Η πολιτική του Μέτρου μπροστά στις απαιτήσεις των καιρών
Ο και «σοσιαλμανής» αποκληθείς από τον συντηρητικό χώρο, Παναγής Παπαληγούρας, ο διαμορφωτής της οικονομικής πορείας της χώρας τις κρίσιμες δεκαετίες ’50-’60 και του τέλους της δεκαετίας ’70, εραστής στα νιάτα του των φιλοσοφικών αναζητήσεων -συνεκδότης ομού μετά του ακαδημαϊκού Κ. Δεσποτόπουλου, τη διετία 1938-1939, του περιοδικού «Τα Προπύλαια»- και άτομο θυελλώδους δράσης στην κατεχόμενη Ελλάδα, αλλά και τη Μέση Ανατολή, «κληρονόμησε» στον νυν υπουργό Δικαιοσύνης τη φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων, που οδηγεί στη χαμηλών τόνων αξιολόγηση, κρίση και αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Ο πρόεδρος κ. Γ. Ράλλης, το «Μέτρον» της πολιτικής πρακτικής, παραμένει ίσως ο εμπνευστής της «πολιτικής του Μέτρου» για τον κ. Αναστάση Παπαληγούρα.
Οι καιροί όμως ου μενετοί… Απαιτούν υπέρβαση του Μέτρου και επιζητούν από τους σημερινούς διαχειριστές της Εξουσίας δράση, δράση, δράση, προκειμένου η χώρα να οδηγηθεί σε «διέξοδο από τα αδιέξοδα».
Ο κ. Παπαληγούρας ανέλαβε να διαχειρισθεί τον λεπτό και κρίσιμο τομέα της Δικαιοσύνης τη στιγμή που ο απόηχος των διακηρύξεων της Παράταξής του για μια a la Graeca επιχείρηση «Mani Pulite» (Καθαρά Χέρια) εντοπιζόταν σε ισχυρούς τόνους από τη μέγιστη πλειοψηφία των κατοίκων της τρισολβίου αυτής χώρας. Όμως, πού οι ΄Έλληνες «Μικροί Δικαστές», στην αντιστοιχία των ιταλών συναδέλφων τους;
Το δικαστικό κύμα που διέτρεξε την προηγούμενη δεκαετία πολλές ευρωπαϊκές χώρες και σάρωσε κυριολεκτικώς την Ιταλία, παραμένει το ζητούμενο στην Ελλάδα.
Ο «Μικρός Δικαστής», που επιβλήθηκε στην καρδιά του Δημοκρατικού Μηχανισμού ως η μοναδική πραγματικώς αποτελεσματική αντι-εξουσία απέναντι στις παρεκκλίσεις της Εξουσίας και της Κομματοκρατίας, στον ευρωπαϊκό χώρο, όχι μόνο δεν διαφαίνεται αμυδρώς στον ελληνικό ορίζοντα, αλλ’ ουδέ εντοπίζεται και στις προθέσεις του νυν υπουργού Δικαιοσύνης.
Ο θυελλώδης Παναγής Παπαληγούρας δεν «ανιχνεύεται» στον την «πολιτική του Μέτρου» ακολουθούντα Αναστάση Παπαληγούρα.
Ο απόφοιτος τού λονδρέζικου Πανεπιστημίου Brunel στη διάρκεια των μαθημάτων Συγκριτικού Δικαίου, ενδεχομένως, δεν διδάχθηκε τη σημασία του timing στην πολιτική ενέργεια, αλλά ίσως ουδέ την παροιμιώδη απόφανση του Νικολάι Λένιν το πρωινό της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων του Τσάρου που σφράγισε την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης, όταν ο ρώσος επαναστάτης διέκρινε κάποια διστακτικότητα για τον χρόνο επίθεσης: «Σύντροφοι, χθες ήταν γρήγορα… Αύριο θα είναι αργά… Σήμερα»!
