Η δυναμική του ιστορικού «όχι» των Ελληνοκυπρίων της 24ης Απριλίου 2004

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, που δεν είναι ευνοϊκοί μόνο για τους Ελληνοκυπρίους αλλά και για τους Τουρκοκυπρίους, προβάλλεται αντίδραση από τον διεθνή ιμπεριαλισμό – προεξαρχουσών των κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ αλλά και της ελίτ της Τουρκίας .

Και επειδή, παρ’ όλες τις συνεχιζόμενες πιέσεις του μη παραιτηθέντος ιμπεριαλισμού, αυτό είναι πολύ ορατό στον μέσο απλό Έλληνα και Κύπριο πολίτη, ο οποίος έχει πλέον πεισθεί στην πράξη για την ιστορική αξία του «όχι» της 24/4/2004, άνευ του οποίου σήμερα δεν θα ήταν καν πολίτης, είναι πλέον καιρός να παραδεχθούν το σφάλμα τους όλοι εκείνοι που υποστήριζαν, προ του δημοψηφίσματος, την απειλή της καταστροφής για να στηρίξουν το «ναι», όσο και εκείνοι που επηρεασμένοι από την κυνικότητα των αφόρητων πιέσεων, παρά την αντικειμενική τους αντίθεση, αναγκάσθηκαν να συμβιβαστούν.

Εμείς πιστεύουμε ότι σ’ αυτόν τον τόπο της θυσίας και του αίματος δεν περισσεύει κανένας και κανένας δεν είναι ολιγότερον ή περισσότερον πατριώτης και πιστεύουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των υποστηρικτών του «ναι», με γενναιότητα πλέον και χωρίς κανένα κόμπλεξ, έχει πλήρως αντιληφθεί την απάτη και την παγίδα -που με ανατριχιαστική μαεστρία είχε εξυφάνει ο ιμπεριαλισμός- του Σχεδίου Ανάν. Σε πρόσφατο συνέδριο, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, επιφανείς ξένοι συνταγματολόγοι και διεθνολόγοι (μεταξύ των οποίων Ελβετοί, Βέλγοι, Άγγλοι και Γερμανοί) με καθαρά επιστημονικά κριτήρια κονιορτοποίησαν το απαράδεκτο σχέδιο και πρόσφατα η κ. Κλέαρ Πόλι [1] σε βιβλίο της που κυκλοφόρησε τελευταίως στα αγγλικά με τίτλο «An International Relations Debacle – The UN Secretary General’s Mission of Good Offices in Cyprus, 1999-2004» (Ένα φιάσκο διεθνών σχέσεων – Η αποστολή καλών υπηρεσιών του Γ.Γ. του ΟΗΕ στο Κυπριακό 1999-2004) δεν αναφέρεται μόνον στα λάθη(;) του Οργανισμού στο Σχέδιο Ανάν, αλλά και με αφορμή αυτό αναδεικνύει τη μετατροπή του Οργανισμού σε μηχανισμό νομιμοποίησης αποφάσεων… και τον Γ.Γ. αντί να παραμένει ουδέτερος και αντικειμενικός και να προσφέρει πραγματικά τις πολύτιμες υπηρεσίες του, να μετατρέπεται σε μέρος του προβλήματος… [2]

Αυτές τις πολύ απλές αλήθειες ευτυχώς τις έχει αντιληφθεί το σύνολο του κυπριακού Ελληνισμού και ένα μεγάλο μέρος των Τουρκοκυπρίων. Και αυτή είναι η πλέον αισιόδοξη αντικειμενικά οπτική για την παραπέρα πορεία του εθνικού μας προβλήματος, μακριά από κάθε είδους βλακώδεις σοβινισμούς και υστερικούς (αλλά και πολύ ύποπτους) οιονεί εθνικισμούς.

Ο πατριωτικός χαρακτήρας των κύπριων πολιτών είναι πολύ πιο ισχυρός από όλες τις άθλιες πιέσεις που δέχτηκαν για να υποκύψαν και να προσυπογράψουν την καταστροφή του.

