Επί τροχάδην
1. Για τον δημόσιο χαρακτήρα της «Ολυμπιακής Αεροπορίας»
Η απόφαση της Κομισιόν της Ε.Ε. (της Επιτροπής, όχι του «Κολεγίου» αγράμματοι, το σχολείο το τελειώσαμε όλοι…) για την επιβολή εξοντωτικού προστίμου προς την Ολυμπιακή Αεροπορία είναι συνεπές ως προς τα συμφέροντα που εξυπηρετεί: λογική ενάντια στη λειτουργία των εθνικών αερομεταφορέων των χωρών-μελών, λογική υπέρ της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και των εταιρειών χαμηλού κόστους. Πολύ σωστά, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Αλαβάνος ζήτησε να αντισταθούμε όλοι ώστε να μην γίνει η Ολυμπιακή μία ελληνική «Ήλιος».
Μετά την απόφαση της Κομισιόν -που ανακοίνωσε με απαξιωτικό ύφος για τη χώρα μας ο κ. Ζακ Μπαρό- όλα δείχνουν ότι η Ο.Α. πηγαίνει για κλείσιμο. Την ίδια στιγμή, ακούγονται άθλιες απόψεις, από εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, του στυλ ότι δεν πρέπει ο φορολογούμενος να επωμίζεται το οικονομικό βάρος από τη λειτουργία της εταιρείας. Μια νεοφιλελεύθερη λογική, η οποία στο όνομα του κέρδους ισοπεδώνει ως «Κατρίνα» τα πάντα. Είναι αυτονόητο, ότι αυτή η λογική δεν απαντά στα εξής καίρια ερωτήματα:
– Τι θα απογίνει με τους 8.000 εργαζόμενους της Ολυμπιακής Αεροπορίας;
– Ποια ιδιωτική εταιρεία, που θα «αντικαταστήσει» την Ο.Α., θα καλύψει τα δρομολόγια στις ακριτικές και τις οικονομικά ασύμφορες περιοχές της χώρας;
– Ποια ιδιωτική εταιρεία θα θεωρήσει υπαρκτή την ανάγκη σύνδεσης της χώρας με την Ελληνική Διασπορά;
– Γιατί θεωρείται αυτονόητο ότι μια κρατική εταιρεία είναι παθητική ενώ μία ιδιωτική όχι; Είναι υψηλό το κόστος των εργαζομένων στην Ολυμπιακή; Είδαμε και το φθηνό, με την πρόσφατη τραγωδία του αεροσκάφους της «Ήλιος»…
Το όνομα της Ολυμπιακής Αεροπορίας έχει συνδεθεί πρωτίστως, διεθνώς με την ασφάλεια των πτήσεων. Μεγάλη παρακαταθήκη.
Οφείλουμε όλοι να διασφαλίσουμε με τον προσφιλέστερο τρόπο -π.χ. συνιδιοκτησία Δημοσίου, τραπεζών, άλλων ενδιαφερομένων- τον δημόσιο χαρακτήρα της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
2. Ευχαριστίες στον Κόφι!
Από τον πρωθυπουργό της χώρας προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν! Για τις «υπηρεσίες» του στην προσπάθεια «επίλυσης» (σικ!) του κυπριακού προβλήματος – ευτυχώς απέτυχε… Ευχαριστίες για το άθλιο σχέδιο του που υποκαθιστούσε την Κυπριακή Δημοκρατία από ένα μόρφωμα υποτελές στον τουρκικό επεκτατισμό και στην ντεμοντέ βρετανική αποικιοκρατία. Ευχαριστίες προς ένα ενεργούμενο του αμερικανοβρετανικού παράγοντα, ενός πρόθυμου υπάκουου, έτοιμου οποιαδήποτε στιγμή να επαναφέρει το άθλιο ρατσιστικό – διχοτομικό σχέδιό του, ενάντια στην ύπαρξη και λειτουργία της (κολοβής) Κυπριακής Δημοκρατίας, ανάλογα με τις επιταγές του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
3. Η τουρκική ψήφος στη Γερμανία (και οι συνέπειές της)
Σήμερα υπάρχουν στη Γερμανία 2,5 εκατομμύρια τούρκοι μετανάστες, εκ των οποίων οι 500.000 έχουν δικαίωμα ψήφου. Ο Σρέντερ προσπαθεί να τις κερδίσει εκμεταλλευόμενους τη θέση της αρχηγού των Χριστανοδημοκρατών Άγκελα Μέρκελ ότι η Τουρκία δεν πρέπει να γίνει μέλος της Ε.Ε. αλλά να έχει μαζί της μια προνομιακή (ειδική) σχέση. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της «Χουριέτ» από το Βερολίνο, το 86% των τουρκικής καταγωγής ψηφοφόρων ψηφίζει το στρατόπεδο των Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων. Την ίδια στιγμή, ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ συντάσσεται ανοιχτά με την άποψη της Άγκελα Μέρκελ…
Να λοιπόν που οι τουρκικής καταγωγής ψηφοφόροι επηρεάζουν καθοριστικά το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία – άρα, εμμέσως, και τη μελλοντική πορεία των σχέσεων Τουρκίας και Ε.Ε.
Άραγε, με την ακολουθούσα λογική περί νομιμοποίησης όλων σχεδόν των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα μας με το νέο νομοσχέδιο Παυλόπουλου -απόρροια και της προηγούμενης μονόφθαλμης «εκσυγχρονιστικής» πρακτικής περί νομιμοποίησης παντών των μεταναστών και λαθρομεταναστών- θα αποκτήσουν σύντομα πλήρη εκλογικά δικαιώματα οι μετανάστες στη χώρα μας, ειδικά οι προερχόμενοι -που είναι και η πλειονότητα- από όμορες χώρες;
Θα νομιμοποιηθεί η ήδη δημιουργούμενη αλβανική μειονότητα; Με άλλα λόγια, περί το 2015, κατά το σημερινό πρότυπο της εκλογικής αναμέτρησης στη Γερμανία μεταξύ Σρέντερ – Μέρκελ, την εκλογική νίκη (άρα και την κατεύθυνση) θα δώσει αντίστοιχα η τότε νομιμοποιημένη αλβανική (ή άλλη) μειονότητα;