Η μείωση της θητείας και ο «επαγγελματικός στρατός»
Θα μου επιτραπεί να συγχαρώ τόσον τους συντάκτες της έκθεσης όσον και «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», γιατί με τη δημοσιοποίηση της έκθεσης αναδεικνύει άλλο ένα τεράστιο, για την αξιοπιστία της αποτρεπτικής μας δύναμης, θέμα ισοδύναμο -και αυτοδύναμο ουσιαστικά- εθνικό θέμα.
Την ίδια ημέρα η εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» δημοσιεύει κείμενο του Γ. Π. Μαλούχου με τίτλο «Το σύστημα στράτευσης κατέρρευσε», όπου φιλοξενεί και συνέντευξη του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Ι. Λαμπρόπουλου, ο οποίος δεν αποκρύπτει τον προβληματισμό του και τη συμφωνία του για την «κατάρρευση του συστήματος».
Για τους «παροικούντας, όμως, στην Ιερουσαλήμ» το θέμα δεν είναι καθόλου νέον και όπως πολύ ορθώς αναφέρεται στην έκθεση του ΙΑΑ, έχει ιστορία τουλάχιστον 10 ετών. Θα προσέθετα ότι έχει μάλλον ιστορία 26 ετών, όταν το 1979 θεσπίσθηκε η «εθελοντική επαγγελματική στράτευση γυναικών», με τελείως αντιδεοντολογικά για τις ΕΔ και αντιοικονομικά κριτήρια, αφού, ενώ ο σκοπός που είχε τεθεί ήταν η αντιμετώπιση τής -λόγω του δημογραφικού προβλήματος- μειωμένης απόδοσης των κληρωτών κλάσεων, το σύνολον σχεδόν των ενθουσιωδών πράγματι καταταγεισών γυναικών μετετράπη σε «υπαλλήλους γραφείου», αντί να τοποθετηθεί σε μάχιμες ή ημιμάχιμες θέσεις (όπως προβλέπετο) για την εξοικονόμηση, για καθαρώς μάχιμες θέσεις κληρωτών αρρένων…
Και ενώ η εφαρμογή του συστήματος προσέθετε κυρίως υπαλλήλους αντί στρατεύσιμων, άρχισε δειλά δειλά το 1984 η επέκταση του συστήματος και σε άρρενες «επαγγελματίες» πενταετούς αρχικά, αλλά στην ουσία όπως και στις γυναίκες διαρκούς θητείας… με το αιτιολογικό της στελέχωσης «υψηλής τεχνολογίας» στρατιωτικού υλικού με εξειδικευμένο προσωπικό….
Το αποτέλεσμα είναι σήμερα γνωστό και παρέλκει να επαναλάβουμε τα πολύ ορθά συμπεράσματα του ΙΑΑ, αλλά και την παραδοχή της πολιτείας διά στόματος του ιδίου του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας.
Θα μου επιτραπεί να σημειώσω ότι διά των στηλών της εφημερίδας «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» είχα επισημάνει σε άρθρον μου [1] στις παραμονές των εκλογών του 2000 την ίδια ανησυχία και είχα επισημάνει το απαράδεκτο του συσχετισμού της μείωσης της θητείας με προεκλογική «παιδοκολακία».
Και θα μου επιτραπεί επίσης να σημειώσω ότι ως εν ενεργεία Γενικός Επιθεωρητής το 1996-97, είχα σημειώσει σε ανάλογο ΦΕΕ (Φύλλο εισηγήσεων-ενεργειών) την αντίθεσή μου στην προοπτική επέκτασης του επαγγελματικού στρατού.
