επί του πιεστηρίου
Με κεφαλονίτικα θα συνεχίσουμε. Είναι μεγάλη μέρα για την Κεφαλονιά η αυριανή. Σε δημόσια συνεδρίαση η Ακαδημία Αθηνών υποδέχεται το νέο ακαδημαϊκό, τον Θανάση Φωκά, ένα παιδί από τα σπλάχνα του αγέρωχου και απαράδοτου νησιού του Ιονίου. Γιος του άλλοτε μπακάλη και μετά ξενοδόχου, αλλά πιο γνωστού ως κανταδόρου και λάτρη της όπερας, Σπύρου Φωκά, με πάθος για μάθηση, κατάφερε ο Θανάσης, έχοντας σπουδάσει ιατρική, αεροναυπηγική και μαθηματικά, σε ηλικία 43 χρόνων να πατήσει στο υψηλότερο σκαλί και να αποτελεί, κατά τον Gelfand, (διαπρεπέστερο καθηγητή του εικοστού αιώνα), «σπάνιο παράδειγμα επιστήμονα “τύπου” της εποχής της Αναγέννησης»! Θανάση, να ‘σαι πάντα καλά, με υψηλούς στόχους, να θυμάσαι ότι η Κεφαλονιά σ’ έχει ανάγκη και να σε χαίρονται η γυναίκα σου, η Ρεγγίνα, και τα παιδιά σου, ο Αλέξανδρος, η Αναστασία και η Ιωάννα.
Και κάτι ακόμα κεφαλονίτικο… Έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια εδέησε να υπογραφεί η σύμβαση για την ανέγερση της νέας πτέρυγας «Μάρως και Γεωργίου Βεργωτή». Στο Νοσοκομείο Αργοστολίου, με τη δωρεά, ύψους 4 περίπου δισεκατομμυρίων δρχ. που άφησε η γυναίκα του ευεργέτη της Κεφαλονιάς Γιώργου Βεργωτή, Μάρω. Δικαιολογημένα ο βουλευτής του νομού, Πέτρος Αλιβιζάτος, εξέφρασε την πλήρη ικανοποίησή του για την υπογραφή της σύμβασης και για το γεγονός ότι, ύστερα από πέντε χρόνια, ξεπεράσθηκαν επιτέλους όλα τα εμπόδια της γραφειοκρατίας και σύντομα θα αρχίσει να υλοποιείται ένα έργο που τόσο ανάγκη έχει ο νομός μας.
· · Πώς αλλάζουν οι καιροί… Η Αστυνομία να τιμά και να βραβεύει τον Μίκη Θεοδωράκη, που στα πέτρινα χρόνια κυνηγούσε και ο Χρήστος Σαρτζετάκης, που με τις ψήφους του ΚΚΕ κατέλαβε το ανώτατο αξίωμα της χώρας, εκλέχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να κατηγορεί τον Φλωράκη και να μιλάει για συμμοριτοπόλεμο. Δυστυχώς άλλος ένας μύθος, που τυχαία έγινε, έπεσε… Βέβαια είχε φροντίσει ο ίδιος από την εποχή της Προεδρίας να τον απομυθοποιήσει με τις ιδιορρυθμίες του…
ΥΓ.: Να ευχαριστήσω τους καλούς και αγαπητούς φίλους για τα βιβλία τους τα οποία μου έστειλαν μαζί με τις τιμητικές αφιερώσεις τους:
• Τον πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και δικηγόρο Σέφη Αναστασάκο για την ποιητική του συλλογή με τίτλο «Στην Σκιά των Ανεμόμυλων», που η χώρα, η Ελλάδα, θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση αν δεν είχαμε πλημμυρίσει από… ανεμόμυλους.
