Αλληθωρισμοί στο κατάντημα των εργαζομένων
Οι αντιδράσεις αυτές ίσως αποτελούν κορυφαία παθογένεια στη χώρα μας, η οποία πρέπει να γίνει αντικείμενο έρευνας όχι από τους οικονομολόγους, αλλά από κοινωνιολόγους και γιατρούς. Πρόκειται για τη γνωστή ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία, μαζί με την ετήσια έκθεση, πάντοτε συνοδεύεται από τους γνωστούς «εξορκισμούς» και λυσσαλέες αντιδράσεις, και για τη μελέτη τού πάντα σοβαρού και εύστοχου σε επισημάνσεις Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), της οποίας οι διαπιστώσεις και προτάσεις πάλι παρεξηγήθηκαν ή «ερμηνεύθηκαν» με αυτήν τη μονολιθικότητα που τσακίζει κόκαλα στη χώρα μας. Γιατί, κατά σύμπτωση, και οι δύο εκθέσεις δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν, μεταξύ των άλλων, τις γνωστές επισημάνσεις και προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΟΟΣΑ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την ανάγκη προώθησης των τολμηρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς.
«Η βραδύτητα στην προώθηση των διαρθρωτικών μεταβολών στη χώρα μας -τονίζει το ΚΕΠΕ- οφείλεται, κατ’ αρχάς, στο γεγονός ότι η ελληνική κοινή γνώμη υπήρξε μάλλον εχθρική προς αυτές και η ελληνική πολιτική τάξη παρουσιάζει διστακτικότητα στην υιοθέτηση ουσιαστικών μεταβολών…».
Στην επισήμανση αυτή κρύβεται όλο το δράμα της χώρας μας και των ελλήνων εργαζομένων. Από τη μια μεριά εγκαλείται η εκάστοτε κυβέρνηση για διστακτικότητα στην προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που θα εξασφάλιζαν οικονομική σταθερότητα, ανάπτυξη και πραγματική σύγκλιση εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, και από την άλλη καταγγέλλεται από τους ίδιους «πονόψυχους» η εκάστοτε κυβέρνηση για κάθε σκέψη ή πρόθεση για την εφαρμογή ενός τολμηρού προγράμματος αλλαγών!
Κι ενώ τα αποτελέσματα αυτής της πολυετούς άφρονος τακτικής είναι οδυνηρά για τη χώρα μας και τους εργαζόμενους, ολοένα αυξάνονται και πληθύνονται οι θιασώτες της μιζέριας και της γκρίνιας για τα ίδια αυτά θλιβερά αποτελέσματα! Είναι μία άλλη διαπίστωση, για την οποία πρέπει, επιτέλους, να σημάνει εκκωφαντικός συναγερμός. Γιατί, όπως είπε και ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, «ως εδώ και μη παρέκει».
Από την ανάλυση των διαχρονικών στατιστικών οικονομικοκοινωνικών στοιχείων προκύπτουν οι ακόλουθες αφυπνιστικές διαπιστώσεις:
1. Το 1961 και το 1971 η χώρα μας διακρινόταν για τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι μάλιστα ήταν υπερδιπλάσιοι του μέσου όρου τής τότε ΕΟΚ! Αντιθέτως, τα τρία πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980 οι ρυθμοί αυτοί ήταν αρνητικοί, ενώ τα υπόλοιπα χρόνια μόνο σε μερικές περιπτώσεις ήταν υψηλότεροι από τους αντίστοιχους κοινοτικούς.
2. Η δυσμενής αυτή εξέλιξη της οικονομικής δραστηριότητας είχε ως αποτέλεσμα να συρρικνωθεί το κατά κεφαλήν ΑΕΠ από 57,9% (με βάση 100 της ΕΟΚ) το 1981 στο 54% το 1989!
3. Ο πληθωρισμός στη χώρα μας το 1961 και το 1971 ήταν περίπου ο μισός από τον αντίστοιχο της ΕΟΚ, ενώ την περίοδο μετά το 1981 κατάντησε να είναι υπερτριπλάσιος!
4. Η ανεργία άρχισε να καλπάζει μετά το 1981 με αποτέλεσμα να ξεπεράσει τον μέσο κοινοτικό όρο το 1998!
5. Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970 τόσο ο δανεισμός όσο και το δημόσιο χρέος ήταν σχεδόν μηδενικοί στη χώρα μας και στην ΕΟΚ. Τα μεγέθη αυτά εμφανίζουν έξαρση σε αυξήσεις κυρίως μετά το 1982, οι οποίες διόγκωσαν το ποσοστό τους επί του ΑΕΠ κυρίως μετά το 1995.
Σημειώνεται ότι ήδη από το 1987 το δημόσιο χρέος της χώρας μας ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν υψηλότερο από τον σημερινό μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η επιστολή την οποία έστειλε στις 19 Μαρτίου 1990 στον τότε πρωθυπουργό Ξεν. Ζολώτα ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ παρουσίαζε, από τότε, με δραματικό τρόπο την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και την απόκλιση της χώρας μας από την Ευρώπη. Ακολούθησαν δεκάδες άλλες εκθέσεις που ήταν πράγματι κόλαφος για την ελληνική οικονομία και συστάσεις, αλλά «ημείς άδομεν»…