Στίγμα
Πράγματι, η ελληνική εξωτερική πολιτική στο θέμα της Τουρκίας βρίσκεται σε σύγχυση. Εμμένοντας στη στρατηγική της έναρξης των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της γείτονος, χωρίς να τίθονται ουσιαστικά προϋποθέσεις, τόσο για την αναγνώριση της Κύπρου όσο και για την αποτροπή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, η ελληνική πλευρά στέκεται μετέωρη και διαπορούσα μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις.
Η πικρή αλήθεια δεν κρύβεται: Η τακτική της «βήμα προς βήμα» προσέγγισης δεν απέδωσε τίποτα από την πλευρά της Τουρκίας. Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξή της στην Ε.Ε. γίνεται χωρίς τη δέσμευση-όρο ότι η Τουρκία αναγνωρίζει τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες που έχει υπογράψει η ίδια για το Αιγαίο. Εν τω μεταξύ, οι παραβιάσεις και παραβάσεις συνεχίζονται και εντείνονται μάλιστα τις τελευταίες ημέρες.
Τι προσδοκά άραγε η ελληνική κυβέρνηση;
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι μακροχρόνιες διαδικασίες ένταξης της Τουρκίας δεν μπορούν να αποτελέσουν αποφασιστικό μοχλό πίεσης προς αυτήν, όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα.
Η Τουρκία δρα ως στρατιωτική δύναμη, πίσω από τις πολιτικές της θέσεις. Η δύναμη αυτή αποτελεί και τη σταθερή της βάση, μέσω της οποίας εκπονεί και προωθεί την εξωτερική της πολιτική.
Αυτή η πραγματικότητα -που επιμένουμε να την αγνοούμε- απαιτεί δύο τρόπους αντιμετώπισης: Πρώτον τη διατήρηση και ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας μας έναντι της τουρκικής στρατηγικής. Δεύτερον, τη διατύπωση από μέρους της Ελλάδας στην Ε.Ε. της θέσης ότι η όποια ένταξη της Τουρκίας προϋποθέτει τον σεβασμό και την τήρηση των διεθνών συνθηκών, την προάσπιση των εδαφικών μας ορίων. Και αυτή η θέση πρέπει να υιοθετηθεί από την Ε.Ε., να γίνει νομικό και θεσμικό προαπαιτούμενο της όποιας πορείας ένταξης της Τουρκίας.
Όσο για τον κ. Παπουτσή, πολύ αργά θυμήθηκε τη θεωρία των «μειωμένων προσδοκιών». Πού βρισκόταν άραγε όταν υπεγράφετο η περίφημη Συμφωνία του Ελσίνκι και όταν ο Γ. Παπανδρέου υπερακόντιζε για την ψήφιση του Σχεδίου Ανάν; Μήπως εισπράττει τώρα το τίμημα της «μειωμένης αξιοπιστίας»;
ΟΦΙΣ