Από την Ιερουσαλήμ πότε θα φύγουν οι εβραίοι έποικοι;

Τα δυτικά όμως μέσα επιδόθηκαν σε μια επιχείρηση προπαγάνδας πραγματικά εντυπωσιακή (που αν δεν είχε προηγηθεί φέτος τον χειμώνα ο ειδησεογραφικός «βομβαρδισμός» για τις εκδηλώσεις μνήμης σχετικά με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί, θα τη χαρακτηρίζαμε πρωτόγνωρη) η οποία ως ζητούμενο είχε αρχικά να συμπονέσουμε τους εποίκους που διώχνονται από τα σπίτια τους!

Πραγματικά ελάχιστοι ήταν αυτοί που έκαναν τον κόπο να αναφέρουν πως οι 400.000 Εβραίοι που κατοικούν στους εποικισμούς, μεταξύ αυτών και οι 1.500 οικογένειες που διώχθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας, είναι ό,τι πιο μαύρο, αντιδραστικό και μισητό έχει στους κόλπους του το κράτος-τρομοκράτης του Ισραήλ. Πρόκειται για εξτρεμιστές σιωνιστές, οι οποίοι με την ανοιχτή ενθάρρυνση, εννοείται, του ισραηλινού κράτους, διασφάλιζαν μέσω της φυσικής τους παρουσίας την κυριαρχία του Ισραήλ στα εδάφη που κατέκτησε με τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967 και ακύρωναν στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν όλοι τους ακροδεξιοί φονιάδες. Μόνο από τους ελεύθερους σκοπευτές που ακροβολίζονταν στα πανύψηλα παρατηρητήρια που υπήρχαν στον εποικισμό της Νατζαρίμ, στα νότια της Γάζας, για παράδειγμα, είχαν βρει τον θάνατο περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων και 17 παιδιά κάτω των 16 ετών! Για την ασφάλεια, δήθεν, των σιωνιστών που ζούσαν στην Νατζαρίμ είχαν κατεδαφιστεί δεκάδες παλαιστινιακά σπίτια που απλώς γειτόνευαν με τη σφηκοφωλιά των εποίκων, για την οικονομική τους επιβίωση είχαν κατασχεθεί από Παλαιστίνιους χιλιάδες στρέμματα που πέρασαν στη συνέχεια στην κατοχή των εβραίων εποίκων, ενώ προκειμένου να είναι ασφαλής η πρόσβαση στον οικισμό είχε κατασκευαστεί από τον ισραηλινό στρατό ένας δρόμος σχεδόν κατά μήκος της Λωρίδας της Γάζας, όπου όμως δεν είχαν δικαίωμα προσπέλασης οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι για να μετακινηθούν διέσχιζαν ατελείωτα χιλιόμετρα περιμετρικά αυτού του δρόμου! Το «δράμα» αυτών ακριβώς των ακροδεξιών τρομοκρατών είναι που παρουσίαζε επί ημέρες ο διεθνής Τύπος, απαξιώντας φυσικά να ασχοληθεί με δύο επεισόδια δολοφονικών επιθέσεων κατά Παλαιστίνιων που σημειώθηκαν στη Δυτική Όχθη ακριβώς εκείνες τις ημέρες…

Τεράστιο κόστος η Γάζα

Ο Σαρόν ωφελήθηκε τα μέγιστα από αυτήν την επιχείρηση εξαπάτησης, γιατί στρέφοντας το βλέμμα της διεθνούς κοινής γνώμης στη Γάζα και το «δράμα» των ακροδεξιών ραβίνων (που φόρεσαν ακόμη και το άστρο του Δαβίδ στο στήθος τους για να εκμεταλλευτούν για μία ακόμη φορά την αλληλεγγύη του κόσμου απέναντι στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας) εξασφάλισε την ανοχή της για τη διαιώνιση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ. Εκεί ακριβώς όμως, στη Δυτική Όχθη (που έχει δεκαπλάσια έκταση από τη Γάζα) και την Ιερουσαλήμ, έγκειται όλο το λεγόμενο «παλαιστινιακό» και κατ’ επέκταση «μεσανατολικό» πρόβλημα.

