Περί του νέου γεωστρατηγικού ευρω-οθωμανικού ζατρικίου της 3ης Οκτωβρίου

Οι «βελούδινες», «χλωριδικές» και «πολύχρωμες» επαναστάσεις στην Κεντρική Ευρώπη και στη ζώνη δυτικώς και νοτίως πέριξ της πρώην

ΕΣΣΔ με την καταπληκτικής ομοιότητος, ιδεολογική και πρακτική, μορφή εξυπηρέτησαν την κάλυψη του κενού αυτού για λογαριασμό του διπόλου της «ειδικής αγγλοσαξονικής σχέσεως».

Ένα βλέμμα στο δίκτυο των ενεργειακών οδών από την Κ. Ασία προς την Ευρώπη και υπερατλαντικώς θα καθιστούσε φανερό το κίνητρο αποκοπής του «εγγύς εξωτερικού» της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών (ρωσική κοινοπολιτεία) από τη μητροπολιτική του εστία: οι οδοί των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου δεν έπρεπε να διέρχονται από εδάφη της ΚΑΚ.

Ένα δεύτερο βλέμμα προς την ολοταχώς ανερχόμενη οικονομία της Κίνας (9,5% ετησίως) η οποία είναι εξαιρετικώς ενεργειοβόρα και δεν διαθέτει υδρογονάνθρακες στον βαθμό που απαιτείται, θα πρέπει να δικαιολογήσει και τις βλέψεις του αγγλοσαξονικού διπόλου στο Ιράκ, στον «σωφρονισμό» του Ιράν και στη Μ. Ανατολή γενικότερα.

Ανεκαλύφθησαν λοιπόν «ηρωικοί» και «αγωνιζόμενοι λαοί» (π.χ. Τσετσένοι), ενώ άλλοι αγνοήθηκαν (π.χ. Αμπχάζιοι, Ν. Οσέτιοι, κ.λπ.). Έτσι ελησμονήθησαν επίσης οι ίδιοι οψίμως ανακαλυφθέντες «ηρωικοί Τσετσένοι» εν όψει των αναγκών για αμερικανικές στρατιωτικές διευκολύνσεις στο Ουζμπεκιστάν (όπου απαιτείτο έγκριση της Μόσχας), οι οποίες ήσαν απαραίτητες για την πρόσφατη αμερικανική επέμβαση στο Αφγανιστάν.

Έτσι ανεκινήθησαν από τον μιλεναρισμό των αμερικανών Democrats (Κλίντον, Όλμπράιτ, Χόλμπρουκ) εθνικιστικές/ισλαμιστικές χιονοστιβάδες στη Βαλκανική ενθαρρύνουσες τον εθνικό μεγαλοϊδεατισμό και βασιζόμενες στο «κακό τζίνι» του εξτρεμιστικού ισλαμικού ζηλωτισμού, το οποίο υπό τη μορφή του UCK και των βαλκανικών του πυρήνων, με στενές σχέσεις με την Al Qaeda και τον Μεγάλο Σεΐχη της, πυρπόλησαν και συνεχίζουν να αποσταθεροποιούν τα Βαλκάνια.

Έτσι ανελίχθησαν και στην Τουρκία, υπό την ανοχή του κεμαλικού στρατιωτικού κατεστημένου, κόμματα «ισλαμικοδημοκρατικού τύπου» τα οποία θα ηδύναντο, κατά τους «μηχανιστές» υπερατλαντικούς σχεδιαστές εξωτερικής πολιτικής, να γεφυρώσουν τον Νέο Υπερατλαντικό Μονομερή Ηγεμονισμό στα ένθεν και ένθεν του Αιγαιακού Αρχιπελάγους γεωγραφικά συστήματα και απολήξεις της Βαλκανικής Χερσονήσου. Το Ευρωπαϊκό (Αλβανοβουλγαρικό) με το Ασιατικό (Κ. Ασία -Τουρκία).

Έτσι, και με την ίδια λογική που αποκαλύπτει ο γεωγράφος/γεωπολιτικός καθηγητής του Yale, Dr. Ν. Spykman, στο έργο του «The Geography of the Peace» (1944), δηλαδή τη λογική του Rimland (Δακτυλίου Ανασχέσεως), ερμηνεύεται και το αγγλοσαξονικό ενδιαφέρον για την ενεργειακή Εδέμ του Ιράκ, η προσπάθεια ανατροπής του Μπααθικού καθεστώτος στη Συρία, η ανεξαρτητοποίηση του Λιβάνου από τη Δαμασκό και οι πρόσφατες θεαματικές κινήσεις του Αριέλ Σαρόν με τη «σκληρή» απομάκρυνση των 9.000 εβραίων εποίκων από τη Λωρίδα της Γάζας και μέρους των βορείων ισραηλινών εποικισμών της Δ. Όχθης.

