Νέο τοπίο και νέοι συσχετισμοί στον χώρο των ΜΜΕ!

• Δεν τον εμπιστεύομαι επ’ ουδενί και δεν θα του κάνω το χατίρι. Καμία συνδιαλλαγή μαζί του ούτε με κανέναν άλλο. Εγώ παιχνίδια μ’ αυτούς δεν θα κάνω.

Σήμερα ο ίδιος υπουργός βλέπει -όπως και άλλοι- δίχως μεγάλη έκπληξη, είν’ αλήθεια, άλλον βαρόνο των μίντια να προσφέρει οικειοθελώς στην κυβέρνηση «αλλαγή γραμμής», χαμήλωμα των αντικυβερνητικών τόνων και να προτείνει «συμβιβασμό», έναντι βεβαίως ανταλλαγμάτων και «αντιπαροχών».

Και η μεν απάντηση του Καραμανλή σ’ αυτήν την «προσφορά» είναι ξανά «καμία συνδιαλλαγή και κανένα παιχνίδι». Ωστόσο ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν πως στον χώρο των ΜΜΕ διαμορφώνονται ένα νέο τοπίο, νέοι συσχετισμοί, που αναμένεται να παγιωθούν μέσα στο 2006, νέες συμμαχίες που αναμφισβήτητα επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό και -εν τέλει- ένα διαφορετικό κλίμα απέναντι στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Και μπορεί μεν ο πρωθυπουργός να συνιστά «αυτοσυγκράτηση» και «συνέπεια» προς αντιμετώπιση αυτών των εξελίξεων, ωστόσο πολύ συγκεκριμένοι υπουργοί του έχουν ήδη ξεκινήσει παιχνίδια με βαρόνους των μίντια ποντάροντας στο πιο ευνοϊκό κλίμα που έχει εν δυνάμει διαμορφωθεί για την κυβέρνηση και «επιτρέπει» συμμαχίες και συναλλαγές. Είναι πλέον ευδιάκριτα αυτά τα παιχνίδια. Απέχουν βέβαια ακόμα παρασάγγας απ’ την ασύλληπτης έκτασης διαπλοκή της εποχής Σημίτη, αλλά -επαναλαμβάνουμε- είναι ευδιάκριτα.

Ίσως μέσα στον εξουσιαστικό ενθουσιασμό τους ορισμένοι υπουργοί ξεχνούν αυτό που φαίνεται να αντιλαμβάνεται ο Καραμανλής, το πολύ απλό:

• Ότι δηλαδή δεν… ερωτεύτηκαν ξαφνικά ούτε την κυβέρνηση ούτε τον πρωθυπουργό οι βαρόνοι της διαπλοκής. Απλώς αντιλαμβάνονται πως η «δεξιά παρένθεση», την οποία διαλαλούσαν ήδη πριν από τις εκλογές, φαίνεται, με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα, όνειρο απατηλό. Και προσαρμόζονται στη λογική του να… φιλήσουν το χέρι, που δεν μπορούν για την ώρα να δαγκώσουν…

Δείχνουν επίσης τα ίδια κυβερνητικά στελέχη να ξεχνούν το -περίπου- αυτονόητο:

Ότι οι «προσφορές» επιβάλλονται απ’ τη συγκυρία. Ούτε μόνιμες είναι ούτε άσχετες με την πολιτική δυναμική που έχει διαμορφωθεί. Αν αύριο ο Καραμανλής, που φαίνεται σήμερα πολιτικά κυρίαρχος, αποδυναμωθεί, τότε οι όψιμοι «φίλοι» θα επιστρέψουν στα παλιά, καλά και σίγουρα δοκιμασμένα λημέρια. Και θα επιστρέψουν στην αντιμετώπιση του πρωθυπουργού ως… προϊόντος κλωνοποίησης (το θυμάστε;) και όχι ως «μεταρρυθμιστή»…

Πάντως σήμερα -και έχει αξία αυτό να υπογραμμίζεται σε κάθε περίπτωση- οι «κολόνες» του πρόσφατα απελθόντος καθεστώτος δείχνουν τάσεις «προσαρμογής» και συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Τούτο προφανώς επιβάλλεται από κάποιες απλές διαπιστώσεις:

• Πρώτον, ενάμισι χρόνο μετά τις εκλογές ο Καραμανλής αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτικός στην επιχείρηση υπονόμευσής του, αποδόμησης του προφίλ του και δημιουργίας συνθηκών απλώς «δεξιάς παρένθεσης». Το «κλωνοποιημένο προϊόν» προέκυψε πολιτικός με όραμα, στόχους, στρατηγική. Και αυτό ανεξαρτήτως πολιτικών συμφωνιών ή διαφωνιών. Κάτι παραπάνω, παραμένει πολιτικά κυρίαρχος και εν πολλοίς άφθαρτος…

• Δεύτερον, ο Γ. Παπανδρέου, στον οποίο επένδυσε πολιτικά το σύστημα της διαπλοκής, αποδεικνύεται ως τώρα τουλάχιστον κατώτερος των προσδοκιών. Κατά το κοινώς λεγόμενο «δεν τραβάει». Και αυτό δεν το λέμε εμείς. Το τονίζουν σε ιδιαίτερες συζητήσεις τους οι επιφανείς «νταβατζήδες», οι οποίοι «λίγο» τον ανεβάζουν, «λίγο» τον κατεβάζουν. Είναι δε χαρακτηριστικό πως ο Γιώργος έχει ενημερωθεί για το τι του σούρνουν οι δύο επιφανέστεροι πυλώνες της διαπλοκής της περιόδου Σημίτη…