Η απομακρυσμένη στα σύνορα με την Αίγυπτο Γάζα, αντίθετα, δεν είχε ουδέποτε τέτοιο στρατηγικό ενδιαφέρον. Αντίθετα, η διατήρηση των εποικισμών εκεί αποτελούσε ένα δυσθεώρητο και δυσβάσταχτο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κόστος για το Τελ Αβίβ! Ο στρατός που απαιτούνταν για να προστατεύει καθημερινά τους 8.000 εποίκους που ζούσαν ανάμεσα στα 2.000.000 Παλαιστινίων, τα οικονομικά μέσα που θυσίαζε το Ισραήλ για να διασφαλίζει ένα πολύ υψηλό επίπεδο ζωής στους εποίκους και η διεθνής κατακραυγή για την παράνομη κατοχή των εδαφών που κατέκτησε το 1967, όλα αυτά λειτουργούσαν αρνητικά για το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να δεχτεί να θυσιάσει τους 121 εποικισμούς. Και με τη Συμφωνία του Όσλο άλλωστε, τη δεκαετία του ’90, η Γάζα (που αντιπροσωπεύει μόνον το 6% των εδαφών που κατακτήθηκαν το 1967) ήταν ο πρώτος οικισμός τον οποίο προσφέρθηκε να εκκενώσει το Ισραήλ. Έτσι και τώρα.

Η αποχώρηση των εβραίων εποίκων, πρέπει να διευκρινιστεί, δεν σημαίνει ότι δημιουργείται αυτόματα και παλαιστινιακό κράτος. Η Γάζα θα περάσει στον έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής στα τέλη Σεπτεμβρίου και, όπως όλα δείχνουν, αυτό που για την ακρίβεια θα περάσει στην Αρχή θα είναι αρχικά η διαχείριση της φριχτής οικονομικής κατάστασης στην οποία ζουν οι Παλαιστίνιοι, καθώς το 80% ζει κάτω από το όριο φτώχειας και το 60% είναι άνεργοι, και δευτερευόντως η καταστολή των ριζοσπαστικών ομάδων και οργανώσεων. Άλλες διαδικασίες, που θεωρούνται αναπόσπαστες λειτουργίες κάθε σύγχρονου κράτους, όπως για παράδειγμα ο έλεγχος και η επιτήρηση των συνόρων από στεριά, αέρα και θάλασσα θα παραμείνουν στο Ισραήλ. Η Γάζα έτσι θα συνεχίσει να είναι μια τεράστια φυλακή, απλώς θα είναι… ανοιχτού τύπου.

Επέκταση των εποικισμών και του τείχους

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο Σαρόν απέκλεισε έτσι το ενδεχόμενο εκκένωσης των εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Διαψεύδοντας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, δήλωσε, σύμφωνα με τη μεγάλης κυκλοφορίας ισραηλινή εφημερίδα «Τζερούσαλεμ Ποστ», ότι «η Δυτική Όχθη θα παραμείνει μέρος του Ισραήλ για πάντα και θα συνδέεται οδικά με το Ισραήλ». Ερωτώμενος μάλιστα για το κατά πόσο θα υπάρξει επέκταση των εποικισμών, απάντησε ότι «κάθε κυβέρνηση από το 1967, δεξιά, αριστερή και εθνικής ενότητας, θεωρούσε στρατηγικής σημασίας τις συγκεκριμένες περιοχές. Θα χτίσω», ήταν τα λόγια του, που δεν άφηναν καμιά αμφιβολία! Ανεξάρτητα άλλωστε από τις δηλώσεις τού Σαρόν για τους εποικισμούς, ο οποίος πολλές φορές έχει χαρακτηριστεί και νονός τους, καθώς η ανέγερσή τους σε μαζικό επίπεδο ξεκίνησε το 1977 όταν ανέλαβε υπουργός Γεωργίας, υπάρχουν και τα έργα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ διεθνών μέσων, πολλοί εβραίοι έποικοι που έφευγαν από τη Γάζα, μεταφέρονταν αμέσως στη Δυτική Όχθη, όπου θα χτίσουν τα καινούργια τους σπίτια! Με άλλα λόγια, η γάγγραινα του εποικισμού, που πολλές φορές έχει καταδικαστεί από τον ΟΗΕ και άλλες δυτικές δυνάμεις, απλώς μεταφέρθηκε, δεν επιλύθηκε! Στην ίδια δε τη Δυτική Όχθη, τις μέρες που τα φώτα της δημοσιότητας εστίαζαν στο «δράμα» των σιωνιστών, και συγκεκριμένα την Τρίτη που μας πέρασε, η κυβέρνηση του Ισραήλ απαλλοτρίωνε καινούργια εδάφη Παλαιστινίων για να οικοδομήσει το Τείχος του Αίσχους που θωρακίζει την ισραηλινή κατοχή, διασφαλίζοντας ότι το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος πιο πολύ θα μοιάζει με ένα αρχιπέλαγος άγονων, διάσπαρτων και ασύνδετων μεταξύ τους γαιών!

