Βούλιαξε στα… ρηχά η Ακτοπλοΐα
Κατ’ αρχάς να πούμε ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από τη φετινή σεζόν οι πλοιοκτήτες, δυσαρεστημένοι οι επιβάτες και προβληματισμένο το κράτος. Εμείς δεν θα πούμε πως τίποτα δεν πήγε καλά ή ότι λειτούργησαν όλα τέλεια. Την ισοπέδωση που επεδίωξαν τα κανάλια σε ό,τι είχε σχέση με την ακτοπλοΐα -όταν δεν είχαν άλλο θέμα για να… γεμίσουν τα δελτία τους- δεν θα την αποδεχτούμε ούτε θα την υιοθετήσουμε. Γιατί τα πράγματα ήταν απλά και προβλέψιμα. Και πολλά θα είχαν αποφευχθεί αν λειτουργούσαν σωστά οι μηχανισμοί και τα αντανακλαστικά του κράτους. Σίγουρα δεν φταίει για όλα ο κρατικός μηχανισμός. Οπωσδήποτε όμως φταίει για κάποια «χτυπητά».
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Όλοι πιάστηκαν στον ύπνο το Σαββατοκύριακο που τελείωνε ο Ιούλιος και άρχιζε ο Αύγουστος. Εκείνο το τριήμερο (Παρασκευή – Σαββάτο – Κυριακή) διακινήθηκαν από το λιμάνι του Πειραιά 200.000 άτομα περισσότερα από πέρυσι και περίπου 35.000 οχήματα. Συνολικά διακινήθηκαν 1,2 εκατ. ταξιδιώτες και 150.000 περίπου οχήματα. Αριθμός ρεκόρ που είχαμε τουλάχιστον 3 χρόνια να τον δούμε στον Πειραιά.
Αντικειμενικά ο όγκος αυτός, ταξιδιωτών και οχημάτων, δεν χωρούσε στο λιμάνι. Εξαρχής οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες. Αν υπήρχε βέβαια σωστή και συνεχής διακίνηση, το πρόβλημα δεν θα φαινόταν τόσο. Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή βρήκαν να… χαλάσουν δύο πλοία από αυτά που κάνουν τη… λάντζα, δηλαδή «τραβάνε» τα δρομολόγια με τις περισσότερες προσεγγίσεις και έχουν τον περισσότερο κόσμο κατά τεκμήριο. Οι ταξιδιώτες λοιπόν που θα διακινούνταν με τα δύο αυτά πλοία το τριήμερο (γύρω στα 7.000 άτομα και αντίστοιχα οχήματα) καθηλώθηκαν στο λιμάνι. Η αίθουσα αναμονής του ΟΛΠ δεν λειτουργούσε. Κι έτσι ο κόσμος περίμενε στις προβλήτες και ενώθηκε με εκείνους που πήγαιναν για να ταξιδέψουν, με αποτέλεσμα να επικρατήσει το αδιαχώρητο. Ας μην ξεχνάμε δε ότι φέτος είχαμε (εκείνη την ημερομηνία) και 6 πλοία λιγότερα από πέρυσι στο σύνολο της ακτοπλοΐας. Ο κόσμος λοιπόν ταλαιπωρήθηκε επειδή ήταν ασυνήθιστα πολύς, επειδή δεν έγιναν κάποια δρομολόγια, επειδή δεν έχει υποδομή το λιμάνι και επειδή κάποια άλλα δρομολόγια καθυστέρησαν.
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Οι καθυστερήσεις οφείλονται σε λάθος προγραμματισμό των δρομολογίων και σε βλάβες. Ο λάθος προγραμματισμός είναι αποτέλεσμα κακής εκτίμησης των πραγμάτων. Όταν τα δρομολόγια είναι «κοντά» το ένα στο άλλο, μοιραίο είναι να «φανούν» οι καθυστερήσεις, αλλά και να δημιουργηθούν. Όταν π.χ. ένα πλοίο επιστρέφει από τη Σάμο και έχει να «πιάσει» άλλα 3 λιμάνια μέχρι τον Πειραιά, η καθυστέρηση σε κάθε λιμάνι σε όλο τον χρόνο είναι μισή ώρα. Τις ημέρες αιχμής θα είναι μια ώρα και βάλε. Γιατί τόσο χρόνο θέλουν να αποβιβαστούν ή να επιβιβαστούν τα παραπάνω άτομα και οχήματα που ταξιδεύουν τις ημέρες αυτές! Αν λοιπόν η καθυστέρηση σε κάθε λιμάνι είναι μισή ώρα, στο ταξίδι είναι συνολικά μιάμιση. Αν έχει και λίγο θάλασσα στο Ικάριο ή στον Κάβο Ντόρο και καθυστερήσει άλλη μισή ώρα το πλοίο, φτάνουμε τις δύο ώρες καθυστέρηση. Αν το πλοίο δηλαδή ήταν να φτάσει στον Πειραιά στις 10 το βράδυ, θα φτάσει στις 12 τα μεσάνυχτα.
