Ο επιθανάτιος ρόγχος ενός μαδημένου αετού
Σύμφωνα με επιστολή των συνδικάτων, που δημοσιεύθηκε στις 31 Ιουλίου, ο πρόεδρος της εταιρείας «συκοφαντεί την Ολυμπιακή εν μέσω θερινής περιόδου», με την καταγγελία του ότι «η Τεχνική Βάση αδυνατεί να τηρήσει τα χρονοδιαγράμματα που έχουν συμφωνηθεί, με αποτελέσματα να μην εφαρμόζεται ο προγραμματισμός, να επιβαρύνεται η εταιρεία με εκατοντάδες εκατομμύρια και να ταλαιπωρείται αφάνταστα το επιβατικό κοινό με συνεχείς ματαιώσεις πτήσεων».
Για την πρόσληψη μιας εικόνας για την πραγματικότητα, περί την οποία ερίζουν οι δύο πλευρές, ας καταγραφούν και οι μαρτυρίες δύο οικογενειών, κατοίκων Παρισιού, που επέλεξαν και φέτος την Ολυμπιακή για τις διακοπές τους στην Ελλάδα:
Περίπτωση 1η. Δύο παιδιά ηλικίας 8 και 6 χρόνων πρόκειται να ταξιδέψουν, με τη φροντίδα συνοδού της Ο.Α., την Παρασκευή 31 Ιουλίου. Ώρα αναχώρησης (τοπική) 13.20. Φθάνουν στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ το καθορισμένο δίωρο νωρίτερα, συνοδευόμενα από τον πατέρα τους, που έχει πάρει ολιγόωρη άδεια από τη δουλειά του. Κανείς στο γκισέ της Ολυμπιακής, που είναι κλειστό. Από τους μέλλοντες συνταξιδιώτες της ουράς που σχηματίζεται μαθαίνουν ότι το προσωπικό τρώει στο εστιατόριο. Η ουρά μακραίνει και η αναμονή παρατείνεται και καμιά ένδειξη στις φωτεινές πινακίδες: Μία ώρα, δύο, τρεις, τελικά, ώρες πριν οι υπεύθυνοι της εταιρείας στο Παρίσι ανακοινώσουν στο οργισμένο πλήθος ότι η αναχώρηση αναβάλλεται για τις 19.45, έξι ώρες αργότερα. Επιστροφή στο σπίτι, καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο, μία ώρα διαδρομή στους μποτιλιαρισμένους δρόμους του Παρισιού. Οι γονείς είχαν εντούτοις προνοήσει να δώσουν στην Ολυμπιακή τους αριθμούς των κινητών τους, με την παράκληση να ειδοποιηθούν σε περίπτωση προβλεπόμενης καθυστέρησης. Μάταιος κόπος. Ο πατέρας θα χάσει μιαν ημέρα δουλειάς, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Τα παιδιά κατάκοπα, μόλις έχουν καιρό να τσιμπήσουν κάτι, αλλά όχι και να αναπαυθούν για να ανακτήσουν δυνάμεις για τη συνέχεια.
Στις πέντε το απόγευμα ξανά στο αεροδρόμιο, για την αναχώρηση των 17.45. Με την άφιξή τους ανακοινώνεται ότι η πτήση θα καθυστερήσει μέχρι τις 20.05. Μετά πάροδο ώρας, νέα ανακοίνωση τους πληροφορεί ότι θα φύγουν στις 21.05. Τελικά φεύγουν στις 22.10, με πεντάωρη καθυστέρηση και δεύτερη, επτάωρη αναμονή, στο αεροδρόμιο, με αεροπλάνο… πορτογαλικής εταιρείας!
Στο μεταξύ, στην Αθήνα, η γιαγιά των παιδιών βρίσκεται στο αεροδρόμιο στις πέντε το απόγευμα, για να τα παραλάβει. Της λένε ότι το αεροπλάνο έχει καθυστέρηση. Περιμένει. Αργότερα ανακοινώνουν ότι η πτήση αναβλήθηκε. Επιστροφή στην Αθήνα και τηλεφωνήματα στην Ολυμπιακή για να πληροφορηθεί την ώρα άφιξης. Αλλά πέφτει κάθε φορά στον τηλεφωνητή με το ηχογραφημένο μήνυμα: «Για αφίξεις καλέστε 1, για αναχωρήσεις καλέστε 2», ή κάτι τέτοιο. Και η ηχογραφημένη από νωρίς πληροφορία είναι ξεπερασμένη και ανακριβής. Ώρες αγωνίας μέχρις ότου, στις 11.10, ο πατέρας των δύο παιδιών τηλεφωνεί από το αεροδρόμιο με το κινητό στη μητέρα στο Παρίσι και εκείνη στη γιαγιά στην Αθήνα ότι το αεροπλάνο με τα παιδιά απογειώθηκε.. Προσθέτοντας τη διάρκεια της πτήσης, η γιαγιά έφθασε στο αεροδρόμιο στην ώρα της για την τελική άφιξη στις δυόμισι το πρωί… Παρέλαβε δύο παιδάκια κίτρινα και κατάκοπα από 14ωρη ταλαιπωρία.
