Οι εκλογές στη Γερμανία και η Αριστερά
Τα δύο ζητήματα που κυριάρχησαν στην προεκλογική εκστρατεία ήταν αυτό της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ -αλλά και η περαιτέρω ε-μπέδωση των νεοφιλελεύθερων και αντιλαϊκών πολιτικών (φορολογία, αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα, Ασφαλιστικό και εργασιακές σχέσεις). Σ’ αυτά τα ζητήματα, τα δύο κόμματα απογοήτευσαν με τις τοπο-θετήσεις τους
Από τη μία ο Σρέντερ τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της τουρκικής ένταξης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχει αυτή στη συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της Γερμανίας, αλλά και στην αυτονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την άλλη, οι χριστιανοδημοκράτες -αν και ήταν αρνητικοί στην είσοδο της Τουρκίας- διαμόρφωσαν μια ιδιαίτερα σκληρή ατζέντα στην οικονομία προσπερνώντας τις σοβαρές συνέπειες και την κοινωνική δυσαρέσκεια που έχουν ήδη προκαλέσει οι νεοφιλελεύθερες επιλογές στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα ήταν να καταγραφούν απώλειες στην εκλογική βάση και των δύο κομμάτων, διαμορφώνοντας έτσι ένα αποτέλεσμα που δεν τους δίνει τη δυνατότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση ούτε στη βάση των παραδοσιακών τους συμμαχιών με τα μικρότερα κόμματα.
Καθ’ ότι φαίνεται, λοιπόν, η δυσαρέσκεια των ευρωπαϊκών λαών έναντι των παγκοσμιοποιητικών επιλογών των ελίτ, που εκφράστηκε την προηγούμενη άνοιξη με την άρνησή τους ν’ αποδεχθούν το Ευρωσύνταγμα στη Γαλλία και την Ολλανδία, έκανε αισθητή την παρουσία της και στη Γερμανία, οδηγώντας σε αδιέξοδο το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό -χαρακτηριστικό είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα περιορίστηκαν στο 70% των ψήφων, σε μια χώρα παραδοσιακά δικομματική.
Έκφραση αυτής της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων απέναντι στη σημερινή μίζερη παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη υπήρξε και η σημαντική επιτυχία που κατέγραψε το νέο κόμμα της Αριστεράς, το οποίο συγκρότησαν από κοινού διαφωνούντες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος με ηγέτη τον Όσκαρ Λαφοντέν και το ανατολικογερμανικό κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Καταρτίζοντας ένα πρόγραμμα που απλώς καταγράφει την αντίθεση του γερμανικού λαού στις γεωπολιτικές και οικονομικές επιλογές των ισχυρών -ο Λαφοντέν τάχθηκε ανοικτά και κατά της ένταξης της Τουρκίας- κατάφεραν να αποσπάσουν ένα σημαντικό ποσοστό. Οι ψηφοφόροι αυτού του νέου κόμματος προέρχονται κατ’ εξοχήν από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και ιδίως τη «ριγμένη» Ανατολική Γερμανία και σε προηγούμενες εκλογές είτε ψήφιζαν σοσιαλδημοκράτες είτε απείχαν.
Για πρώτη φορά μετά την εμφάνιση των Πρασίνων, πριν από είκοσιπεντε χρόνια και σε μια εντελώς διαφορετική συγκυρία, έχουμε μια ρήξη του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού στη Γερμανία και μάλιστα από δυνάμεις που δηλώνουν την αντίθεσή τους στις επιλογές των παγκοσμιοποιημένων ελίτ. Μέχρι σήμερα στην Ευρώπη η μόνη αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση προερχόταν από την Ακροδεξιά που ανέβαινε παντού και έδινε ένα ρατσιστικό χαρακτήρα στην αντιπαγκοσμιοποίηση. Αλλά και στη Γαλλία φαίνεται να συντελούνται ανακατατάξεις και πιθανότατα θα συγκροτηθεί ένα νέο αντιπαγκοσμιοποιητικό πολιτικό μπλοκ από τμήμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το ΚΚ, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και την ATTAC.
Ίσως η εποχή που η Αριστερά στην Ευρώπη έτεινε να ταυτιστεί με τον κυβερνητισμό, με την υποστήριξη των πολέμων της νέας τάξης και τον νεοφιλελευθερισμό να οδηγείται στο τέλος της.