Επικαιρότητα
Και ήθελε να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα στην Ιαπωνία. Δεν ξέρουμε από πού πηγάζει αυτός ο σφοδρός έρωτας. Πάντως οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων είχαν γίνει έμμονη ιδέα στον κ. Κοϊζούμι. Έτσι βάλθηκε να αποκρατικοποιήσει τα ταχυδρομεία. Στην Ιαπωνία τα κρατικά ταχυδρομεία δεν εκτελούν μόνο την κλασική αποστολή τους, δηλαδή την παραλαβή και παράδοση επιστολών και δεμάτων. Εκεί τα κρατικά ταχυδρομεία εκτελούν και τραπεζικές εργασίες και μάλιστα θεωρούνται η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας και από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Αυτά τα ταχυδρομεία με τα μεγάλα κέρδη που έφερναν στο κράτος, ο πρωθυπουργός Κοϊζούμι θέλησε να τα τεμαχίσει σε μικρότερες εταιρείες κατά δραστηριότητα και στη συνέχεια να πουλάει τα «φιλέτα». Κατάρτισε το σχετικό νομοσχέδιο «περί τεμαχισμού και ιδιωτικοποίησης των ταχυδρομείων» και το υπέβαλε στη Βουλή για ψήφιση. Σάλος ξέσπασε στην ιαπωνική κοινωνία, αλλά και στο ίδιο του το κόμμα, όμως ο πρωθυπουργός ανένδοτος. Μάλιστα έθεσε θέμα κομματικής πειθαρχίας για να ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Κατά την ψηφοφορία στη Βουλή, στις 8 Αυγούστου, 37 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (Συντηρητικό Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα) κατεψήφισαν το νομοσχέδιο, το οποίο απερρίφθη φυσικά και με την καταψήφισή του από το κόμμα της αντιπολίτευσης, το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο κ. Κοϊζούμι διέγραψε τους αντάρτες βουλευτές του κόμματός του και κατέφυγε σε πρόωρες εκλογές μετά δύο χρόνια διακυβέρνησης. Οι διαγραφέντες ίδρυσαν δικό τους κόμμα και κατέρχονται στις εκλογές στις 11/9. Η ιστορία αυτή μου θυμίζει σε μερικά σημεία της το αντάρτικο του Αντώνη Σαμαρά το 1993, όταν έριξε την κυβέρνηση και μας απάλλαξε από τον Μητσοτάκη. Οι δεξιοί συντηρητικοί πολιτικοί έχουν τσαγανό. Και όταν διαφωνούν τα βροντάνε. Δεν σιγοψιθυρίζουν φοβισμένα.
2 Και θα ήταν παράλειψη αν δεν θυμηθούμε την παραίτηση των κ. Έβερτ και Δήμα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, λόγω διαφωνιών τους με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Μάλιστα τη γραμμή αυτή ο κ. Έβερτ τη συνεχίζει και σήμερα, που η ΝΔ είναι πάλι κυβέρνηση. Και όπου διαφωνεί με τις κυβερνητικές επιλογές, το φωνάζει. Δεν ψιθυρίζει φοβισμένα μήπως ακουστούν οι διαφωνίες του. Η γραμμή του έχει λεβεντιά και παλικαριά. Αυτό θα πει υψηλοφροσύνη και γενναιότητα.
Και στο ΠΑΣΟΚ στα τόσα χρόνια διακυβέρνησης και κυρίως μετά το 1996, όταν εμφανώς ο κ. Σημίτης γύρισε το τιμόνι δεξιά στον νεοφιλελευθερισμό, υπήρξαν διαφωνίες υπουργών και βουλευτών. Όμως, αυτές οι διαφωνίες κρατούνταν μυστικές. Και κανένας από αυτούς τους «διαφωνούντες» με την κυβερνητική πολιτική σοσιαλιστάδες δεν είχε τα κότσια να παραιτηθεί. Μόνο έλεγαν τις διαφωνίες τους κρυφά και σε πρόσωπα της απόλυτης εμπιστοσύνης τους. Και θυμάμαι ότι κάποτε ρώτησα υπουργό της κυβέρνησης Σημίτη, που ήθελε να μου πουλήσει «διαφωνίες» με την κυβερνητική πολιτική, γιατί αφού διαφωνεί στηρίζει μια τέτοια πολιτική που τη θεωρεί καταστρεπτική για τον λαό, όπως μου είπε. Και η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Τι, να ρίξω την κυβέρνηση και να διασπάσω την παράταξή μου;». Στην ουσία δεν ήθελε ο ίδιος να χάσει τα προνόμια της νομής της εξουσίας. Για τους σοσιαλιστάδες του ΠΑΣΟΚ υπεράνω όλων ήταν η διατήρηση του κόμματός τους στην εξουσία. Γι’ αυτούς δεν μετρούσε ούτε η βλάβη του εθνικού συμφέροντος ούτε η βλάβη των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και ψήφιζαν όλα τα νομοσχέδια χωρίς καμία αντίδραση. Η σιωπή των αμνών! Αλλά θα παραθέσω και άλλο παράδειγμα, από προσωπική εμπειρία και αυτό. Σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και βουλευτής έμεινε εκτός κυβέρνησης Σημίτη. Έγραψε λοιπόν ένα «μανιφέστο» διαφωνιών με την πολιτική Σημίτη σε πολλά θέματα, μεταξύ των οποίων και για τις ιδιωτικοποιήσεις. Μου το έστειλε για να γράψω τις απόψεις μου, τυχόν διορθώσεις και προσθήκες που θα ήθελα και με την πληροφορία ότι θα το κυκλοφορήσει μεταξύ των συναδέλφων του βουλευτών και μετά θα το κατέθετε στη Βουλή. Ύστερα από μερικές μέρες «ο διαφωνών» έγινε υπουργός. Και υποχρεώθηκε να μιλάει και να υπερασπίζεται στη Βουλή τις κυβερνητικές επιλογές, για τις οποίες έγραφε στο μανιφέστο του ότι ήταν η καταστροφή της οικονομίας. Κατάντημα! Το να διαφωνείς με την κυβέρνηση του κόμματός σου είναι λεβεντιά. Το να παραιτείσαι είναι ανιδιοτέλεια και παλικαριά. Το να «πουλάς» τις διαφωνίες σου είναι ξεπεσμός. Το να υπερασπίζεσαι δημόσια (και να στηρίζεις) μια πολιτική με την οποία διαφωνείς είναι και ξεπεσμός και αυτοεξευτελισμός.