• Τρίτον, χωρίς ουδείς να έχει την αυταπάτη πως το σύστημα των «νταβατζήδων» έχει χτυπηθεί αποφασιστικά και καίρια, γεγονός όμως είναι ότι έχουν μπει κάποιοι κανόνες στο παιχνίδι και -κυρίως- έχουν μπει και καινούργιοι παίχτες. Έτσι η ανακατανομή της πίτας επιβάλλει αναπροσαρμογή τακτικής και στρατηγικής και καινούργιες συμμαχίες…

• Τέταρτον, το ζήτημα του βασικού μετόχου δεν έχει λήξει. Και οι «νταβατζήδες» κάνουν κινήσεις «καλής θέλησης» προς την κυβέρνηση, ποντάροντας -μάλλον προτείνοντας- έναν «έντιμο συμβιβασμό»…

Η «σιγουριά» του Καραμανλή – η αγωνία του Γιώργου

Αυτή τη στιγμή είναι πρόωρο να προβλέψει κάποιος αν ο Καραμανλής θα αποδεχτεί τον προτεινόμενο συμβιβασμό εις βάρος της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας του. Απ’ την άλλη όμως, είναι γεγονός ότι αυτός ο «ρεαλισμός» που αρχίζουν να επιδεικνύουν οι «νταβατζήδες», του προσδίδει ένα αίσθημα υπεροχής και τον οπλίζει με σιγουριά. Φυσικά, όπως προαναφέραμε, συνιστά αυτοσυγκράτηση και δεν φαίνεται διατεθειμένος να συνδιαλλαγεί με τους «νταβατζήδες». Αλλά γνωρίζει πως η συγκυρία τον ευνοεί.

Αντίθετα ο Γιώργος Παπανδρέου αισθάνεται την αποστασιοποίηση των ακραιφνών πυλώνων της διαπλοκής, που στήριξαν το καθεστώς Σημίτη. Διακριτική, προς το παρόν, πλην όμως ευδιάκριτη. Έχει μάλιστα, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, μια επιπλέον αγωνία:

• Πιστεύει, πως απ’ τα δυο μεγάλα προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ συγκροτήματα το ένα «παίζει» τον Βενιζέλο και το άλλο προωθεί την Άννα Διαμαντοπούλου! Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι αναφορές που έκανε και στην πρόσφατη συνεδρίαση του Π.Σ. στο Λαύριο για «παιχνίδια της κυβέρνησης με τα ΜΜΕ». Βγάζουν αγωνία, άγχος, ανασφάλεια…

Το πρόβλημα φυσικά γι’ αυτόν είναι πως ελάχιστα πείθει, όταν καταγγέλλει τέτοια παιχνίδια. Στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη ήταν επί οχτώ χρόνια, που η διαπλοκή οργίασε. Ποτέ δεν έκανε την παραμικρή αναφορά, οποιαδήποτε καταγγελία, μία έστω δήλωση. Τώρα ανακάλυψε τα παιχνίδια με τα ΜΜΕ; Όταν στις αρχές του 2004 αυτά τα μπουκωμένα ΜΜΕ τον παρουσίασαν ως μεσσία, όταν έφτασαν σε τέτοιο σημείο αθλιότητας, ώστε να βγάζουν έκτακτα (!) δελτία για να μας «ενημερώσουν» πως ο Γιώργος πλήρωσε διόδια πηγαίνοντας προς το Καλέντζι ή ότι… μοιράζει κουραμπιέδες και μελομακάρονα στους δημοσιογράφους έξω απ’ το Καστρί, τότε ποια παιχνίδια έπαιζαν τα ΜΜΕ, που ο Γιώργος δεν πήρε χαμπάρι; Κακά τα ψέματα. Το ζητούμενο για τον Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου είναι πόσο θα διαρκέσει του ενός η πολιτική κυριαρχία και πότε ο άλλος θα μπορέσει να γίνει απειλητικός πολιτικά και να αποκτήσει ηγετικό προφίλ. Αυτές οι παράμετροι είναι που θα καθορίζουν τη στάση των «νταβατζήδων» και συνολικότερα του συστήματος διαπλοκής. Επιπλέον, για την κυβέρνηση μέγα στοίχημα αποτελεί αν τα στελέχη της θα κινηθούν στο μήκος κύματος της «σεμνότητας και ταπεινότητας» ή αν, αντίθετα, θα μολυνθούν απ’ το μικρόβιο της αλαζονείας, το οποίο τόσο ακριβά πλήρωσε το καθεστώς Σημίτη. Στο κάτω κάτω το καθεστώς κατέρρευσε, παρά την προκλητικότατη στήριξη των «νταβατζήδων», όταν απώλεσε την εμπιστοσύνη του λαού. Εκεί ο Καραμανλής έπαιξε έξυπνα το «αντικαθεστωτικό» παιχνίδι. Και κέρδισε. Απομένει στον ίδιο και στους συνεργάτες του να δείξουν πως δεν θέλουν να γίνουν το νέο καθεστώς. Αν το επιχειρήσουν, χάθηκαν.

Όσο για τους βαρόνους των μίντια, αυτοί τη δουλειά τους θα κάνουν. Όλα δείχνουν ότι οδεύουμε προς ένα νέο τοπίο στον χώρο, με γοργά βήματα, συγκρούσεις, νέες συμμαχίες, ακόμα και ανατροπές…