Και σε πείσμα των σημερινών ιμπεριαλιστών, οι οποίοι πλέον των άλλων έχουν εφαρμόσει τη στρατηγική του φόβου και του μάταιου της θέλησης για αντίσταση, ο κυπριακός λαός με το ιστορικό «όχι» της 24ης Απριλίου του 2004 ήλθε να απαντήσει σ’ αυτήν τη στρατηγική με την αιώνια στρατηγική των ελεύθερων πολιτών, αυτών που σύμφωνα με έναν άλλον μεγάλο ηγέτη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και κυρίως μέσα από το ελεύθερο γίγνεσθαι του πατριώτη Έλληνα, έδειξε ότι: «Όταν υπάρχει ο Λαός, ο πατριώτης Λαός που κρατά τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο και πετάει στα σκουπίδια την ανήθικη στρατηγική του φόβου και του μάταιου της θέλησης για αντίσταση».

Εξήντα χρόνια μετά το ελληνικό θαύμα του ’40 και τριάντα ένα χρόνια μετά την ηρωική αντίσταση του προδομένου κυπριακού λαού κατά της τουρκικής εισβολής και των ιμπεριαλιστών πατρόνων της, στην οποία δυστυχώς συνέβαλε και η χούντα του ’67, το ιστορικό «όχι» των Κυπρίων είναι αυτό που έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία, είναι αυτό που κράτησε ψηλά τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και έδωσε και δύναμη και παγκόσμιο μάθημα σε όλους τους ανά τον κόσμο αγωνιζόμενους κατά του ιμπεριαλισμού λαούς.

Αυτό το θαυμάσιο μήνυμα πατριωτισμού και ενότητας του κυπριακού λαού είναι και εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν οι ηγέτες του.

Και είναι υποχρεωμένοι (κυπριακή και ελληνική κυβέρνηση) να το αξιοποιήσουν ενώπιον των σκληρών διαπραγματεύσεων για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, τοσούτω μάλλον καθ’ όσον μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Αυστρία αλλά και Γερμανία, Ολλανδία και Δανία) εγκαλούν την τουρκική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από την κυβέρνηση του κ. Μπλερ, για την απαράδεκτη στάση της να υπογράψει μεν το Πρωτόκολλο Τελωνειακής Ένωσης με τα 10 νέα κράτη της ΕΕ με ταυτόχρονη δήλωση ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία!

Κάθε αντίθετη ενέργεια θα ήταν πολιτικό κατάντημα αλλά και εθνική αυτοκτονία. Θα μου επιτραπεί δε να σημειώσω πως και το γεγονός ότι συζητούμε σήμερα για το ενδεχόμενο να ενδώσουμε στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, χωρίς προηγουμένως να αναγνωρίσει ρητά την Κυπριακή Δημοκρατία, είναι ήδη πολιτικό κατάντημα.

Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία, η Κυπριακή Δημοκρατία του υπερήφανου «όχι» της 24ης Απριλίου 2004, αλλά και η ελληνική κυβέρνηση η οποία ένιωσε στη Λουκέρνη την περιφρονητική, προς Ελλάδα και Κύπρο, ανάσα του ιμπεριαλισμού, δεν είναι δυνατόν να περιφρονήσουν την εντολή του ελληνικού λαού και των μεγάλων Νεκρών του και να συμβιβασθεί με τα μίσθαρνα όργανα του ιμπεριαλισμού και των, ελαχίστων ευτυχώς, εν Ελλάδι και Κύπρω θλιβερών πεμπτοφαλαγγιτών του. Και είναι υποχρεωμένα όλα τα εν Ελλάδι και Κύπρω πολιτικά κόμματα να τοποθετηθούν και αυτά ρητά και όχι -όπως μερικά- να δολιχοδρομούν κατά απίστευτο και απαράδεκτο τρόπο.

Επιτέλους, ας ακούσουν την εντολή του Λαού και της Ιστορίας. Και η εντολή αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη αντίστασης κατά του σημερινού ιμπεριαλισμού.

[1] Κλέαρ Πόλι. Διετέλεσε σύμβουλος για θέματα Διεθνούς Δικαίου όλων σχεδόν των Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχει ασχοληθεί συστηματικά και εκ καθήκοντος με όλα σχεδόν τα σχέδια που βρέθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και βέβαια είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τη συμπεριφορά και τη στάση όλων των πρωταγωνιστών. (Βλέπε και εφημερίδα «Η Καθημερινή» 16/07/2005)
[2] Το βιβλίο της Κλέαρ Πόλι είναι άκρως ενδιαφέρον και πλήρως κατατοπιστικό.