(Δύο μέρες αργότερα η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Le Parisien» διεκτραγωδούσε, σε προβεβλημένο ρεπορτάζ της, τις περιπέτειες μιας άλλης γαλλικής οικογένειας, η οποία ματαίωσε τελικά τις διακοπές της στην Ελλάδα. Είχαν πάει στο αεροδρόμιο με τα εισιτήριά τους, κρατημένα προ μηνών. Τους περίμενε εκεί το βασανιστήριο αλλεπάλληλων αναβολών της πτήσης. Μετά ώρες αναμονής τούς επιβίβασαν σε ναυλωμένο αεροπλάνο άλλης εταιρείας. Μετά την επιβίβαση, άλλη μία ώρα αναμονή μέσα στο αεροπλάνο. Απηύδησαν και ζήτησαν να αποβιβαστούν. Τους δήλωσαν ότι αυτό δεν γίνεται. Τελικά το αεροπλάνο απογειώθηκε, αλλά άρχισε κάτι τρελά σκαμπανεβάσματα. Σε λίγο ένας κινητήρας παίρνει φωτιά. Κάμποσα λεπτά αγωνίας και αναγκαστική προσγείωση. Αργότερα μαθεύτηκε, κατά τη γαλλική εφημερίδα ότι κάποιο εξάρτημα του αεροπλάνου είχε μπαλωθεί με συγκολλητική ταινία…).
Οι γονείς των δύο παιδιών της πρώτης οικογένειας είχαν κλείσει θέσεις για τις 15 Ιουλίου. Τρίωρη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο. Τους «αποζημίωσαν» με γεύμα στην καφετέρια… Σε κουβέντα με υπάλληλο της Ολυμπιακής, η μητέρα εξιστορεί την προ δεκαπενθημέρου περιπέτεια των παιδιών της. «Ταξιδεύω με την Ο.Α. επί δεκαπέντε χρόνια, προσθέτει. Την ήξερα ως μια σοβαρή εταιρεία και της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Μου κάνει κατάπληξη η σημερινή κατάσταση. Δεν πρόκειται να της εμπιστευθώ ξανά τα παιδιά μου». «Έχετε δίκιο», της απαντά η υπάλληλος. «Και εγώ τα δικά μου τα στέλνω με άλλη εταιρεία…».
Μετά τρίωρη αναμονή στο αεροδρόμιο, εξαγριωμένοι οι επιβάτες και αυτής της πτήσης, ταξίδεψαν τελικά με αεροπλάνο ναυλωμένο από ολλανδική εταιρεία…
Περίπτωση 2η: Μητέρα με δύο ανήλικα έχει κλείσει από τον Φεβρουάριο θέση για τη βραδινή πτήση της 27ης Ιουλίου. Τον Ιούνιο τηλεφωνεί στο πρακτορείο για τα εισιτήρια. Σοβαρό πρακτορείο του Παρισιού, γνωστή από χρόνια η υπάλληλος, τη διαβεβαιώνει: «Μην ανησυχείτε, οι θέσεις είναι κρατημένες. Μόνο υπάρχει μια αύξηση του ναύλου, λόγω πετρελαίου». Δυο βδομάδες πριν από την αναχώρηση, νέο τηλεφώνημα και νέα διαβεβαίωση: «Μην ανησυχείτε. Τα εισιτήρια δεν εκδόθηκαν ακόμη, αλλά αυτό συμβαίνει συχνά με την Ολυμπιακή. Μια εβδομάδα πριν από την καθορισμένη ημερομηνία, καθημερινά πλέον τηλεφωνήματα και στερεότυπη απάντηση: «Ακόμη τίποτα». Στις 25 Ιουλίου, μετάβαση στο πρακτορείο, όπου η Κατρίν, η γνωστή υπάλληλος, τελεί εν συγχύσει: «Βλέπετε, εδώ γίνεται πανικός. Τα κρατημένα εισιτήρια τα ‘χουν πουλήσει σε άλλους. Να, τώρα μια κυρία με εισιτήριο πρώτης θέσης μας τηλεφωνεί ότι την έβαλαν σε ένα αεροπλάνο που μοιάζει με στρατιωτικό. Κάνουν συνεχείς ακυρώσεις πτήσεων. Οι τυχεροί πρέπει να περιμένουν ώρες ατέλειωτες. Χρησιμοποιούν αεροπλάνα άλλων εταιρειών. Ένα από αυτά, αραβικής εταιρείας, πήρε φωτιά στο αεροδρόμιο. Κοιτάξτε αυτό το μάτσο εισιτήρια για επιστροφή των χρημάτων. Μην παίρνετε Ολυμπιακή. Να σας βάλω σ’ ένα τσάρτερ πού φεύγει στις έξι το πρωί. Μ’ αυτό φεύγει και η κόρη μου. Λένε ότι η Ολυμπιακή πουλιέται ή κλείνει. Καλύτερα να κλείσει να ησυχάσουμε».
Και η μητέρα, με τα δυο μικρά παιδιά της, έφυγε με το τσάρτερ στις έξι το πρωί…
Μαρτυρίες και δημοσιεύματα για τη σημερινή διεθνή εικόνα της Ολυμπιακής. Άλλοτε υπερήφανος αετός, που περιέφερε στις ηπείρους την εικόνα μιας ελπιδοφόρα απογειούμενης Ελλάδας, σήμερα -μετά είκοσι πέντε χρόνια ψηφοθηρικής κομματοκρατίας- παραπαίον σύμβολο της εθνικής παρακμής και διάλυσης. Γράφει ο πτέραρχος κ. Κουρής ότι εθνικοί λόγοι, συνδεόμενοι με την άμυνα μιας νησιωτικής χώρας υπό απειλήν, υπαγορεύουν τη διατήρηση του «εθνικού μεταφορέα» υπό κρατικό έλεγχο, όπως κατέδειξε η εμπειρία από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Αλλά είναι αυτό εφικτό από ένα κράτος σε χρεοκοπία, όπου το εθνικό συμφέρον έχει περίπου εναποτεθεί στη φροντίδα της θείας πρόνοιας;