Υπουργείο Εξω(φρεν)ικών
Λίγο μεγαλύτερη… καχυποψία προς τους «φίλους και συμμάχους μας» Αμερικανούς εάν είχαμε και λίγο μεγαλύτερη διορατικότητα οι παντός είδους αρμόδιοι, πολιτικοί και υπηρεσιακοί, στο υπουργείο Εξωτερικών, ίσως δεν θα είχαμε αιφνιδιασθεί από τη νέα «συμβιβαστική» πρόταση του διεθνούς μεσολαβητού Μ. Νίμιτς στο θέμα του οριστικού ονόματος της ΠΓΔ της Μακεδονίας… Και μόνο με μια προσεκτική ανάγνωση των διαδοχικών δηλώσεων της σκοπιανής ηγεσίας, τους τελευταίους μήνες, μυριζόσουν αμέσως ότι αυτή η σταθερά ανυποχώρητη στάση είχε προφανέστατα υπερατλαντική υποστήριξη, ίσως και σιωπηρή κατανόηση από ορισμένες χώρες στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Αδικαιολόγητος εφησυχασμός στο υπουργείο Εξωτερικών και κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία, που στηριζόταν στην υποτιθέμενη «στρατηγική» συνεργασία με τον αμερικανικό παράγοντα από την κυβέρνηση της ΝΔ και ήρθε βεβαίως ο… νέος «αιφνιδιασμός» στο Σκοπιανό, ήπια βεβαίως έκφραση για τη νέα πρόταση Νίμιτς. Ο ελληνικός Τύπος τη χαρακτήρισε, πιο παραστατικά και κατανοητά, ως… σφαλιάρα (δεύτερη, για να αρχίζουμε να τις μετράμε…), κόλαφο, ψυχρολουσία και μικρό σοκ (φαίνεται μας περιμένει και μεγαλύτερο σοκ…).
Θυμάμαι όλα αυτά τα κατευθυνόμενα μικροπολιτικά σχόλια που προέβαλλαν τις… προχωρημένες φιλικές σχέσεις και τη δήθεν βαθιά αλληλοεκτίμηση μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών Π. Μολυβιάτη και της αμερικανίδας ομολόγου του Κ. Ράις, αλλά και την άνεση με την οποία μπαινόβγαινε στον Λευκό Οίκο, σαν στο σπίτι του, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, κάθε φορά που βρισκόταν στις ΗΠΑ… Άλλο χαμόγελα και θερμές χειραψίες ιδίως μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και άλλο συμφέροντα… Στο Σκοπιανό τούς ενημερώσαμε τους Αμερικανούς, δεν φαίνεται όμως ότι τους πείσαμε για την ορθότητα των μετριοπαθών θέσεών μας… Έδειξαν υποκριτική κατανόηση και τελικά μας την έφεραν… όπως κάνουν οι γνήσιοι «φίλοι και σύμμαχοι», για το καλό μας και για την… ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή…
Υποτιμήσαμε την πρώτη «σφαλιάρα», την αιφνίδια αναγνώριση των Σκοπίων ως Δημοκρατία της Μακεδονίας από τις ΗΠΑ, την επαύριον της επανεκλογής τους Τζ. Μπους ως νέου Προέδρου… Μας αποκοίμισαν με κάτι έωλες δικαιολογίες, ότι ήθελαν δήθεν να προλάβουν αποσχιστικές κινήσεις και κεντρόφυγες δυνάμεις στο κρατίδιο των Σκοπίων… Και εμείς δείξαμε ότι πιστέψαμε τις καλές προθέσεις του «φίλου και συμμάχου»… Και αφού πρώτα αναγνώρισαν αιφνιδιαστικά τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία, με απύθμενη υποκρισία δήλωναν δημόσια ότι υποστηρίζουν τις προσπάθειες του διαμεσολαβητού του ΟΗΕ… του Αμερικανού Μ. Νίμιτς για εξεύρεση ονομασίας κοινής αποδοχής… Με τι, λοιπόν, πρόσθετα επιχειρήματα προσπαθούμε να πείσουμε ή και να αποτρέψουμε κάποιες τρίτες χώρες να αναγνωρίσουν και αυτές τα Σκόπια ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, όταν ο υποτιθέμενος «στρατηγικός» μας εταίρος και «Μεγάλος Αδελφός» για πολλά κράτη τούς δείχνει τον μονόδρομο που θα ακολουθήσουν;
