Θα καταδικάσουν την αντίσταση στο πρόσωπο του Σαντάμ

Αυτό που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, πριν ακόμη ξεκινήσει η δίκη-παρωδία, ήταν η προσπάθεια να εμφανιστεί το δικαστήριο ως ένας ανεξάρτητος και αμερόληπτος θεσμός του ίδιου του Ιράκ. «Οι υποθέσεις θα δικαστούν από ένα δικαστήριο στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες αναμείχθηκαν ενεργά τόσο στη συγκρότησή του όσο και στη χρηματοδότησή του. Ένα σώμα ιρακινών δικαστών που έχει εκπαιδευτεί από διεθνείς ειδικούς του δικαίου θα λειτουργήσει ως δημόσιος κατήγορος, απαγγέλλοντας επίσης και την ετυμηγορία. […] Το Ιρακινό Ειδικό Δικαστήριο ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2003 από το Ιρακινό Κυβερνητικό Συμβούλιο. Τα μέλη του επιλέχτηκαν από την Αμερικάνικη Προσωρινή Συμμαχική Αρχή υπό την ηγεσία του Πολ Μπρέμερ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδότησαν την προσπάθεια με 75 εκατ. δολάρια και δημιούργησαν ένα δικαστικό γραφείο σύνδεσμο για να βοηθήσει στην εκπαίδευση των δικαστών και των ανακριτών, στην προσαγωγή των μαρτύρων και τη μετάφραση ενός βουνού από έγγραφα που άφησε πίσω του το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν». Όλα αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά γράφτηκαν την ημέρα που ξεκίναγε η δίκη στην αμερικάνικη εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» που προφανώς δεν έχει καμιά πρόθεση να εκθέσει την Ουάσινγκτον ή να αμφισβητήσει τη νομιμότητα του δικαστηρίου! Παρ’ όλα αυτά βεβαιώνεται ότι η δίκη του Σαντάμ Χουσεΐν γίνεται καθ’ υπαγόρευσιν των ΗΠΑ και με τους δικούς τους όρους. Παραβιάζεται έτσι μία από τις πιο θεμελιώδεις παραγράφους της Συνθήκης της Γενεύης, εκείνη που απαγορεύει στις αρχές κατοχής να συγκροτούν δικά τους δικαστήρια και να προβαίνουν στη συνέχεια σε δίκες πολιτικών τους αντιπάλων που είναι επίσης πολίτες της κατεχόμενης χώρας. Το ζητούμενο έτσι των Αμερικανών και των ντόπιων συνεργατών τους διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού: να δικάσουν την απροθυμία ηγετών και λαών να συναινέσουν στα σχέδιά τους και να συνεργαστούν μαζί τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα αξιοποιήσουν πολλά εγκλήματα που είχε κάνει η κυβέρνηση του Μπάαθ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να συγκαλύψουν τα πιο πρόσφατα εγκλήματα των Αμερικανών, όπως για παράδειγμα στη Φαλούτζα.

Ο εξόφθαλμα πολιτικός χαρακτήρας της δίκης και οι αλλεπάλληλες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από τις ΗΠΑ προκάλεσαν εκτεταμένες αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Στο πλευρό κατ’ αρχάς του δικαζόμενου πρώην Προέδρου του Ιράκ συντάχθηκε, ως νομικός σύμβουλος, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Ράμσεϊ Κλαρκ που δήλωσε ότι «αυτό το δικαστήριο θα καταστρέψει παραπέρα την αξιοπιστία της Αμερικής. Είναι παράνομο και σκανδαλώδες». Αυστηρές επικρίσεις άσκησε, επίσης, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (εξέδωσε μια έκθεση 19 σελίδων, όπου μεταξύ άλλων αμφισβητείται η επάρκεια και η κατάρτιση των δικαστών), όπως και η Διεθνής Αμνηστία. Οι αντιδράσεις στον αραβικό κόσμο ήταν πολύ πιο έντονες. Από τη στιγμή που συνελήφθη ο Σαντάμ Χουσεΐν συγκροτήθηκε στην Ιορδανία μια ευρεία πρωτοβουλία νομικών για την υπεράσπισή του, που έφτασε να συσπειρώνει περισσότερους από 1.000 δικηγόρους, μεταξύ των οποίων τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης της Μαλαισίας, την κόρη του ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, και πολλούς δικηγόρους από την Αγγλία, το Βέλγιο, ακόμη και την Ιαπωνία.