Όμως το δρομολόγιο, έτσι όπως ήταν προγραμματισμένο, με άφιξη στις 10 μ.μ., προέβλεπε αναχώρηση μετά 3 ώρες, δηλαδή στις 1 μετά τα μεσάνυχτα. Αν όμως το πλοίο φτάσει στις 12 στον Πειραιά, θέλει και 3 ώρες να ξεφορτώσει, να φορτώσει, οπότε θα φύγει μετά τις 3 τα ξημερώματα. Ήδη θα έχει δύο ώρες καθυστέρηση από την αναχώρησή του. Που στο επόμενο δρομολόγιο θα γίνουν 4 και στο τρίτο ταξίδι 6!
Κάπως έτσι δημιουργούνται οι καθυστερήσεις. Υπάρχουν όμως και οι βλάβες. Για τις οποίες ευθύνονται δύο παράγοντες: η συντήρηση και τα υλικά. Δεν παίζει κανέναν ρόλο η ηλικία του πλοίου. Μπορεί ένα πλοίο να είναι 30 ετών και να έχει μηχανές 4 ετών. Εκείνο που έχει σημασία είναι η συντήρηση. Αν γίνεται συντήρηση και αν στις διάφορες επισκευές χρησιμοποιούνται ανταλλακτικά μεταχειρισμένα ή… «μαϊμούδες». Αυτά όμως ποιος τα ελέγχει; Μα, η Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων! Όταν όμως τμηματάρχης της Επιθεώρησης, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για τα πλείστα όσα -και οι συνάδελφοί του, οι οποίοι έκαναν τις ανακρίσεις έπειτα από συγκεκριμένες καταγγελίες πως χρησιμοποιούσε τη θέση του για να γίνει… πλουσιότερος, τον είχαν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και τον είχαν στείλει στον Εισαγγελέα- κατάφερε όχι μόνο να αθωωθεί, αλλά και να ξαναγυρίσει στη θέση του, για ποια Επιθεώρηση μιλάμε; Εκεί οφείλονται οι βλάβες. Κι αντί να βάλει πρόστιμα ο υπουργός στις εταιρείες (που δεν πρόκειται να πληρωθούν ποτέ, γιατί νομικά δεν «στέκουν» αυτές οι ποινές), θα έπρεπε να τα βάλει στους επιθεωρητές που υπέγραψαν πως το πλοίο είναι αξιόπλοο, παρότι είχε ακατάλληλα ανταλλακτικά. Έτσι ίσως διορθωνόταν το κακό. Τώρα όμως το… έργο θα το ξαναδούμε. Γιατί γίνονται κινήσεις εντυπωσιασμού και όχι ουσίας.
Ας πάμε τώρα στις υποδομές. Δυστυχώς, εν όψει της ιδιωτικοποίησης, επειδή θα αναλάβουν δηλαδή εταιρείες να διαμορφώσουν τους χώρους, το λιμάνι είναι φλατ. Δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε ένα στέγαστρο ούτε ένα παγκάκι! Η μοναδική αίθουσα αναμονής στην Ακτή Βασιλειάδη, η οποία θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον κόσμο, ήταν κλειστή και άνοιξε μόλις ο δήμαρχος Πειραιά Χ. Αγραπίδης το επεσήμανε στον διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΛΠ κ. Αναστασόπουλο.