Δεν γνωρίζει τις εναλλακτικές επιλογές του διεθνούς μεσολαβητού για το Σκοπιανό, δηλώνει με περισσή υποκρισία και ο εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μόνο που ο Μ. Νίμιτς είναι πρώτα από όλα Αμερικανός, διαπρεπής δικηγόρος και έχει από παλιά σχεδόν… μόνιμη συνεργασία με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Κατείχε κάποτε και υψηλή θέση στην ιεραρχία του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών. Παιδικό παιχνίδι το κρυφτούλι, εμείς τώρα το μαθαίνουμε…
Ενδιαφέρον το άρθρο του ευρωβουλευτού και πρώην υπουργού Εξωτερικών Αντ. Σαμαρά στο «Έθνος» της περασμένης Κυριακής για την πορεία μιας αντιφατικής Τουρκίας προς την Ευρώπη. Προβληματισμοί και διλημματικά ερωτήματα που θα πρέπει να γνωρίζουν και οι περισσότεροι Έλληνες για τον εξ ανατολών γείτονά μας… Ισχυρό πάντα το ενδιαφέρον του Α. Σαμαρά για τα εθνικά μας θέματα, εξίσου ισχυρό το ενδιαφέρον του να… επιστρέψει στο παλιό του γραφείο στο νεοκλασικό της Βασ. Σοφίας…
Ζητάει πολλά… «Αξιοκρατία στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής» ζητεί μέσω της επιφυλλίδας του στην «Καθημερινή» ο Χρ. Γιανναράς… Να απομακρυνθούν οι «λιμασμένες μετριότητες» και να σταματήσει η στελέχωση του υπουργείου με «προσωπικές συμπάθειες»… Γνωστότατο ότι η κατάργηση της όποιας αξιοκρατίας στο υπουργείο Εξωτερικών γενικεύθηκε επί εποχής Γιωργάκη Παπανδρέου, με τη μαζική εισβολή συμβούλων και παρασυμβούλων… Αλλά η αντίστροφή αυτής της κατάστασης δεν έχει γίνει ακόμα ορατή… Σημασία δεν έχει να «βαφτίσει» ως ικανούς και έμπειρους υπαλλήλους, ο εκάστοτε υπουργός, όσους καταφέρνουν και εξασφαλίζουν θέση στο στενό του επιτελείο, αλλά τα στελέχη αυτά να έχουν τη γενικότερη εκτίμηση και αναγνώριση των συναδέλφων τους για την επαγγελματική τους ικανότητα, το ήθος και την υπηρεσιακή τους επάρκεια. Αυτό, βεβαίως, δεν συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις στο υπουργείο Εξωτερικών, πολλά «παρατράγουδα» γίνονται με τις μεταθέσεις και προαγωγές των υπαλλήλων, ανεξαρτήτως βαθμού και κατηγορίας (διοικητικοί, διπλωματικοί). Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούσαν μέχρι τώρα «κοινό μυστικό» για τους εντός του υπουργείου, τώρα όμως φαίνεται ότι μας πήραν χαμπάρι και οι «απέξω», ορισμένοι μάλιστα σοβαροί άνθρωποι που προβληματίζονται με αυτά που βλέπουν και ακούν για τους φατριασμούς και την επαγγελματική εξέλιξη (διάβαζε: αναρρίχηση…) ορισμένων διπλωματικών… Καλό είναι ο υπουργός Εξωτερικών Π. Μολυβιάτης να μην τα μαθαίνει από… επιφυλλίδες και μάλιστα σε φιλοκυβερνητικού προσανατολισμού εφημερίδες…
A.K.
ΥΓ.: Ο πρώην πρέσβης μας στην Ουάσινγκτον κ. Σαββαΐδης να περάσει από το γραφείο του υπουργού Εξωτερικών να πάρει το κομμάτι της ήττας για την ονομασία των Σκοπίων που του ανήκει…