Το δημοψήφισμα μόνη λύση μετά το «Βατερλώ»!

Αντιθέτως, θρηνούν οι πραγματικοί Ευρωπαίοι, όπως ο τέως πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. «Η Γαλλία είχε ένα μεγάλο σχέδιο, την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Επιτρέψαμε δύο περαιτέρω διευρύνσεις που εμφανώς θα μετατρέψουν την Ευρώπη σε μια μεγάλη ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Αυτό μου προκαλεί θλίψη», δήλωσε την Τρίτη και πρόσθεσε: «Ο γαλλικός λαός είπε πριν από τέσσερις μήνες ότι “εμείς είμαστε εναντίον της ένταξης της Τουρκίας” και όμως να που τέσσερις μήνες αργότερα αυτό συμβαίνει».

Οι Τούρκοι δηλώνουν ότι… θα αλλάξουν την ΕΕ!

Όποιος έχει την αφέλεια να νομίζει ότι η Τουρκία μπαίνει στην ΕΕ ως «φτωχός συγγενής», που τρέμει μην τυχόν και οι «σκληροί» Ευρωπαίοι κρίνουν κάποια στιγμή πως δεν εκπληρώνει πιστά τα κριτήρια, είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος.

Με απύθμενο θράσος από την πρώτη κιόλας μέρα, αλλά και πριν καν πάρει η χώρα τους το τυπικό «εντάξει» για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, με δηλώσεις τους κάνουν σαφές ότι όχι μόνο θεωρούν πως αυτοί έχουν περισσότερα δικαιώματα στην ΕΕ από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες (!), αλλά και ότι προτίθενται να… αλλάξουν τη λειτουργία της ΕΕ!
«Είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε… Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου εμείς υπερασπιζόμασταν την Ευρώπη, όταν κάποιες από τις χώρες που σήμερα ανήκουν στην ΕΕ, τότε βρίσκονταν από την άλλη μεριά του φράχτη», δήλωσε χαρακτηριστικά ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αμπντουλάχ Γκιουλ.

Ακόμη πιο θρασύς ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. «Ή η Ευρώπη θα δείξει πολιτική ωριμότητα (!) και θα γίνει παγκόσμια δύναμη ή θα καταντήσει ένα χριστιανικό κλαμπ», τόνισε.

Το πνεύμα αυτό είναι κυρίαρχο στην Τουρκία, η οποία μάλιστα αυτοανακηρύσσεται και εκπρόσωπος του ισλαμικού κόσμου, παρʼ όλο που όλες σχεδόν οι μουσουλμανικές χώρες -και πρώτες από όλες οι αραβικές- βρίσκονται σε σχέση εχθρότητας απέναντί της.

«Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος από τις ΗΠΑ και την ΕΕ μαζί. Αν η ΕΕ περιοριστεί στην ανατολική Ευρώπη και στη Δύση και θελήσει να παραμείνει σε αυτό το κουτί, τότε θα πεθάνει!», δήλωσε στην αμερικανική εφημερίδα «Χέραλντ Τρίμπιουν» ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της τουρκικής Βουλής, Μεχμέτ Ντουλγέρ.

Ακόμη θρασύτερος ο Εσέρ Καρακάς, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Μπαχτσεσεχίρ της Κωνσταντινούπολης. «Τα εμπόδια που προκάλεσε η Αυστρία αυτές τις λίγες τελευταίες μέρες αποδεικνύουν ότι είναι καιρός να μεταρρυθμίσουμε τη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης», δήλωσε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

«Καμία αλλαγή στο Κυπριακό»

Ο Γκιουλ δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει δημοσίως ότι η Άγκυρα θα γράψει στα παλιά της τα παπούτσια όλες τις ευγενικές παραινέσεις της ΕΕ που αφορούν την Κύπρο.

«Δεν θα υπάρξει αλλαγή στη σημερινή θέση μας για το Κυπριακό μέχρι να υπάρξει μόνιμη διευθέτηση για την Κύπρο. Η τουρκική υπογραφή στο πρόσθετο πρωτόκολλο ΕΕ – Τουρκίας δεν σημαίνει αναγνώριση της ελληνοκυπριακής διοίκησης», δήλωσε ορθά – κοφτά ο Γκιουλ σε συνέντευξη που έδωσε αμέσως μετά την τελετή έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ – Τουρκίας στο Λουξεμβούργο.

Ταπεινωτικές υποχωρήσεις

Όταν οι Τούρκοι συμπεριφέρονται έτσι πριν καν αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις τους, τώρα που υποτίθεται πως είναι «ψαρωμένοι» από την έντονη αντίθεση των ευρωπαϊκών λαών, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς πόσο πιο επιθετικοί θα γίνουν, όταν πια θα έχουν μπει στην ΕΕ. Ούτε φίδι στον κόρφο μας!

Το θέμα είναι πως τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις Σημίτη όσο και ακόμη περισσότερο η σημερινή κυβέρνηση Καραμανλή έχουν εγκληματικές πολιτικές ευθύνες για το πού καταντήσαμε, Κύπρος και Ελλάδα, με αυτήν την ιστορία της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ.

Είναι απίστευτη η ταπείνωση της κυβέρνησης Καραμανλή. Πρωτοστάτησε, όχι απλώς συμφώνησε, στην έναρξη των τουρκικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων χωρίς να θέσει ως όρο ούτε την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο ούτε την πλήρη και επίσημη αναγνώριση από την Άγκυρα της Κυπριακής Δημοκρατίας ούτε την άρση του «casus belli» από την τουρκική Βουλή -δηλαδή της απόφασής της να μας κηρύξουν τον πόλεμο, αν η ελληνική κυβέρνηση τολμήσει οποιαδήποτε στιγμή να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο.

