Περί «νεοσυντηρητικών», ελεφάντων κι άλλων ζώων…
Εδώ και περίπου έναν μήνα διαβάζω δημοσιεύματα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, που αναφέρονται σε δικό μου κείμενο, που είχα καταθέσει στο Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ). Το πρώτο από τα δημοσιεύματα αυτά με εμφανίζει ως… «φιλοπόλεμο», επειδή πιθανολογώ ότι η τουρκική ηγεσία μπορεί να αποσταθεροποιηθεί εσωτερικά και να καταστεί ανεξέλεγκτη προς τα έξω. Φαίνεται ότι όποιος δεν έχει απόλυτη και πλήρη εμπιστοσύνη στις ειρηνικές προθέσεις των τούρκων ιθυνόντων είναι «φιλοπόλεμος»! Τι να πει κανείς;
Το επόμενο κείμενο με εμφανίζει μαζί με τον επιστημονικό διευθυντή του ΙΑΑ και άλλους, ως «εκπρόσωπους» των… αμερικανών νεοσυντηρητικών στην Ελλάδα και ως υπεύθυνους της «ατλαντικής στροφής» της κυβέρνησης Καραμανλή»!
Το αστείο είναι ότι όλες αυτές τις «κατηγορίες» εις βάρος μου τις υπογράφει ένας από τους θερμότερους οπαδούς τού (αμερικανοβρετανικής έμπνευσης) Σχεδίου Ανάν – το οποίο εγώ απέρριψα εξ αρχής και αρθρογράφησα επανειλημμένα εναντίον του υποστηρίζοντας την απόρριψή του.
Υπήρξε και τρίτο δημοσίευμα, ίδιου περιεχομένου, σε άλλη εφημερίδα. Αυτό πέραν των ευθυνών για τη «φιλοατλαντική» στροφή της κυβέρνησης, μου αποδίδει απόψεις που παλαιότερα… πολέμησα. Και, αντίθετα από τα προηγούμενα, υπογραφόταν με ψευδώνυμο. Πολύ λογικό. Τα παπαγαλάκια δεν έχουν όνομα.
Όταν οι αμετανόητοι οπαδοί του Σχεδίου Ανάν βρίσκουν εμένα να κατηγορήσουν για «φιλοατλαντισμό», επειδή υποστηρίζω, μεταξύ άλλων, το προφανές, ότι ο ακραίος αντιαμερικανισμός που καλλιεργείται στην Ελλάδα βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας, το πράγμα καταντά γελοίο. Αλλά δεν είναι μόνο γελοίο… Δύο εκτενή δημοσιεύματα, ένα ανώνυμο λιβελογράφημα, ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και μια «θεωρία συνωμοσίας», ως «απάντηση» σε ένα κείμενο που κατέθεσα προ έτους περίπου, είναι μάλλον υπερβολή. Είναι όμως ενδεικτικό του πώς δεν γίνεται δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα. Πώς ακυρώνεται από κυκλώματα δικτυωμένα στον χώρο του Τύπου…
Ασφαλώς δεν έχω σχέση με τον νεοσυντηρητισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον… αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας. Οι νεοσυντηρητικοί κάτι έχουν να πουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η Συρία αποσύρθηκε από τον Λίβανο για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’70. Δεν είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας για πρώτη φορά από το 1967. Δεν είναι τυχαίο ότι στις κυρώσεις κατά της Συρίας συμφωνούν και πρωτοστατούν πλέον, εκτός από την αμερικανική κυβέρνηση των «κακών νεοσυντηρητικών» και οι Γάλλοι και οι Ρώσοι. Δεν είναι τυχαίο ότι το νέο Σύνταγμα πέρασε στο Ιράκ με πλειοψηφία κοντά στο 80%, παρά το λουτρό αίματος που συνεχίζεται. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ως τώρα θεωρούσε «υπερβολικές» τις αντιδράσεις των Αμερικανών (μετά την 11η Σεπτεμβρίου), τώρα υιοθετεί αντίστοιχα μέτρα «εσωτερικής ασφαλείας».
Η πολιτική των νεοσυντηρητικών σε πολλά έπεσε έξω. Σε άλλα, όμως, είχε αποτελέσματα. Αποτελέσματα που κι εμάς αφορούν άμεσα: Όπως τη δημιουργία κουρδικού ομόσπονδου κρατιδίου στο βόρειο Ιράκ. Και τη χαλάρωση των σχέσεων Τουρκίας – ΗΠΑ. Δεν συμφωνώ με τους νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ. Αλλά δεν τους θεωρώ και «δαίμονες». Ως άνθρωπος δυτικής παιδείας, μπορώ να συζητήσω μαζί τους, χωρίς να συμφωνώ με τη λογική τους. Αλλά μπορώ και να υπερασπίζομαι τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μου, χωρίς να… «κηρύσσω τον πόλεμο» σε καθέναν που υπερασπίζεται άλλα συμφέροντα. Αυτά όλα θα ‘πρεπε να είναι αυτονόητα. Δυστυχώς, δεν είναι…
Δεν νομίζω ότι ωφελεί τον δημόσιο διάλογο η «δαιμονοποίηση» οποιασδήποτε άποψης. Ούτε νομίζω ότι ωφελεί την Ελλάδα η δαιμονοποίηση μιας άποψης που κυριαρχεί ήδη στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, ενώ κερδίζει έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κι όποιος δεν το βλέπει αυτό έχει πρόβλημα…
Όταν φτάνουμε στο σημείο όχι απλώς να δαιμονοποιούμε μιαν άποψη, αλλά να δαιμονοποιούμε κι ανθρώπους που δεν την έχουν -την ταπεινότητά μου- τότε ο δημόσιος διάλογος έχει σοβαρό πρόβλημα στον τόπο μας.
Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σοβαρό: Εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα συγκρούονται δύο απολιθωμένοι τρόποι σκέψης: Αφενός η άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει πάντα να ταυτίζεται με την Ατλαντική πολιτική. Αφετέρου εκείνη που υποστηρίζει ότι για όσα στραβά μας συμβαίνουν, φταίνε πάντα «οι κακοί δυτικοί» ή οι «κακοί Αμερικάνοι».
Όταν κάποιος απορρίπτει αυτά τα παιδαριώδη στερεότυπα και ζητά να υπάρξει σύγχρονη εθνική στρατηγική, που αναζητεί συγκλίσεις με τις ΗΠΑ, αλλά δεν σπεύδει να ταυτιστεί σε όλα μαζί τους -όταν, δηλαδή, βγαίνει κάποιος και ζητά αυτό που είναι προφανές και αυτονόητο σε κάθε άλλη δυτική χώρα- ενοχλεί πολύ όσους μονοπωλούν την «πολιτική ορθότητα» στην Ελλάδα…
Όσοι δεν παγιδευόμαστε σε βολικά και ξοφλημένα στερεότυπα, όσοι αναζητάμε τρόπο σκέψης πέρα από «κουτάκια» φανατισμού, ακραίων ιδεολογημάτων και προπαγάνδας, πρέπει να τρέχουμε κάθε τόσο να αποδείξουμε είτε ότι δεν είμαστε «εθνικιστές» είτε ότι δεν είμαστε «φιλοπόλεμοι», είτε ότι δεν είμαστε «νεοσυντηρητικοί». Ούτε ελέφαντες είμαστε…