Κανείς δεν συγκινείται;

Από τότε που γνώρισα τον εαυτό μου δεν ακούω τίποτε άλλο παρά για μονόπλευρη λιτότητα. Μια λιτότητα σε βάρος του λαού, η οποία επιβάλλεται με διάφορα προσχήματα και «αιτιολογίες». Λιτότητα για την ανασυγκρότηση των ερειπίων του πολέμου, λιτότητα για την επίτευξη των στόχων του σχεδίου Μάρσαλ (πώς επετεύχθησαν οι στόχοι αυτοί το ξέρουν, οι λίγοι που το καρπώθηκαν), λιτότητα για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων αποικιακού χαρακτήρα, λιτότητα για την ανάκαμψη της οικονομίας, λιτότητα για την οικονομική ανάπτυξη, λιτότητα για τη βιομηχανική ανάπτυξη, λιτότητα για την «αναθέρμανση» της οικονομίας, λιτότητα για τη «σταθεροποίηση» της οικονομίας, λιτότητα για τη σύγκλιση της οικονομίας, για την επίτευξη των στόχων της ΟΝΕ κ.λπ.

Επιτέλους πότε θα αποκατασταθεί μια ισορροπία στην οικονομία και πότε θα εκλείψουν οι λόγοι αυτής της συνεχούς μονόπλευρης λιτότητας για τον λαό, ο οποίος χρόνια τώρα δοκιμάζεται και υποφέρει;

Στον αντίποδα αυτής της λιτότητας για τους πολλούς δεν βλέπω τίποτε άλλο παρά τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι με τη σώρευση πλούτου πάνω στον πλούτο, ο οποίος κατά κανόνα είναι ανενεργός, δηλαδή ανώφελος ακόμα και για εκείνους που τον σωρεύουν. Παράλληλα δε, βλέπω το βιομηχανικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό κεφάλαιο να σωρεύει κέρδη πάνω στα κέρδη, πολλά από τα οποία τεχνηέντως φυγαδεύει, ενίοτε δε μαζί και με τις επιχειρήσεις.

Εξάλλου, στον δημόσιο τομέα συνεχίζεται η σπατάλη, ενώ η πολυθεσία οργιάζει με παχυλές αργομισθίες.

Στη ζούγκλα της αγοράς η ακρίβεια αφηνιάζει και η κοινωνική ανισότητα παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, ιδιαίτερα επικίνδυνες για την κοινωνική συνοχή.

Δυόμισι εκατομμύρια έλληνες πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, μας λένε οι στατιστικές. Κανείς δεν συγκινείται για όλα αυτά; Μαστίζει η ανεργία τους νέους, τους στερεί τη χαρά της προσφοράς και της δημιουργίας, τους στερεί το χαμόγελο της αισιοδοξίας, γιατί βλέπουν γκρίζο το μέλλον τους. Κανείς δεν συγκινείται ούτε γι’ αυτό;

Όταν δεν δίνεις στη νέα γενιά προοπτική, δεν της στερείς μόνο την ελπίδα, της γκρεμίζεις και την αυτοπεποίθηση. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για να γκρεμίσεις το μέλλον του τόπου και του λαού μας. Και οι κυβερνήσεις, απελθούσες και παρούσες, ούτε συγκινούνται ούτε συναισθάνονται το μέγεθος της ευθύνης τους. Και ο αποϊδεολογικοποιημένος δικομματισμός αναλώνεται σε μια στείρα αντιπαράθεση. Μια αντιπαράθεση η οποία δεν γίνεται στον ευγενή στίβο των ιδεών, των προγραμμάτων και των οραμάτων, αλλά στον νοσηρό βάλτο, στον δύσοσμο βούρκο της διαφθοράς.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η πολιτική μας ηγεσία φαίνεται να έχει παραιτηθεί από την υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων (Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία) και με ανατολίτικη μοιρολατρία περιμένει να ανάψουν οι Αμερικανοί τις θρυαλλίδες στα Βαλκάνια. Διανύει η χώρα μας εποχή εθνικής αναξιότητας. Και ο λαός μας, με παροπλισμένο το εθνικό του φρόνημα, με ευθύνη της ηγεσίας του, παρακολουθεί αμήχανος, ενεός και ανήμπορος. Θα το ξαναπούμε: Του λείπει η αντάξια των περιστάσεων εθνική ηγεσία.

Αυτή είναι η μοίρα του; Όχι!

Η πατριωτική φωνή του Κάρολου Παπούλια στη Θεσσαλονίκη δίνει ελπίδες και δείχνει τον δρόμο του καθήκοντος.