Ο έρωτας ενός συνδικαλιστή a la Graeca για την «επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων»
Ο κ. Χρήστος Πρωτόπαπας «φοίτησε» στη «Μεγάλη του Γένους Σχολή», τον συνδικαλισμό, στην καταγραφή του ούτω πώς αποκαλούμενου «εργατοπατερισμού», χωρίς την εγκράτεια που γεννά η γνώση της απόφανσης του Σάμουελ Μπέκετ («Όποιος πιστεύει ότι διαφεντεύει τους άλλους, μάλλον έχει πάρει διαζύγιο από την έλλογο τάξη…»).
Η «συνδικαλιστική προπαίδεια» του κ. Πρωτόπαπα επέτρεψε στον ίδιο να ευδοκιμήσει στην «ύστερη περίοδο Σημίτη» στη θέση του «πορτ παρόλ», ως η «σοσιαλιστική ελίτ» αποκαλεί το αξίωμα του κυβερνητικού εκπροσώπου και η ίδια προπαίδεια τον υποβοήθησε από αποσυνάγωγος στο λυκαυγές της εποχής Γ. Α. Παπανδρέου να επιστρέψει, μετ’ ολίγον, στον κύκλο των «ανθρώπων του προέδρου». Και μάλιστα ως «ρεαλιστής των αισθήσεων» (όραση – ακοή) να διεκδικεί ρόλο ως δόκιμος των τηλεπαραθύρων, να παράσχει στους τηλεθεατές «την αίσθηση μιας φουριόζας Δημοκρατίας που επιδεικνύει τη λειτουργία της με τη βοήθεια του τηλεοπτικού τελετουργικού τοκ σόου και δελτία ειδήσεων… όπου οι πολιτικοί έχουν μετατραπεί από πατέρες σε ”ομιλούσες κεφαλές” του έθνους…»!
Ευπροσάρμοστος στις αρχές που διέπουν το τοκ σόου και εναρμονισμένος στη «λογική» των τηλεπαραθύρων, συγκαταλέγεται στην «ολιγάριθμη ομάδα των προσώπων» που εγγυώνται με την παρουσία τους «την επιδιωκόμενη ένταση, ώστε να ανάψουν τα αίματα και να ανέβει ο δείκτης τηλεθέασης».
Και μάλιστα η καθημερινή «τηλεοπτική πράξη» του κ. Πρωτόπαπα, επιτρέπει στον τηλεθεατή να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το στέλεχος του «σοσιαλισμού a la Graeca» ουδόλως ενδιαφέρεται για προγραμματικό πολιτικό λόγο και κοινωνικό, ως πρώην «συνδικαλιστής», διάλογο!
Ευεπίφορος στην «τηλεοπτική μαγγανεία»… συνυπογράφει διακηρύξεις «θεωρητικών» της αμφίδρομης σχέσης TV-τηλεθεατή και σε πλήρη παραγνώριση της αρχής που επιτάσσει τα ΜΜΕ (έντυπου και ηλεκτρονικού λόγου) να διακινούνται στην ευθεία, και μόνο, της προσφοράς στον πολίτη γνώσεων και συγκροτημένων πληροφοριών για τον «σημερινό πολύπλοκο κόσμο»:
– «Η τηλεόραση γίνεται σχεδόν μονοπωλιακή πηγή ενημέρωσης, όταν γύρω από το τηλεοπτικό γυαλί υφαίνεται η καθημερινότητα, η ρουτίνα τόσων ανθρώπων, όταν τα τηλεοπτικά προγράμματα γίνονται ο μόνος κοινός μας πολιτικός τόπος και η συσκευή της τηλεόρασης το κέντρο, η εστία, όχι μόνο του νοικοκυριού, αλλά και του δήμου, είναι προφανές ότι έχουμε μια νέου τύπου διαμόρφωση της δημόσιας σφαίρας».