Με τη σημερινή μου παρέμβαση, συντάσσομαι απόλυτα με τους προβληματισμούς του ΙΑΑ, αλλά και του κ. ΥΦΕΘΑ και κάνω έκκληση προς την πολιτεία να ανατρέψει πάραυτα το απαράδεκτο αυτό καθεστώς και να έχει τη γενναιότητα (και ας είναι βεβαία ότι θα εκτιμηθεί) αφενός μεν να αυξήσει σταδιακά τη θητεία αφετέρου δε να έχει επίσης τη γενναιότητα να εφαρμόσει (σταδιακά και με λίγους μήνες αρχικά) την υποχρεωτική θητεία των γυναικών. Το μόνο θετικό από τη στράτευση των επαγγελματιών γυναικών μέχρι τώρα ήταν το γεγονός ότι όπου και όταν χρησιμοποιήθηκαν οι γυναίκες σε εκπαίδευση και αποστολές καταδρομών, αλεξιπτωτιστριών και άλλες μάχιμες θέσεις ήταν εξίσου, αν όχι καλύτερες των συνάδελφων τους ανδρών.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω και πάλιν[1] ότι η αιτιολογία της εξειδίκευσης είναι πρόφαση αλλά και προσβολή για τον έφεδρο στρατιώτη και αξιωματικό, γιατί όπως και στην επανάσταση του 1821, όπως το 1912-13, όπως το 1940 και στην αντίσταση, όπως στην Κύπρο του 1974 για την Ελλάδα, αλλά και στη μάχη του Βαλμί το 1792[2] για τους Γάλλους, αλλά και στην παγκόσμια κατά του φασισμού και ναζισμού αντίσταση στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πατριωτικές δυνάμεις των κληρωτών έκαναν το θαύμα και όχι μισθοφορικοί στρατοί τούς, οποίους απεχθανόταν και ο Μ. Ροβεσπιέρος, ο μέγας Ιακωβίνος γάλλος πατριώτης της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και όπως γράφει ο στρατηγός Ντεμπενέυ[3] στο περισπούδαστο βιβλίο του «Ο Πόλεμος και οι Άνθρωποι»:[3]
«1. Η στρατολογία στρατιωτών εξ επαγγέλματος δεν οδηγεί εις την εθελούσιαν κατάταξιν τα ευφυέστερα και ηθικότερα στοιχεία της χώρας, επαναλαμβανόμενη δε πανομοιοτύπως κατ’ έτος εκφυλίζεται εις μιαν παθητικήν τετριμμένην συνήθειαν. Τοιούτου είδους στράτευμα δεν έχει ζωήν και, το σοβαρότερον, δεν δύναται να διατηρήσει επί μακρόν την μαχητικήν αυτού αξίαν και
2. Ο εθνικός στρατός δημιουργεί εν ασύγκριτον περιβάλλον. Πάσαι αι ζωτικαί δυνάμεις του έθνους συναντώνται εκεί, συγχρωτίζονται και τελειοποιούνται με σπάνιαν έντασιν. Χωρικοί, εργάται, μηχανικοί, εμποροϋπάλληλοι, καθηγηταί, διδάσκαλοι, εκκλησιαστικοί, εισοδηματίαι ευρίσκονται εις αλληλοδιδακτικόν σχολείον…Υπάρχει μια σφαίρα όπου, πολύ υπεράνω των κοινωνικών διακρίσεων και των πολιτικών διχασμών, συναντώνται όλοι και ενταύθα εγείται πράγματι η βάσις του πατριωτισμού».[3]
Εμείς εξακολουθούμε και πιστεύουμε ότι στην Πατρίδα μας ο έφεδρος κληρωτός στρατιώτης όντως είναι η βάση του Πατριωτισμού, γιατί πρωτοστατεί στην υπεράσπιση της ελευθερίας – αλήθειας – ανθρώπινης αξιοπρέπειας, γι’ αυτό κάθε Έλληνας αβίαστα θεωρεί ύψιστη τιμή το δικαίωμα να είναι πρώτος μεταξύ των πρώτων που θα υπερασπισθεί την Πατρίδα του.
Οι ηγέτες λοιπόν αυτού του Λαού το μόνο που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν είναι να ακούσουν αυτήν την πατριωτική φωνή του.
[1] Εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 30 Ιανουαρίου 2000
[2]19 Σεπτέμβρη 1792 στο οροπέδιο Βαλμί ο γάλλος στρατηγός Κέλερμαν ανέλυσε στις 55 χιλ. εθελοντών τη σημασία της επικείμενης για το γαλλικό έθνος μάχης. Και οι «sans cullot» -ρακένδυτοι και προχείρως οπλισμένοι- αυτοί στρατιώτες τρέπουν σε άτακτη φυγή 75 χιλ. γερμανοαυστριακά στρατεύματα (την τέλεια πρωσική μηχανή) με την ιαχή ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ. Για τη μάχη αυτή ο μέγας φιλόσοφος Γκαίτε σημείωνε: «Οι πόλεμοι για τους βασιλιάδες τελείωσαν. Άρχισαν οι πόλεμοι των Λαών»…
[3] Κατά τη διάρκεια του Α΄΄ Παγκοσμίου Πολέμου διετέλεσε επιτελάρχης Στρατιάς, διοικητής Μεραρχίας, Σώματος Στρατού και Στρατιάς. Μετά τον πόλεμο εχρημάτισε επί 6 έτη Αρχηγός ΓΕΣ Γαλλίας.
• Διατηρήσαμε τη σύνταξη και ορθογραφία της επίσημης μετάφρασης. Στρατιωτική Επιθεώρηση / Τεύχος 31 / Ιούλιος 1939. Αναδημοσίευση ΓΕΣ 1997.