Έτσι όμως, και εδώ ερχόμεθα στα ιδικά μας, εξηγείται και η δημιουργία ανεξαρτήτου κουρδικού ομοσπόνδου κρατιδίου στο Β. Ιράκ, το οποίο κινείται προς την απόκτηση και του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, με τη διακριτική (;) υποστήριξη των Αγγλοαμερικανών και Ισραηλινών, οι οποίοι φυσικά και προσβλέπουν -κατ’ αρχήν- στο εξαιρετικής ποιότητος και ποσότητος πετρέλαιο της περιοχής, κόστους εξορύξεως ενός δολαρίου ανά βαρέλι! Και μάλιστα με τη χαμηλότερη περιεκτικότητα σε θείο, αλλά και τελικής αποδόσεως περί τα 5 εκατομμύρια βαρέλια/d).

Έτσι εξηγείται και η άρνηση της τουρκικής κυβερνήσεως να παράσχει τη βάση του Ιντσιρλίκ και λοιπές στρατιωτικές διευκολύνσεις στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, τον Μάρτιο του 2003, για να πραγματοποιήσουν την επέμβασή τους εναντίον του Ιράκ από τα βόρεια σύνορά του.

Έτσι όμως εξηγείται, και έχει ομολογηθεί από αρμόδιους αμερικανούς αξιωματούχους, η προσπάθεια ανταποδόσεως στην Τουρκία κάποιου σημαντικού ανταλλάγματος, όπως «η Κύπρος υπό τη μορφή του Σχεδίου Ανάν»!

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι συνεχείς παραβάσεις και παραβιάσεις των τουρκικών ενόπλων αεροσκαφών στο Αιγαίο, στο ίδιο πλαίσιο το τουρκικό «casus belli», στο ίδιο πλαίσιο οι «γκρίζες ζώνες», στο ίδιο πλαίσιο το τουρκικό αίτημα ελέγχου του Αιγαίου έως τον 25ο μεσημβρινό, ώστε να ελέγχεται πλήρως ο εμπορευματικός δίαυλος Δαρδανελίων – Αιγαίου και συνεπώς η μελλοντική κυκλοφορία υδρογονανθράκων σε αυτόν.

Στον ίδιο ακριβώς αιγαιακό χώρο στοχεύει η Τουρκία, η οποία διά στόματος των ανωτάτων στρατιωτικών της δεν διστάζει να δημοσιοποιεί τις επιδιώξεις για ένα «νέο μεγάλο Τουράν», μια «νέα Ευρασία», το οποίο υποστηρίζουν και διακεκριμένοι -νέοι πάντως- γεωστρατηγικοί/γεωπολιτικοί της αναλυτές, όπως ο καθηγητής Davutoglu, ο οποίος και διαθέτει και μεγάλη επιρροή στο στρατιωτικό κατεστημένο της χώρας του. Μια «νέα Ευρασία» στην οποία η Τουρκία απαιτείται να κυριαρχήσει όντας, αναποφεύκτως, θαλάσσια δύναμη. Προς τα πού, όμως, θα αποκτήσει θαλάσσιο ζωτικό χώρο η Τουρκία;

Η απάντηση είναι απλή: προς το ανατολικό Αιγαίο (βλ. «25ο μεσημβρινό», «γκρίζες ζώνες», «βραχονησίδες», «παραβιάσεις και παραβάσεις», «casus belli», «εθνικός εναέριος χώρος», «αιγιαλίτιδα ζώνη», «θαλάσσια σύνορα», Ύμια, πεδίο βολής Άνδρου, κ.λπ.) και προς την Κύπρο (βλ. Σχέδιο Ανάν).

Και γιατί η Τουρκία να μη δεχθεί το γεωστρατηγικό αντάλλαγμα που της προσφέρεται όταν η δημιουργία κουρδικού κράτους, αγνώστου τελικής επιφανείας, το οποίο στο οριακό του μέγεθος (Τουρκία, Συρία, Ιράν, Ιράκ) θα ελέγχει τα ύδατα (Τίγρης-Ευφράτης) και τα σημαντικότερα ποιοτικώς και ποσοτικώς κοιτάσματα της Μ. Ανατολής; Και όταν αυτό το κουρδικό κράτος θεωρείται εν δυνάμει απειλή για τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, που μόνο με έναν νέο «ηγεμονικό» ρόλο της Τουρκίας στη «νέα Ευρασία» μπορεί να αντισταθμισθεί; Γιατί η Τουρκία να «αυτοκτονήσει» εθνικώς (όπως η ίδια εκτιμά), υπακούουσα σε κελεύσματα της ΕΕ περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικών και μειονοτικών ελευθεριών, κ.λπ.; Γιατί η Τουρκία να υπακούσει σε αυτά τα κελεύσματα, όταν ήδη τώρα που «κρούει τη θύρα» της ΕΕ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της υποψηφίου χώρας η οποία ζητά να γίνει μέλος σε μία λέσχη κρατών μη αναγνωρίζουσα κάποιο από τα μέλη της; Και πώς οι «πρώτοι διδάξαντες» Βρετανοί, αναφορικώς με τους κανονισμούς των «λεσχών» πάσης φύσεως, ιδιαιτέρως ευαίσθητοι σε αυτές τις διαδικασίες, γαλουχημένοι με αυτήν την κουλτούρα επί αιώνες, την απορρίπτουν εν μία νυκτί και εθελοτυφλούν, θέλοντας να αποδεχθούν κάποιον ο οποίος απορρίπτει μέλη της λέσχης των; Πώς αποδέχονται τέτοια προσβολή που απηχεί και στους ιδίους; O tempores, o mores!

