρνηση, αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Πολύ περισσότερο που κορυφαίος στόχος σε επίπεδο προσώπων στον επιδιωκόμενο ανασχηματισμό είναι ο εξαναγκασμός του Κ. Καραμανλή να τοποθετήσει στη θέση του υπουργού Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη, εκλεκτή των καναλαρχών και των Αμερικανών. Η εμφανώς υποχωρητική στάση του Π. Μολυβιάτη στον χειρισμό του Κυπριακού, της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ κ.λπ., που έχει προκαλέσει καθολική απογοήτευση για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, διευκολύνει αυτά τα σχέδια.

Φυσικά, αν η Ντόρα πάρει το υπουργείο Εξωτερικών, όλη η χώρα θα αντιληφθεί ότι ο Κ. Καραμανλής θα είναι πλέον «πρωθυπουργός επί προθεσμία», ο οποίος θα την πάθει όπως ο Σημίτης με τον Γιωργάκη: θα έχει επισήμως οριστεί η διάδοχος και νέα αρχηγός του κόμματος και αυτό που θα απομένει θα είναι να βρεθεί η κατάλληλη πολιτική συγκυρία για να αντικαταστήσει τον Κώστα Καραμανλή, όπως έγινε και με τον «καταλληλότερο» Σημίτη…

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα αποτελέσει πραγματική πολιτική τραγωδία για τον λαό μας να έχει να διαλέξει αν θα κυβερνηθεί από την Ντόρα ή τον Γιωργάκη!

Ολοκληρωτική εκτροπή

Πρωθυπουργός είναι ο Κ. Καραμανλής, αυτός θα πάρει τις αποφάσεις, αυτός θα υποστεί πρώτος και τις συνέπειες των επιλογών του. Ούτε αγνοεί βέβαια ότι η στάση όλων των καναλαρχών απέναντί του υπαγορεύεται από τις ανάγκες προώθησης των συμφερόντων τους ή από την προσπάθειά τους να τον εκβιάσουν να τους παράσχει υποστήριξη για τη συγκάλυψη επιλήψιμων δραστηριοτήτων τους, τώρα ή στο παρελθόν. Όλοι θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν στον λυσσώδη εσωτερικό ανταγωνισμό τους και γι’ αυτό προσπαθούν να τον εκβιάσουν με κάθε τρόπο.

Μπορεί να μη μας νοιάζει καθόλου η πολιτική τύχη του Κ. Καραμανλή, θεωρούμε όμως εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη για τη δημοκρατία να εκτιμούν τα αδιαφανή και βαθύτατα διαπλεκόμενα κέντρα εξουσίας των ΜΜΕ ότι έχουν πλέον τη δύναμη να μεταχειρίζονται τον όποιο πρωθυπουργό σαν όργανο στο μεταξύ τους παιχνίδι εξουσίας.

Αυτή η κατάσταση σηματοδοτεί την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στους πόλους εξουσίας -και το χειρότερο, την ενίσχυση εκείνων των ανεξέλεγκτων και αδίστακτων κέντρων που δεν υπόκεινται σε καμιάς μορφής δημοκρατικό και λαϊκό έλεγχο, με το επιχείρημα ότι αποτελούν ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες ό,τι θέλουν κάνουν!

Οι εξελίξεις αυτές συνιστούν κορυφαία αλλαγή στην ίδια τη φύση, τις δομές και τις λειτουργίες της δημοκρατίας -και μάλιστα εκτροπή προς ολοκληρωτικές κατευθύνσεις, παρά την επίφαση «ελέγχου προς την εξουσία»: ο καναλάρχης αποφασίζει ποιος υπουργός στέκεται εμπόδιο στα συμφέροντά του, με ποιον τρόπο θα τον διασύρει στα μάτια της κοινής γνώμης και αν θα τον «εκτελέσει» πολιτικά, με μια διαδικασία «έκτακτου τηλεδικείου», όπως προσφυώς αποκλήθηκε, καταστρατηγώντας κάθε θεμελιώδη κανόνα απόδοσης δικαιοσύνης.

Είναι χίλιες φορές προτιμότερος ένας κακός, ανίκανος και διεφθαρμένος πρωθυπουργός, τον οποίον τουλάχιστον μπορεί ο λαός να τον καταψηφίσει στις εκλογές, από έναν παντοδύναμο καναλάρχη, ο οποίος δεν λογοδοτεί ποτέ απέναντι στον λαό για τα πεπραγμένα του, τις απάτες του, τις βρώμικες δουλειές του ή τα χωρίς αρχές πολιτικά παιχνίδια του.

Πρόβλημα δημοκρατίας

Ο Καραμανλής κάτι πρέπει να κάνει -και σίγουρα όχι να βάλει τους υπουργούς του να κάνουν αγωγές εναντίον των δημοσιογράφων! Είναι πρωθυπουργός της χώρας και έχει τη στοιχειώδη υποχρέωση να προστατεύσει τουλάχιστον σε κάποιον βαθμό τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Δεν τον εξέλεξε η πλειοψηφία του λαού ως παρατηρητή της δράσης των καναλαρχών. Δεν είναι ανεκτό η πολιτική ζωή της χώρας να συρρικνώνεται και να κινείται γύρω από τα θέματα που θα καθορίζει καθημερινά ο κάθε καναλάρχης.

Τα πραγματικά «σκάνδαλα» για τον ελληνικό λαό είναι η εφιαλτική ακρίβεια που μαίνεται με αυτήν τη συμφορά του ευρώ, είναι η ανεργία και πριν απ’ όλα των νέων, είναι τα απαράδεκτα ωράρια που κάνουν λάστιχο τη ζωή των εργαζομένων και των μικρομεσαίων και αμέτρητα άλλα προβλήματα αυτού του τύπου.

Η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να κυβερνήσει και να λύσει τέτοια ζητήματα ή σκοπεύουν οι κυβερνητικοί υπουργοί και βουλευτές να συνεχίσουν να φέρνουν γύρα στα κανάλια και να ασχολούνται με τους συνεργάτες τού Ρεγκούζα ή του Μαντούβαλου; Αν έχουν σκοπό να συνεχίσουν να κατοικοεδρεύουν στα τηλεοπτικά παράθυρα του κάθε Μάκη, ας το πουν στον λαό για να βγάλει… καμιά άλλη κυβέρνηση που θα κυβερνάει πού και πού!

Επιτέλους, αντιλαμβάνεται ή όχι ο πρωθυπουργός ότι ο ελληνικός λαός απαιτεί -ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή όχι με τον κ. Καραμανλή- να καθορίζουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι λαϊκές κινητοποιήσεις και όχι οι τηλεοπτικές εκπομπές το περιεχόμενο της πολιτικής ζωής του τόπου και το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης;

Αυτό είναι ύψιστο ζήτημα δημοκρατίας και δεν επαφίεται στη διάθεση του πρωθυπουργού να παραδοθεί ή όχι στους καναλάρχες.