Και κάτι ακόμη: Η καθυστέρηση στις αφίξεις και αναχωρήσεις των πλοίων οφείλεται και στο ότι δεν υπάρχει λωρίδα αποβίβασης και επιβίβασης στα πλοία στις προβλήτες. Δηλαδή, όταν έρχεται ένα πλοίο, αυτοί που είναι να μπουν περιμένουν γύρω από τον καταπέλτη μέχρι να ολοκληρωθεί η αποβίβαση. Έτσι όμως εμποδίζουν την έξοδο από το πλοίο και αυξάνουν την καθυστέρηση. Αν υπήρχαν ειδικοί χώροι για τους προς επιβίβαση επιβάτες δεν θα γινόταν αυτό το κακό γύρω από τον καταπέλτη που, συν τοις άλλοις, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των επιβατών καθώς από… θαύμα δεν πέφτουν ορισμένοι στη θάλασσα. Επιπλέον, αδικούνται οι επιβάτες που πηγαίνουν πρώτοι στο λιμάνι, γιατί συνήθως μέσα στον συνωστισμό μπαίνουν στα πλοία… τελευταίοι! Αν υπήρχε μια σειρά προτεραιότητας και τάξη θα υπήρχε και οι κίνδυνοι θα ήταν λιγότεροι και θα έμπαινε ο καθένας στο πλοίο ανάλογα με την ώρα προσέλευσής του στο λιμάνι.
Μετά 15 ημέρες, αν και Δεκαπενταύγουστος, δεν είχαμε… παρατράγουδα. Γιατί είχαν προστεθεί άλλα 2 νέα πλοία στην ακτοπλοΐα, τα οποία διευκόλυναν την κατάσταση, επειδή είχε ανοίξει η αίθουσα αναμονής και επειδή το… πάθημα του πρώτου Σαββατοκύριακου του μήνα είχε γίνει… μάθημα και έβαλαν από νωρίς οι λιμενικοί σειρά προτεραιότητας στους επιβάτες που επρόκειτο να ταξιδέψουν.
Βλάβες είχαμε πάλι και καθυστερήσεις, αλλά αυτά δεν λύνονται μέσα σε 15 ημέρες. Ελπίζουμε να λυθούν μέχρι του… χρόνου το καλοκαίρι.
Και κάτι τελευταίο: Οι εταιρείες που λειτουργούν σωστά, που διατηρούν επίπεδο στις υπηρεσίες που παρέχουν στον επιβάτη, δεν είχαν πρόβλημα. Και να είχαν, δεν… φάνηκε. Εκείνο που φάνηκε ήταν πως κάποιοι δεν ξέρουν τι θέλουν μπαίνοντας σε ένα πλοίο. Μιλάμε συγκεκριμένα για την περίπτωση του πλοίου «Ταξιάρχης», το οποίο έπαθε βλάβη σε μια μηχανή ενώ είχε φύγει το προηγούμενο Σάββατο από τη Χίο. Ο πλοίαρχος, μόλις διαπίστωσε πως η μια μηχανή είχε πρόβλημα, ζήτησε άδεια από το Λιμεναρχείο Χίου να επιστρέψει και φυσικά η άδεια του δόθηκε. Την επομένη τα κανάλια έβγαζαν αγανακτισμένους επιβάτες που κατηγορούσαν τους λιμενικούς και τον πλοίαρχο επειδή δεν συνεχίστηκε το ταξίδι του πλοίου, έστω και με μία μηχανή! Αν συνεχιζόταν το ταξίδι και χάλαγε και η άλλη μηχανή κι έμενε το πλοίο καραβοφάναρο μέσα στη νύχτα μεσοπέλαγα, δεν θα κατηγορούσαν όλοι τον πλοίαρχο ότι πήγε… να πνίξει τον κόσμο; Ο κόσμος έχει βέβαια δίκιο όταν βλέπει ότι ένα ταξίδι 14 ωρών διαρκεί 2 ημέρες, αλλά πρέπει να ξέρει ότι πάνω απ’ όλα είναι η ασφάλειά του.
Για όσα… στραβά έγιναν Ιούλιο και Αύγουστο στην ακτοπλοΐα, οι ευθύνες, όπως τις περιγράψαμε, είναι συγκεκριμένες και απόλυτες. Το κακό όμως είναι πως οι ευθύνες αυτές είναι γνωστές, γιατί αυτά που έγιναν φέτος δεν έγιναν πρώτη φορά! Έχουν γίνει πολλές φορές και ίσως χειρότερα στο παρελθόν. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες αλλά να τις αναλάβουν εκείνοι που τις έχουν. Με την υποχρέωση να τις… θυμούνται σε κάθε τέτοια περίπτωση και να μην επιτρέπουν να γίνουν ξανά παρατράγουδα στο λιμάνι.