Όχι μόνο η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τα έθεσε αυτά ως προϋποθέσεις έναρξης των συνομιλιών, αλλά δεν τα έθεσε ούτε καν ως όρους για να γίνει η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, έστω στο τέλος των διαπραγματεύσεων!

Είναι προφανές πως αυτή η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να δεχθεί τα πάντα από την Τουρκία, δεν έχει το πολιτικό σθένος να πει «όχι» σε τίποτα. Η υποχωρητικότητά της δεν έχει όρια.

«Θέλετε πόλεμο;»

Οι εκπρόσωποί της και οι υπουργοί της προσπαθούν να συγκαλύψουν την απαράδεκτη υποχωρητικότητά της με το ερώτημα «θέλετε πόλεμο;» σε όσους την επικρίνουν για τη στάση της.

Πρόκειται για δημαγωγικό τέχνασμα, για σοφιστεία. Φυσικά και κανείς δεν θέλει πόλεμο. Δεν είναι, όμως, ρεαλισμός μόνο η συνθηκολόγηση και η εθνική μειοδοσία, όπως θέλουν να μας πείσουν. Ρεαλισμός μπορεί να είναι και η αντίσταση και η εθνική αξιοπρέπεια.

Με τον «ρεαλισμό» του σκυψίματος του κεφαλιού αντέδρασε π.χ. πριν από πενήντα χρόνια ο Κ. Καραμανλής στο πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το 1955. Τι κέρδισε;

Με «ρεαλισμό» υπέγραψε ο ίδιος τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου για την Κύπρο, το 1959, που έκαναν την Τουρκία συνιδιοκτήτρια του νησιού μέσω των απαράδεκτα υπερβολικών δικαιωμάτων που δόθηκαν στην τουρκική μειονότητα.

Τι κέρδισε από αυτόν τον «ρεαλισμό» του Καραμανλή η Ελλάδα; Το ότι τέσσερα χρόνια αργότερα η Κύπρος είχε βουτηχτεί στο αίμα και ότι οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι να εισβάλουν στο νησί με βέβαιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και την εθνική καταστροφή. Μας έσωσαν τότε η Σοβιετική Ένωση και ο ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ, ο οποίος διακήρυξε ότι θα παρενέβαινε και στρατιωτικά στην Κύπρο ανταποκρινόμενος σε αίτημα του Μακάριου, οπότε οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να μαζέψουν τους Τούρκους.

Έπειτα ήρθε ο «ρεαλισμός» των αμερικανών πρακτόρων της χούντας, που απέσυραν από την Κύπρο την ελληνική μεραρχία, ο «ρεαλισμός» αποδοχής της τουρκικής εισβολής και κατοχής, ο «ρεαλισμός» της εγκατάλειψης κάθε ελληνικού βέτο μέσα στην ΕΕ και πάει λέγοντας…

Το δημοψήφισμα ύστατη ελπίδα σωτηρίας

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η ουσία είναι πως οι έλληνες ηγέτες «εζυγίσθησαν και ευρέθησαν ελλιποβαρείς» πολιτικά στα θέματα αυτά. Κανένας τους δεν έχει το πολιτικό ανάστημα να αντιταχθεί. Ψάχνουν να βρουν προσχήματα για να δικαιολογήσουν την άνευ όρων συνθηκολόγησή τους απέναντι στην Τουρκία, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έτσι ανοίγουν τον δρόμο για να αποθρασύνεται η Άγκυρα και να γίνεται όλο και πιο επιθετική.

Από αυτόν τον θλιβερό κανόνα δεν ξεφεύγει καθόλου, ούτε εκατοστό, και ο σημερινός πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Κάτι άλλο πήγε να δείξει στην αρχή, όταν πρωτοεξελέγη, αλλά τρόμαξε από τις αντιδράσεις. Έχοντας ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον Γ. Παπανδρέου, που είναι ακόμη πιο υποχωρητικός, η κατάσταση έχει γίνει τραγική.

Λύση από τους πολιτικούς αποκλείεται, λοιπόν. Ύστατη ελπίδα σωτηρίας η παρέμβαση των λαών της Ελλάδας και της Κύπρου.

Η μοναδική υπηρεσία που μπορεί πλέον να προσφέρει στο θέμα αυτό ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είναι να ακολουθήσει το παράδειγμα του γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ: Να διακηρύξει δηλαδή από τώρα -όχι σε δέκα χρόνια!- ότι δεσμεύεται ενώπιον του ελληνικού λαού αυτός και η ΝΔ, καλώντας και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πράξουν το ίδιο είτε το καθένα μόνο του είτε όλα μαζί, πως η τελική συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία για την ένταξη της τελευταίας θα τεθεί σε δημοψήφισμα, ώστε ο ελληνικός λαός να πάρει την τελική ευθύνη για το θέμα αυτό.

Το ίδιο φυσικά πρέπει να γίνει και στην Κύπρο. Είναι αδιανόητο να ψηφίζουν για το αν θα μπει η Τουρκία στην ΕΕ ή όχι οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί, οι Δανοί, οι Ιρλανδοί κ.λπ. και να μην ψηφίσουν οι Έλληνες και οι Κύπριοι.

Αφού δεν τολμούν οι πολιτικοί, ας παραμερίσουν και ας αφήσουν τον λαό μας να κρίνει!