Το timing εδόθη στον κ. Αναστάση Παπαληγούρα και βεβαίως και στη Νέα Δημοκρατία, που εκλήθη στη διακυβέρνηση της χώρας. Δεκαεννέα μήνες, όμως, παραμένει αόρατος και ο «Μικρός Δικαστής» και η διάθεση για την επιβαλλόμενη επιχείρηση Mani Pulite…
Σήμερα έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος κατακλύζονται από την σκανδαλολογία και την «σκανδαλολογία»… Πολιτικοί, κομματικοί, επιχειρηματίες, κατηγορούνται, ακόμη και λοιδορούνται. Ο «Μικρός Δικαστής» καθεύδει, ενώ έχει ενταχθεί στην καθημερινή κοινωνική φαντασία μας…
Στη φαντασία του ο Νεοέλληνας τον «πλάθει», σπλάχνο από τα σπλάχνα του, «αμίλητο», ατάραχο μπροστά στα φλας και την τηλεοπτική κάμερα, με σταθερό βάδισμα, οι ανώτεροί του να επιδιώκουν να τον φιμώσουν, αλλά εκείνος να δηλώνει την ανεξαρτησία του, να ερευνά στην καρδιά της Εξουσίας, και από το στενάχωρο γραφείο του με τα μεταλλικά ράφια να στέλνει ανακριτικές επιστολές στις τέσσερις γωνιές της χώρας… Οι ισχυροί να εισέρχονται στο ταπεινό γραφείο του με σκυμμένο το κεφάλι, καταρρακωμένοι, νικημένοι, με το φάσμα της προφυλάκισης να πλανάται γύρω τους!
Αυτά μεν στο φαντασιακό του Νεοέλληνα, που αναμένει την «ξαφνική είσοδο του νόμου στον πολιτισμό της εξέγερσης»…
Επιχειρήσεις «Mani Pulite», ως εκ της μέχρι τούδε εμπειρίας εξάγεται, δεν «φοριούνται» από τον Αναστάση Παπαληγούρα. Οι «Πολιτικοί του Μέτρου» ευδοκιμούν εκεί όπου η νομιμότητα, η αξιοκρατία, οι δημοκρατικοί μηχανισμοί λειτουργούν και οι επίδοξοι «διαχειριστές εξουσίας» διατελούν σε υπερωρία…
Η ατμόσφαιρα του «μέτρου», στην οποία διακινείται ο κ. Παπαληγούρας, συσκοτίζει στην αχλύ της τον κανόνα ότι «ο νομικός πυρετός είναι σύμπτωμα μιας εποχής στην οποία οι πολιτικές συντεταγμένες έχουν βαθιά ανατραπεί από την παγκοσμιοποίηση και τη δράση των πολυεθνικών εταιρειών, εκφραστών, επί το πλείστον, άνομων συμφερόντων στην υπηρεσία υπερδυνάμεων».
Στη γενική αυτή αλλοτρίωση και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων οι «Μικροί Δικαστές» είναι μεν η εξαίρεση, αλλά ο δείκτης της εθνικής αδέκαστης συνείδησης. Και επιπλέον είναι οι μόνοι που αντιλαμβάνονται το νέο περιβάλλον με μέτρο το γενικό συμφέρον.
Ο «Μικρός Δικαστής», όπως αναδύεται από την ευρωπαϊκή εμπειρία είναι εκείνος που ορθώνεται στις πολιτικές ελίτ, οι οποίες, στη σκοπιμότητα κατοχής και νομής της Εξουσίας, διασκελίζουν θεσμικούς κανόνες και συγκαλύπτουν ποινικές ευθύνες, που συνεπάγεται η εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας από τα κράτη σε θέματα οικονομικά, πολιτικά, εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα διαισθάνονται οι κοινωνίες -και η ελληνική- και προσδοκούν από τους «Μικρούς Δικαστές» να ορθώσουν το φράγμα της νομιμότητας στην αυθαιρεσία των πολιτικών ελίτ.