Τι κι αν ο πρόεδρος του Κινήματος προειδοποιεί («δεν θα σχηματίσω κυβέρνηση με κριτήριο τις ώρες πτήσεις των στελεχών στα τηλεοπτικά παράθυρα…»), ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν διαφορίζει τη θέση του από τη μερίδα εκείνη του πολιτικού κόσμου «που αναγκάζεται(!) να λειτουργεί με όρους διαρκούς συναλλαγής σε εθνικό και τοπικό επίπεδο για να εξασφαλίσει την αναγκαία δημοσιότητα και υποστήριξη»…
Η θητεία του άλλωστε ως «πορτ παρόλ» -χυδαϊστί κυβερνητικός εκπρόσωπος- κατά την «ύστερη περίοδο Σημίτη» τού έχει εξασφαλίσει τις αναγκαίες προσβάσεις στην, κατά Βοσκοπούλειο ρήση, «επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων»… σκουρόχρωμη μικρή οθόνη!
Ο κ. Χρ. Πρωτόπαπας, ως πρώην ηγέτης της «εργατικής τάξης» και υπό αυτήν την έννοια «μέγας καθοδηγητής», ουδόλως αισθάνεται την ανάγκη να προσφύγει στα φώτα του «συντρόφου εν όπλοις» καθηγητή Δ. Τσάτσου, ο οποίος σε θεώρηση του φαινομένου του «τηλεπαραθυρισμού» παρατηρεί ότι το ζητούμενο εδώ δεν είναι ο κατανοητός δημόσιος διάλογος και η αντιπαράθεση επιχειρημάτων, αλλά οι «κοκορομαχίες» και η «συγκρουσιακότητα». Ουδέ στην επιχειρηματολογία του «ισαδέλφου» Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ότι η τακτική των τηλεπαρουσιαστών, των οποίων ομοτράπεζος, πλειστάκις, παρίσταται ο κ. Πρωτόπαπας, «δίχως δικαιοδοσία και με αποκλειστικό και σχετικά αφοπλιστικό επιχείρημα την ανάγκη ενημέρωσης της κοινής γνώμης», στοχεύει «δίχως την παραμικρή επιφύλαξη στις ζωτικές αρτηρίες του θύματός τους. Με ανοιχτούς υπαινιγμούς και σχεδόν βίαια καταγγελτικό λόγο, απαιτούν απαντήσεις σε ερωτήματα αποκλειστικά δικής τους έμπνευσης, δίχως βέβαια ποτέ να αφήνουν τον συνομιλητή τους να εκθέσει τις απόψεις του…».
Στη βιβλιοθήκη του νεοκλασικού μεγάρου της ΓΣΕΕ ίσως επέσυρε την προσοχή του κ. Πρωτόπαπα, κατά την εκεί μακρά παραμονή του, το μικρό «Εγχειρίδιο του Καλού Σοσιαλιστή». Στη σελίδα 33 του πονήματος των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ίσως, ανέγνωσε:
«Οι σπουδαιότερες αρνητικές ιδιότητες του ατόμου, τις οποίες πρέπει να αποβάλλει ο Καλός Σοσιαλιστής είναι.
….Η ανευλάβεια προς το πρόσωπο του άλλου, αποτέλεσμα εσωτερικού δεσποτισμού και ελλείψεως ανθρωπιστικής ανατροφής.
….Η ματαιοδοξία, με την επίδειξη της υλικής επιτυχίας του ανθρώπου, αποτέλεσμα ελλείψεως πνευματικών ιδανικών και ανωτέρας ηθικής αντιλήψεως της ζωής.
….Η υπερτροφία του ατομικού στοιχείου και της μικρολόγου υποκειμενικότητος σε όλες του τις κρίσεις και κοινωνικές πράξεις…».
Αναγκαία πλέον η εμβριθής ανάγνωση του «Εγχειριδίου του Καλού Σοσιαλιστή» για «κάποιους που αποχαιρέτησαν την Αλεξάνδρεια που γνώριζαν»…