H ατολμία της Ε.Ε. και το «πισώπλατο χτύπημα Σιράκ»…
Πενήντα χρόνια μετά, οι «Φιλέλληνες» του περικαλλούς κτιρίου της Βασιλίσσης Σοφίας και ο γεραιός και γεραρός προϊστάμενος της ελληνικής διπλωματίας, με… δρομοδείκτη την «απόφανση Ζαχαριάδη», ομιλούν «για πισώπλατο χτύπημα Σιράκ» στη διαδικασία εναρμόνισης της Τουρκίας με το Κοινοτικό Κεκτημένο και συνακολούθως την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου η Άγκυρα να λάβει την οδόν την άγουσα στις Βρυξέλλες!
Και ο μεν Νίκος Ζαχαριάδης, στο πλαίσιο της «Διεθνικιστικής Αλληλεγγύης» του Κομμουνιστικού, ανά τον κόσμο, Κινήματος, ενομιμοποιείτο να ομιλεί για «πισώπλατο χτύπημα» του Τίτο, η «Φιλελληνική», όμως, διπλωματία μας συλλαμβάνεται ανιστόρητος, όταν υποκοντοθορίζει «για πισώπλατο χτύπημα Σιράκ»!
Στη διαδρομή των 184 χρόνων από την έναρξη του αγώνα της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, η γαλλική κρατική υπόσταση (από την εποχή πρωθυπουργίας του περιλάλητου Βιλέλ) σε πλήρη αντίθεση με τον Φιλελεύθερο Γαλλικό Λαό, διακινήθηκε εχθρικώς έναντι του Νεοελληνισμού. Τα γαλλικά κρατικά συμφέροντα, σχεδόν πάντα, υποσκέλιζαν ηθικές αρχές και δημοκρατικές διακηρύξεις.
Κριμαϊκός Πόλεμος, Βερολίνειο Συνέδριο, περίοδος ενσωμάτωσης της Θεσσαλίας, με κορύφωση το Σύμφωνο Μπουγιόν-Ατατούρκ, που οδήγησε στη μεγαλύτερη τραγωδία τον Νεοελληνισμό, τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αλλά και η πρόσφατη αλλαγή στάσης των Παρισίων επί στρατηγού Ντε Γκωλ στο Κυπριακό (1964), όταν η Ελλάδα επεζήτησε την αναθεώρηση της αποικιακής σύμβασης «Πεσινέ», οι χαρακτηριστικότεροι σταθμοί των «πισώπλατων γαλλικών κρατικών χτυπημάτων»!
Η «Φιλελληνική» ελληνική διπλωματία, εμπνεόμενη από την «άψογο στάση» των κυβερνήσεων της «μικράς και εντίμου Ελλάδος» και κατά παράβαση του «ευριπίδειου αξιώματος» -Βίβλος για τις ανά την υφήλιο διπλωματικές υπηρεσίες- («Όλβιος όστις της ιστορίης έσχεν μάθησιν…»), εθελοτυφλούσε αν ανέμενε ότι ο Ζακ Σιράκ θα μετέπλαθε την παραδοσιακή φιλοτουρκική στάση των γαλλικών κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως ιδεολογικής υπόστασης, σε φιλελληνική!
Οι «σχεδιαστές» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, οι νυν και οι προηγούμενοι, ευλαβώς κινούμενοι στην ατλαντική τροχιά («Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα για να ενασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική…», είχε… διδάξει σε ανύποπτο χρόνο ο εμπνευστής του «Ψηφίσματος της υποτέλειας», Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος), δεν διέβλεψαν ότι η άνευ όρων υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας μοιραίως αμβλύνει τη θέση άλλων χωρών που αντιτίθενται στην πορεία της Άγκυρας προς τις Βρυξέλλες, ενώ ταυτοχρόνως αποθρασύνει την Τουρκία. Και μάλιστα σήμερα που ένα ευρύτατο αντιτουρκικό κλίμα επικρατεί, σχεδόν, στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην αποθράσυνση της Άγκυρας και κατά πλήρη παραγνώριση των καταστατικών της αρχών, ακολουθεί τη μοιραία πορεία της αλήστου μνήμης Κοινωνίας των Εθνών, όταν η τελευταία απέστρεφε των οφθαλμών της από τους πυρπολούμενους με υπερίτη από τις φασιστικές ορδές του Μουσολίνι ξυπόλυτους Αβησσυνούς!
Η βασική υπόσταση της ΕΕ αντικατοπτρίζεται στο άρθρο 6 της Συνθήκης στο οποίο, μεταξύ άλλων, προβλέπονται:
ΑΡΘΡΟ 6.
1. Η Ένωση βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών του κράτους δικαίου, αρχές οι οποίες είναι κοινές στα κράτη-μέλη.
2. Η Ένωση σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως κατοχυρώνονται με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, που υπογράφτηκε στη Ρώμη στις 4 Νοεμβρίου 1950, και όπως προκύπτουν από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών-μελών, ως γενικές αρχές του Κοινοτικού Δικαίου.
3. Η Ένωση σέβεται την εθνική ταυτότητα των κρατών-μελών της.
4. Η Ένωση διαθέτει τα μέσα που απαιτούνται για την επίτευξη των στόχων της και την επιτυχή εφαρμογή των πολιτικών της.
Αντ’ αυτών η Ευρωπαϊκή Ένωση, έναντι της Τουρκίας ακολουθεί την «κατευναστική πολιτική» του Τσάμπερλεν έναντι του Χίτλερ, που οδήγησε στην ανθρωποσφαγή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου!
Στον τομέα των θεμελιωδών θεμάτων αρχής, για τα οποία δεν επεδείχθη από την ΕΕ καμία ανοχή προς άλλες χώρες που έγιναν μέλη της, στην περίπτωση της Άγκυρας «είναι χαρακτηριστικό της ατολμίας, της υποκρισίας, αλλά και της ακρισίας με την οποία αντιμετωπίζει το θέμα η γραφειοκρατία των Βρυξελλών», η θεραπαινίς της Ουάσινγκτον παρηκμασμένη Αλβιών και ο κ. Σιράκ.
Όμως, η Ιστορία διδάσκει: Διακρατικές ενώσεις οδηγήθηκαν στην παρακμή και την αποσύνθεση, από τη στιγμή που οι πολιτικές σκοπιμότητες και η επιδίωξη να διαμορφωθούν «διευθυντήρια» και να αναπτυχθούν «ζώνες επιρροής» επικυριάρχησαν των ηθικών αρχών και των αρχών δικαίου επί των οποίων στηρίχθηκε η συγκρότησή τους…