Σύνταγμα διαμελισμού

Στο εσωτερικό του Ιράκ, όπως ήταν αναμενόμενο, το δικαστήριο προκάλεσε νέες εντάσεις μεταξύ σουνιτών -απ’ όπου προέρχεται ο Σαντάμ Χουσεΐν και το μεγαλύτερο μέρος της αντίστασης- από τη μια μεριά και σιιτών και Κούρδων, που είναι οι ευνοημένες από τους Αμερικανούς μειονότητες, από την άλλη. Ο διχασμός που υπήρχε μεταξύ τους απέκτησε νέα ποιότητα με αφορμή το νέο Σύνταγμα, που προβλέπει καθεστώς ενισχυμένης αυτονομίας για τα εδάφη που ελέγχει κάθε μειονότητα, ενώ μελλοντικά θεωρείται βέβαιο ότι θα ανοίξει τον δρόμο για τον διαμελισμό του Ιράκ (σε ένα πλούσιο κουρδικό βόρειο τμήμα, ένα εξίσου πλούσιο σιιτικό νότιο τμήμα και μία μη βιώσιμη πάμφτωχη σουνιτική λωρίδα γης στο κέντρο της χώρας), όπως συνέβη και με τη Γιουγκοσλαβία. Το δημοψήφισμα που οργανώθηκε το προπερασμένο Σάββατο για την αποδοχή του Συντάγματος, παρ’ ότι δεν πραγματοποιήθηκε υπό τις συνθήκες πολέμου που διεξήχθησαν οι εκλογές νοθείας του Ιανουαρίου, έφερε ακόμη πιο κοντά το ενδεχόμενο του διαμελισμού. Το συμπέρασμα προκύπτει από το βέβαιο ενδεχόμενο απόρριψης του Συντάγματος (μια και τα αποτελέσματα δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη) από δύο σουνιτικές περιοχές, στο σύνολο των 18 που απαρτίζουν το Ιράκ. Η δίκη του Σαντάμ Χουσεΐν που ξεκίνησε ρίχνει λάδι στη φωτιά της έχθρας μεταξύ των τριών μειονοτήτων, μια και ως πρώτη κατηγορία επιλέχθηκε η δολοφονία εκατοντάδων σιιτών που είχε διατάξει ο Χουσεΐν, μετά από μια απόπειρα δολοφονίας που είχε γίνει εναντίον του το 1982 σε ένα σιιτικό χωριό που είχε επισκεφθεί.