• Τους καθηγητές Αστροφυσικής Μάνο Δανέζη και Στράτο Θεοδοσίου για το «Μέλλον του παρελθόντος μας – Επιστήμη και νέος πολιτισμός». Αυτό το… παρόν έχει μέλλον;
• Τον καθηγητή και ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπαστάμκο για το επίκαιρο πόνημά του «Το συνταγματικό ”τέλος” της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Η συνέχεια ποια θα είναι, Γιώργο;
• Τον ανεξάντλητο συνάδελφο Γιώργο Α. Λεονταρίτη για τη νέα δουλειά του «Αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι… -Δημοσιογραφία, θέατρο- Μια εποχή», που ακούραστος ψάχνει, ανασκαλεύει τα αρχεία και κρατάει επίκαιρους μεγάλους του χθες, που μπορούν να γνωρίσουν οι νέοι…
• Τον αντάρτη Γρηγόρη Πλάτανο για την ιστορία που γράφει με όσα έζησε σε εκείνη την αδελφοκτόνο περίοδο του 1946-1949, όταν ξένοι μάς έμπλεξαν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. «Με τους αντάρτες στα βουνά της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας» ο τίτλος. Και συγχαρητήρια στον Άγγελο Σιδεράτο, που συνεχίζει να προσφέρει πολύ αξιόλογα πολιτικά βιβλία.
• Τον συνάδελφο Γιώργο Σταματόπουλο, που αν δεν είχε απολυθεί από την Olympic Κέτερινγκ, τότε το 1990, θα τον είχαν χάσει η δημοσιογραφία και η λογοτεχνία. Νέα προσφορά του το μυθιστόρημα «Η φωνή».
• Τον εκλεκτό δικηγόρο Πέτρο Μηλιαράκη, για την καινούργια δουλειά του «Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, μεταξύ νομικού δόγματος και πολιτικής».
• Τον Γιάννη Μάργαρη, πρώην βουλευτή και δήμαρχο Ζακύνθου, ο οποίος παραμένει πάντα νέος και ακούραστος, συνεχίζει την έκδοση του τεύχους «Εθνική και Λαϊκή, Αυτοάμυνα», που συμβάλει σημαντικά στον αγώνα για την κοινωνική εξυγίανση και την περιφρούρηση της εθνικής και πολιτικής ταυτότητάς μας.
• Άφησα τελευταία τα «Τετράδια»… Μια έκδοση που μετράει 25 ολόκληρα χρόνια. Δημιουργοί του οι Λουκάς Αξελός, Δημήτρης Δεληολάνης και Σταύρος Λυγερός. Κλέβω μια παράγραφο, την πρώτη από το «Υστερόγραφο» του εκλεκτού συναδέλφου Σταύρου Λυγερού:
«Ξεκίνησε σαν μια πρωτοβουλία της νιότης και χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσουμε έχει μετατραπεί σε μια υπόθεση ζωής. Μετρώντας πίσω 25 χρόνια, μετράμε, ίσως, τα πιο δημιουργικά και σίγουρα τα καλύτερα χρόνια μας. Όταν σχεδιάζαμε την έκδοση των ”Τετραδίων”, τα φανταζόμασταν σαν ένα όργανο παρέμβασης στο μέτωπο των πολιτικών ιδεών, με σκοπό την άνδρωση ενός νέου ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος.
Από τότε, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Άλλαξαν οι συνθήκες, άλλαξαν και οι άνθρωποι. Αλλάξαμε και εμείς. Ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του, αλλά το περιοδικό παρέμεινε ένας ακατάλυτος κοινός παρονομαστής. Και κατά κάποιον τρόπο το προϊόν μιας μεγάλης φιλίας και μίας ιδεολογικοπολιτικής ενότητας, που σφυρηλατήθηκε με ατέλειωτες συζητήσεις». Μόνο που τέτοιες παρουσίες είναι περισσότερο πολύτιμες και απαραίτητες σήμερα Σταύρο, όπου η λεγόμενη «πρόοδος» και η παγκοσμιοποίηση τα έχουν όλα ισοπεδώσει και όποιος επιμένει σε αξίες είναι γραφικός, το κορόιδο… ο βλάκας… Εκεί φτάσαμε. Και δεν έχουν άδικο όσοι αναπολούν τα δύσκολα χρόνια σε μια καμαρούλα μια σταλιά…