Πιέσεις και εκβιασμοί… για τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου
Από τον Μάιο του 1999, όταν προκηρύχθηκε ο μεγάλος διαγωνισμός για την αγορά από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας των συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου, όλα έδειχναν ότι θα ήταν ένα ακόμη μεγάλο «αγκάθι» για τις Ένοπλες Δυνάμεις, αφού όλες οι κινήσεις των διαφόρων παραγόντων απέβλεπαν να κατευθυνθεί η δουλειά προς τον γνωστό «εθνικό προμηθευτή» της περιόδου εκείνης, που δεν άφηνε καμία προμήθεια χωρίς να την κτυπήσει και να την κερδίσει τελικά και μάλιστα -σχεδόν πάντοτε- με τιμές πολύ ακριβότερες των ανταγωνιστών του.
Κανείς βέβαια δεν φανταζόταν ότι ο διαγωνισμός θα περνούσε από «σαράντα κύματα», με ακυρώσεις, καταγγελίες, δημοσιεύματα και ότι θα φθάναμε περίπου 6 χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2005, και ακόμη δεν θα είχε γίνει η παραλαβή τους και θα συνέβαινε αυτό που όλοι φοβόντουσαν.
Να έχει δοθεί το μεγαλύτερο μέρος της δαπάνης των συστημάτων, που ανέρχεται σε περίπου 72 εκατομμύρια ευρώ, σε προκαταβολές (περισσότερο από το 50%) και το σύστημα να μην έχει ακόμη παραδοθεί, να παρουσιάζει προβλήματα και να καθυστερεί η παράδοση κοντά δύο χρόνια.
Όσοι παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα των προμηθειών στις Ένοπλες Δυνάμεις και ξέροντας πώς τελικά ο «εθνικός προμηθευτής» από ακριβότερος στην προσφορά του κατά 6 δισ. δρχ., μετετράπη σε μειοδότη και ανακηρύχθηκε σε νικητή του διαγωνισμού, γνώριζαν από τότε ότι η εταιρεία ΣΟΝΑΚ του κ. Λιακουνάκου δεν θα είχε τις δυνατότητες να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της προμήθειας, παρά τη συνεργασία με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ του κ. Κόκκαλη, αλλά και άλλες εταιρείες που συμμετείχαν στον αρχικό διαγωνισμό, που ακυρώθηκε, και πετάχτηκαν έξω στον δεύτερο.
Σήμερα, 6 χρόνια μετά τον αρχικό διαγωνισμό, οι Ένοπλες Δυνάμεις στερούνται ένα απαραίτητο γι’ αυτές σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου. Γεγονός είναι ότι, παρά τις δοκιμές που έχουν γίνει, το σύστημα πάσχει στην καρδιά του, άλλωστε ήταν γνωστό από την αρχή ότι προσφέρθηκε από τη ΣΟΝΑΚ (Λιακουνάκος), ένα σύστημα που ήταν έτοιμο στη θεωρία και κατασκευασμένο χωρίς να έχει δοκιμαστεί.
Ακόμη και το κομμάτι που έχει να κάνει με τις επικοινωνίες, που είχε αναλάβει η ΙΝΤΡΑΚΟΜ του κ. Κόκκαλη, το οποίο αρχικά δεν περπάτησε, τώρα είναι έτοιμο, αφού τελικά αναγκάστηκε… να αγοράσει άλλο σύστημα έτοιμο από το εξωτερικό.
Το σύστημα παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα σε σημείο που να αναγκαστεί ο προμηθευτής να κάνει κρούση στην άλλη εταιρεία που συμμετείχε στον διαγωνισμό -την οποία και έριξαν- την EADS, ώστε να χρησιμοποιήσει κομμάτια από το δικό της και έτσι να πλησιάσει σε ένα ανεκτό επίπεδο λειτουργίας, που θα επιτρέψει στις επιτροπές τελικής κρίσης να αποδεχθούν και να το παραλάβουν, ανεξάρτητα βεβαίως από το γεγονός ότι έτσι το σύστημα θα συνεχίσει να έχει τα «συνήθη προβλήματα»…
Και μπορεί τα 4 πρώτα χρόνια ο «εθνικός προμηθευτής» να έπαιζε τους παράγοντες του υπουργείου Αμυνας με τον τρόπο που ήθελε, θα πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι τα τελευταία δύο χρόνια, χάρις κυρίως στον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο, τα πράγματα κινούνται με τρόπο ώστε να διασφαλιστούν πλήρως τα συμφέροντα του ελληνικού δημοσίου.
Το «φέσι» των 6 δισ. δρχ. που έχει φάει το ελληνικό δημόσιο είναι δεδομένο, τα προβλήματα είναι δεδομένα και η πορεία της παραλαβής του συστήματος, οι προκαταβολές έχουν δοθεί και είναι… φυσικό τελικά να υφίστανται πιέσεις και εκβιασμούς τα μέλη των επιτροπών τελικών δοκιμών, προκειμένου να υπάρξει ένα αίσιο τέλος στην προμήθεια αυτή.
Το ερώτημα είναι αν θα υπάρξει αίσιο τέλος για τον προμηθευτή, που κινδυνεύει με έκπτωση και επιστροφή προκαταβολών και ρήτρες, ή για το συμφέρον του ελληνικού δημοσίου, να αγοράσει δηλαδή ένα σύστημα που αποτελεσματικό…
Πιστεύουμε ότι τόσο ο κ. Σπηλιωτόπουλος όσο και ο κ. Ζορμπάς καιροφυλακτούν… και όπως μαθαίνουμε έχουν εστιάσει την προσοχή τους στον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούν τα μέλη των αρμοδίων επιτροπών… Άλλωστε ο υπουργός Άμυνας είχε καταγγείλει όλες τις μεθοδεύσεις που είχαν γίνει επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και έχει κάθε λόγο να παρακολουθεί την υπόθεση από κοντά.