Είμαστε ραγιάδες…
Δεν είναι κάτι που ζούμε για πρώτη φορά. Το ίδιο έγινε με εκείνες τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Νενικήκαμεν, φώναξε τότε ο Μακάριος, είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου, δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το ίδιος και ο Μεντερές… Και να πού καταλήξαμε… Βάλαμε τότε συνεταίρους τους Τούρκους στην Κύπρο και οι Άγγλοι απέκτησαν μόνιμη, ακούνητη αποικία… Και στο τέλος καταντήσαμε πρόσφυγες. Τζάμπα η θυσία των παλικαριών της ΕΟΚΑ…
Τους λυπηθήκαμε βλέποντας 25 υπουργούς Εξωτερικών να περιμένουν νύχτα, πότε θα… δεήσει ο μέγας Πασάς Γκιουλ να πάρει το αεροπλάνο και να πάει στο Λουξεμβούργο, όπου τον ανέμεναν ως τον μόσχο τον σιτευτό, να τον πάρουν αγκαλιά και να τον κανακέ-ψουν… Κι αυτός εκεί, δεν έφευγε από την Άγκυρα, αν δεν του έστελναν το χαρτί, όπου όλα όσα ζητούσε ο πολυχρονεμένος Βεζύρης γίνονταν αποδεκτά! Κανείς από τους 25 δεν σεβάστηκε την αξιοπρέπεια της χώρας που εκπροσωπούσε και δεν σηκώθηκε να φύγει και να πει «αύριο κύριοι βλέπουμε»… Εκεί, όλοι στη γραμμή να υποδεχθούν τον θείο από το Σικάγο. Έστω και απένταρο…
Η Τουρκία και στο Λουξεμβούργο, όπως και στο Ελσίνκι και στην Κοπεγχάγη, ΕΠΕΒΑΛΕ τους όρους της! Ανάγκασε τους 25, την Ευρωπαϊκή Ένωση ολόκληρη να ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΕΙ με ό,τι ζητούσαν! Αυτονόητα και ευρωπαϊκό κεκτημένο πήγαν περίπατο. Και τους το είπε κατάμουτρα ο Ερντογάν: «Η Ευρώπη μάς έχει ανάγκη… και όχι η Τουρκία της Ευρώπης»! Μέχρι η Ουάσινγκτον έσπευσε να παρέμβει… Και όλοι ξέχασαν τί έλεγαν, κατάπιαν την γλώσσα τους, και σφράγισαν το εισιτήριο της Άγκυρας!
Ήταν στο Λουξεμβούργο η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα να απαιτήσει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που οδηγούσε στην ουσία σε λύση του Κυπριακού. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος του Ανδρέα, όταν ξεκίνησε η προσπάθεια για ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κρατούσαμε το κλειδί για ν’ ανοίξει η πόρτα της Ευρώπης στην Τουρκία. Μας είχε για πρώτη φορά στην ιστορία η Άγκυρα ανάγκη! Και εμείς αντί να το αξιοποιήσουμε σπεύσαμε να ανοίξουμε, ως… πορτιέρης, την πόρτα!
Μας λένε δεν μπορούσαμε να πιέσουμε, να βάλουμε βέτο, γιατί θα… θύμωνε ο Σουλτάνος και θα εξαπέλυε τα… κανόνια του! Μα τα ίδια δεν μας έλεγαν σ’ όσους είχαμε σηκώσει τη σημαία κατά του Σχεδίου Ανάν; Ξέχασαν τις αθλιότητες που είχαν εκστομίσει κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου; Καταστροφή πρόβλεπαν στην περίπτωση που καταψηφιζόταν το φιλότουρκο σχέδιο, απομόνωση της Κύπρου κ.λπ. Και διαψεύσθηκαν όλοι εκείνοι οι συμβιβασμένοι… Η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε διαλυθεί αν στο δημοψήφισμα υπερτερούσε το «ναι» και η Κύπρος δεν θα είχε μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση… Και τότε ποιος θα πλήρωνε; Κανείς βέβαια από κείνους τους προπαγανδιστές των αμερικανικών εντολών…
Η κυβέρνηση τα έχει ποντάρει όλα στην πεποίθηση ότι το «θεριό» θα ημερέψει… Και επομένως βαδίζουμε προς καλύτερες μέρες, προς κλίμα συνεργασίας και καλής γειτονίας. Μακάρι να είναι έτσι… Όμως εμείς έχουμε διαφορετική εκτίμηση. Η ιστορική διαδρομή της γείτονος, αλλά και η συμπεριφορά της όλα αυτά τα χρόνια, από το 1958 και εδώ, κάθε άλλο παρά στηρίζει την αισιοδοξία της ηγεσίας μας.
Η Τουρκία έχει -και το δείχνει σε κάθε βήμα, σε κάθε ενέργειά της- τη νοοτροπία της μεγάλης δύναμης, που δεν συζητά, αλλά επιβάλλει απόψεις. Δεν ήταν τυχαία εκείνη η δήλωση του μακαρίτη Οζάλ ότι «όνειρό μας είναι η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»! Η Τουρκία θα θελήσει να ΗΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και διαθέτει όλα τα ουσιαστικά προσόντα… Τεράστια σε έκταση χώρα, με σύνορα στις κρίσιμες περιοχές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, χωροφύλακας στη Μέση Ανατολή, Στενά, Αιγαίο, εκατομμύρια κατοίκους που θα δίνουν τους περισσότερους ευρωβουλευτές. Έναν λαό φανατισμένο και ενωμένο σαν γροθιά. Δεύτερη άποψη δεν υπάρχει. Όπως έχει διατυπωθεί από τότε που εμφανίσθηκε στη γειτονιά μας.
Αν, λοιπόν, η Τουρκία δεν γίνει… Ευρωπαία -εκεί είναι το λάθος που κάνετε- τότε τι γίνεται, κύριε Καραμανλή και κύριε Μολυβιάτη; Θα πείτε, να έχουμε 70…. περιπτώσεις για να βάλουμε βέτο στις διαπραγματεύσεις. Ναι, αλλά τύποις… Γιατί από πλευράς ουσίας ας μην κάνουμε γιατί δεν μας συμφέρει… Για να μπει βέτο χρειάζονται τόλμη, ρίσκο, θάρρος, απόφαση για όλα. Όταν λοιπόν δεν βάλατε βέτο σε κρίσιμες στιγμές για την Τουρκία, όταν είχαμε στήριγμα τους Γάλλους, τους Ολλανδούς, τους Αυστριακούς, τότε πώς μπορείτε να πείσετε ότι θα βρείτε τη δύναμη σε δευτερεύοντα θέματα να θέσετε βέτο και όταν η Τουρκία θα είναι με το ένα πόδι στο κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης…
Γι’ αυτό είμαστε θλιμμένοι, απογοητευμένοι. Δεν μπορεί, κύριε πρωθυπουργέ, η Αυστρία να μας δίνει μαθήματα αντίστασης, υπεράσπισης της τιμής της πατρίδας κι εμείς να κυριαρχούμαστε από φόβο… Είμαστε ή δεν είμαστε ραγιάδες;