Τι «δίνει» και τι παίρνει ο Ντέμης
Από τη μια ο νόμος και οι επιταγές του, σύμφωνα με τις οποίες η βία και οι συντελεστές της πρέπει με κάθε τρόπο να αντιμετωπιστούν.
Από την άλλη η μοναδική σχέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ΠΑΕ ΑΕΚ με τους οργανωμένους οπαδούς: Ο Ντέμης είναι ένας απʼ αυτούς. Η αλήθεια είναι πως ο Ντέμης Νικολαΐδης είναι πια (με τη βοήθεια και στήριξη των οργανωμένων) ο ηγέτης της ΑΕΚ και εκείνος που (δικαιούται να) αποφασίζει για την τύχη της ομάδας. Αυτό άλλωστε αποδέχθηκαν ως βασικό όρο στήριξης της προσπάθειάς του ενάμιση χρόνο πριν οι έντεκα αρχικοί συνεργάτες του, αλλά και όσοι προστέθηκαν στην πορεία. Ότι θα αποφασίζει εκείνος. Ο Νικολαΐδης δεν έψαχνε για αντιπολίτευση, διεύρυνση της υποστηρικτικής του βάσης αναζητούσε. Όλα αυτά τα αποδέχθηκαν πρώτοι απ’ όλους οι οργανωμένοι. ΄Ισως θα πει κανείς, στο βάθος του μυαλού τους πίστευαν ότι ο Ντέμης επειδή «είναι ένας απʼ΄αυτούς» δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό απʼ΄αυτούς και φυσικα δεν θα κάνει κάτι που θα τους θίξει. Τούτο σημαίνει ότι δεν περνούσε καν από το μυαλό τους πως μέρος των προβλημάτων της ΑΕΚ μπορεί να αποδοθεί στη δική τους δράση. Περνούσε όμως από το μυαλό του Νικολαΐδη και όταν αυτό μετουσιώθηκε σε ενέργειες, άρχισε να δημιουρχείται το ψυχικό χάσμα μεταξύ οργανωμένων και προέδρου της ΠΑΕ.
Είναι λάθος που κάνουν αρκετοί προσπαθώντας να αναλύσουν τα στοιχεία, να επιχειρούν πλήρη εξορθολογισμό όσων συμβαίνουν, επειδή το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί (μόνο) με γεγονότα. Άρα το ερώτημα «μα τι άλλαξε στη σχέση των οργανωμένων με τον Ντέμη, αφού από πέρυσι, που όλα ήταν μια χαρά στο γήπεδο, μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτα» είναι στη γέννησή του λάθος, διότι απαιτεί παράθεση γεγονότων. Δεν χρειάζονται γεγονότα. Αρκούν οι σκιές και η καχυποψία. Αρκεί μια εντεινόμενη δυσαρέσκεια από το στυλ, την αντίληψη, το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα. Ναι, έχει βάση η σκέψη (και διαπίστωση) ότι οι σύνδεσμοι πλήττονται από το γεγονός ότι δεν τους διατίθενται πλέον τα εισιτήρια από νωρίς (μεσοβδόμαδα δηλαδή) να τα (δια)χειριστούν εκείνοι και να έχουν έτσι και τα έσοδά τους. Δεν είναι όμως η μοναδική εξήγηση για την αυξανόμενη απόσταση οργανωμένων και Νικολαΐδη. Οι οργανωμένοι (ή μεγάλο μέρος τους) σοκάρονται από τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο Νικολαΐδης (ο ένας απʼ΄αυτούς μέχρι πέρυσι) έγινε κανονικός πρόεδρος-ηγέτης και αποφασίζει να διοικήσει όπως αυτός νομίζει. Ενοχλούνται ακόμα περισσότερο από τη διαπίστωση ότι ο αντιεξουσιαστής Ντέμης έγινε ξαφνικά μέρος του συστήματος και ακόμα περισσότερο ο πρώτος ηγέτης ομάδας-ΠΑΕ που «δίνει» ο ίδιος στην αστυνομία «κακά παιδιά» της ομάδας. Το χειρότερο (κατά τους φύσει και θέσει αντιεξουσιαστές οργανωμένους) που μπορεί να διαπράξει ένας πρόεδρος-ηγέτης είναι να συνεργαστεί με τις αρχές για οποιονδήποτε λόγο. Ενδεχομένως θα προτιμούσαν τη δημιουργία μιας «οργάνωσης εσωτερικών υποθέσεων» που θα έλυνε μέσα στην ομάδα τα όποια προβλήματα χωρίς να μάθει κανείς τίποτα (και κυρίως «όχι και οι μπάτσοι ρε φίλε») παρά να δεχθούν ότι «ο δικός τους άνθρωπος» έκανε ό,τι δεν «τόλμησαν» να κάνουν μέχρι τώρα ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης.
Αυτό είναι το βασικό σημείο αναφοράς. Το σοκ για τους οργανωμένους είναι πολύ μεγάλο και πολύ πρόσφατο. Έχει να κάνει κυρίως με τη μετατροπή, όπως θεωρούν, του Ντέμη σε μέρος του εξουσιαστικού μηχανισμού ελέγχου και καταστολής, ο οποίος όμως αποτελεί κομμάτι της λειτουργίας της πολιτείας, κάτι που κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει. «Και έπρεπε ο Ντέμης να κάνει την αρχή;» ρωτούν, αλλά ο Νικολαΐδης είναι απόλυτος και αποφασισμένος σε ό,τι και όσα πιστεύει. Αφού πιστεύει πως είναι σωστό θα το κάνει. Με οποιοδήποτε κόστος. Κι ας διαταραχθούν (ακόμα και σε καθοριστικό βαθμό) οι σχέσεις του (άρα και οι σχέσεις της ΑΕΚ) με τους οργανωμένους, με ό,τι κι αν (εισπρακτικά ή αλλιώς) αυτό σημαίνει.
Αλλά κι αν το δει ωφελιμιστικά κανείς, δεν μπορεί παρά να διακρίνει ότι η κρίση που δημιουργεί ο Νικολαΐδης με τους οργανωμένους δεν είναι παρά το «χαλί» που στρώνει στους ευπρεπείς και οικογενειάρχες (οι όροι δεν ταυτίζονται σώνει και καλά με τον συμβιβασμένο και τον «καναπεδιάρη», αλλά μπορεί να παραπέμπουν σε αυτόν που δεν γουστάρει φασαρίες και πλακώματα) οπαδούς να πάνε γήπεδο, αγοράζοντας αυτοί (τούτη τη φορά) εισιτήριο διαρκείας αντί των οργανωμένων.
Και είναι πολύ περισσότεροι (αν και δεν κάνουν θόρυβο…) από τους δυσαρεστημένους, αρκεί να ανταποκριθούν στο κάλεσμα και να πατήσουν στο στρωμένο χαλί…