Οι Αμερικανοί, όμως, εκτίθενται ανεπανόρθωτα από την εμμονή τους να δικάσουν και να καταδικάσουν τον Σαντάμ Χουσεΐν, μια και οι ίδιοι δίνουν συνεχή μάχη για να επιβάλουν την ατιμωρησία και την εξαίρεσή τους από το διεθνές δίκαιο, κατά παράβαση κάθε λογικής. Από το 2004 μέχρι και σήμερα επέτυχαν, χρησιμοποιώντας κάθε είδους θεμιτό και αθέμιτο μέσο, 139 ανεξάρτητα κράτη να υπογράψουν ότι δεν πρόκειται να οδηγήσουν αμερικανούς πολίτες (και κυρίως στρατιώτες) στο Διεθνές Δικαστήριο που θα στηθεί στη Χάγη -ανεξαρτήτως των ad hoc δικαστηρίων που έχουν ήδη στηθεί και δικάζουν τον πρώην πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας και τους ηγέτες της Ρουάντα και της Σιέρα Λεόνε. Όλες οι υπόλοιπες χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα επί κυβέρνησης Σημίτη και υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου) ομολόγησαν ότι ναι μεν όλα τα κράτη είναι ίσα μεταξύ τους, αλλά ορισμένα από αυτά και συγκεκριμένα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι περισσότερο ίσα από τα άλλα. Οι χώρες που προς τιμήν τους αρνήθηκαν να υπογράψουν το προκλητικό αμερικανικό αίτημα είναι 24 και σε αυτές συμπεριλαμβάνονται η Μάλτα, η Κροατία, η Σερβία και Μαυροβούνιο, η Νότια Αφρική, η Βενεζουέλα, η Βραζιλία, η Βολιβία κ.ά. Σε πολλές από αυτές τις χώρες μάλιστα οι Αμερικανοί έκοψαν όχι μόνο τη στρατιωτική βοήθεια, αλλά ακόμη και κονδύλια που αφορούσαν την αντιμετώπιση του AIDS και άλλων ασθενειών, τη μείωση της φτώχειας κ.λπ.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Το ότι οι ΗΠΑ εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, δικάζοντας κατά το δοκούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, ενώ γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το διεθνές δίκαιο όταν υπόλογες είναι οι ίδιες, φαίνεται από δύο ακόμη περιστατικά. Το πρώτο αφορά το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσε τον Οκτώβριο του 1998 ο ισπανός δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν εναντίον του αιμοσταγούς πρώην δικτάτορα της Χιλής Αουγκούστο Πινοσέτ. Παρ’ ότι όμως τα θύματα του μισητού Πινοσέτ ξεπερνούσαν τις 20.000, οι ΗΠΑ αντέδρασαν στη σύλληψή του, λέγοντας ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για μια τακτική που ενδέχεται να εφαρμοστεί καταχρηστικά και από άλλα κράτη, τα οποία η Ουάσινγκτον θεωρεί ολοκληρωτικά. Ο πραγματικός λόγος φυσικά είναι ότι μετά θα άνοιγε ο δρόμος για να συλληφθεί όχι μόνο ο Χένρι Κίσινγκερ, που καθοδήγησε προσωπικά την ανατροπή του σοσιαλιστή Προέδρου Σαλβαντόρ Αλιέντε το 1973, αλλά και για να προσαχθούν στη Δικαιοσύνη δεκάδες στελέχη της CIA που είχαν μεταβεί στη χώρα του Πάμπλο Νερούντα για να οργανώσουν τη φυσική εξόντωση των αριστερών.

Το δεύτερο πρόσφατο περιστατικό που αποδεικνύει ότι η δίκη του Σαντάμ Χουσεΐν, όπως και αυτή του Μιλόσεβιτς που σέρνεται στη Χάγη για περισσότερο από δύο χρόνια τώρα, είναι επίδειξη δύναμης της αυτοκρατορίας, προέρχεται και αυτό από την Ισπανία. Αφορά το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσαν την εβδομάδα που πέρασε οι ισπανικές αρχές εναντίον του πληρώματος του άρματος μάχης που είχε πυροβολήσει εναντίον ξενοδοχείου στη Βαγδάτη, όπου διέμεναν περισσότεροι από 100 δημοσιογράφοι, καλύπτοντας την αμερικανική επέμβαση, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας ισπανός δημοσιογράφος. Εάν ήθελαν οι Αμερικανοί να σεβαστούν το διεθνές δίκαιο, τιμωρώντας τις αδικαιολόγητες δολοφονίες και τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, θα μπορούσαν να εξέδιδαν τους πολίτες τους που αποδεδειγμένα προέβησαν σε δολοφονίες. Το ζητούμενο, όμως, είναι να τιμωρηθούν όσοι δεν υποκύπτουν και δεν γίνονται συνεργάτες τους. Γι’ αυτό δικάζεται ο Σαντάμ Χουσεΐν.