Άλλωστε, πώς μπορούμε να λησμονήσουμε τη σημασία που αποδίδει το Ηνωμένο Βασίλειο στις «κυρίαρχες βρετανικές στρατιωτικές περιοχές» του στην Κύπρο; Πώς δύναται κάποιος να λησμονήσει τις θεωρίες περί υπάρξεως και αντιστοίχου «βρετανικής υφαλοκρηπίδος» και «αιγιαλίτιδος ζώνης» των βρετανικών αυτών βάσεων στον κυπριακό θαλάσσιο χώρο; Πώς, αληθώς, θα ηδύνατο κάποιος να φανταστεί το μέλλον αυτού του αποικιοκρατικού καταλοίπου, εάν η Κύπρος συμπεριεφέρετο ως κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος-μέλος της ΕΕ; Πώς αλήθεια θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε την ύπαρξη σχετικών «προνοιών» για το μέλλον των «κυριάρχων» αυτών βρετανικών βάσεων στο «δημοκρατικό» Σχέδιο Ανάν;

Η φιλολογία περί «γαλλικού τεχνάσματος» και η «θεωρία του αποελέσματος»

Δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω την αφέλεια ή την μπερτόλδειο κουτοπονηριά ορισμένων ημεδαπών καλάμων οι οποίοι «ψυχαναλύοντες» τον Βιλπέν, τον Ντ’ Εστέν, τον Σαρκοζί, τη Μέρκελ κ.λπ. ανακαλύπτουν «οπισθοβουλία και υποκρισία» εις την αρνητική των στάση παραθέτοντες διάφορα επιχειρήματα, τα οποία μπορεί και να εκφράζουν, ορισμένα εξ αυτών τουλάχιστον, κάποια πραγματικότητα, χωρίς αυτό να αλλάζει τίποτα. Η διεθνής πολιτική (τουλάχιστον αυτή) δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την «κατάκτηση του Παραδείσου» ούτε και με «την σωτηρίαν των ψυχών ημών». Κάθε άλλο μάλιστα! Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ επίσης, γιατί αυτοί οι κάλαμοι δεν προβαίνουν με το ίδιο μπρίο και στην «ψυχανάλυση» των εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι στηρίζουν τη θαρραλέα και ξεκάθαρη άποψη Βιλπέν! Θα μου πείτε, ίσως, «πως δεν είναι δυνατόν να ασχολούμεθα τώρα, ενώπιον τόσο σοβαρών ζητημάτων, με την πλέμπα των λαών»!

Απλώς θα υπενθυμίσω ότι αυτή η «πλέμπα» ανέδειξε τους συγκεκριμένους πολιτικούς, οι οποίοι εάν δεν την αναγνωρίζουν ως μέσον που νομιμοποιεί την πολιτική τους εξουσία, να εξέλθουν στα μπαλκόνια τους (ηλεκτρονικά ή έντυπα) και να το καταγγείλουν! Αφέλειες! Θα περιμένουμε, μάλλον, πάρα πολύ!

Επίσης, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ γιατί π.χ. οι Αμερικανοί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάσθηκαν με τους Σοβιετικούς -σκληρότατους εχθρούς των αξιών και του συστήματός τους- αρκεί να καταβάλουν τη ναζιστική λαίλαπα!

Ή επίσης τη στάση των σημερινών ενοίκων του Λευκού Οίκου έναντι των Κούρδων, οι οποίοι μέχρι πρότινος εθεωρούντο συλλήβδην επικίνδυνα ανατρεπτικά στοιχεία και ένιοι εξ αυτών και τρομοκράτες από τις ίδιες αμερικανικές υπηρεσίες με τις οποίες τώρα αγαστά συνεργάζονται! Έφθασαν μάλιστα να στηρίξουν, από τον σημερινό Λευκό Οίκο, και Κούρδο πρόεδρο (φιλοϊρανικών μάλιστα τάσεων, τον κ. Ταλαμπανί) σε… αραβικό κράτος! Το Νέο Ιράκ! Και πολλά άλλα όμοια και… ρεαλιστικά.

Θα πρότεινα, λοιπόν, να εξετάσουμε τα πράγματα περισσότερο νηφάλια. Οι τελευταίες ευκαιρίες για την Ελλάδα και την Κύπρο δίδονται την 31η Αυγούστου (COREPER) και στις 1-2 Σεπτεμβρίου (Άτυπο Συμβούλιο Υπουργών). Ας είμεθα έτοιμοι και με τη «θεωρία του αποτελέσματος» καλά ξεσκονισμένη στο μυαλό μας!