Η ίδια η ισραηλινή κοινωνία διχάστηκε βαθιά, πιθανώς όσο ποτέ άλλοτε, σε σχέση με το σχέδιο αποχώρησης από τη Γάζα. Στις εκλογές που έγιναν το 2001 η εκκένωση των εποικισμών, ως πρώτο βήμα για την ειρήνευση, ήταν το κεντρικό σύνθημα των Εργατικών, που είχαν στην ηγεσία τους τον Άμραμ Μίτζνα, και ηττήθηκαν. Ο Σαρόν κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος στήριξη και επέκταση των εποικισμών στο πλαίσιο της επιθετικής γραμμής που πρόκρινε. Τον Δεκέμβριο όμως του 2003 αναγκάστηκε να υποχωρήσει, με αποτέλεσμα ακόμη και τώρα το ακροδεξιό κόμμα του Λικούντ να διέρχεται κρίση. Κορυφαία της στιγμή ήταν η πρόσφατη αποχώρηση του υπουργού Οικονομικών, Μπενιαμίν Ντετανιάχου, ο οποίος θεωρείται βέβαιο ότι στις εκλογές που θα γίνουν τον Νοέμβριο του 2006 θα αμφισβητήσει τον Σαρόν από τα δεξιά. Από πίσω του θα έχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας (που ανέρχεται στο ένα τρίτο της και είναι όσοι τάχθηκαν μαχητικά εναντίον της αποχώρησης) που θα κατηγορεί τον αιμοσταγή δολοφόνο Σαρόν για… ενδοτικό και υποχωρητικό και, πολύ περισσότερο, θα είναι έτοιμη να συγκρουστεί για να αποκλείσει το ενδεχόμενο εκκένωσης της Δυτικής Όχθης!

Θέμα χρόνου η νέα ιντιφάντα

Συμπερασματικά, η ισραηλινή κοινωνία στράφηκε ακόμη πιο δεξιά, με αφορμή την εκκένωση της Γάζας. Ο ίδιος ο Σαρόν μπορεί να φθάρηκε ανεπανόρθωτα, κατάφερε όμως και έσυρε χιλιάδες Ισραηλινούς στο άρμα του σιωνισμού. Έτσι όμως οποιαδήποτε ελπίδα επίλυσης του Μεσανατολικού απομακρύνεται οριστικά. Καθώς η καρδιά του παλαιστινιακού προβλήματος εξαρτάται από την τύχη της Δυτικής Όχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ, κατά πόσο δηλαδή θα περάσουν στον παλαιστινιακό έλεγχο, οποιαδήποτε λύση προωθείται και δεν επιλύει αυτά τα ζητήματα, όσο θετική και να είναι -όπως ήταν για παράδειγμα η αποχώρηση των Ισραηλινών από τον Λίβανο πριν από πέντε χρόνια και από τη Γάζα τώρα- ειρήνη δεν θα επέρχεται! Όρος εκ των ων ουκ άνευ για να επέλθει ειρήνευση στα παλαιστινιακά εδάφη και τη Μέση Ανατολή, για να πάψει δηλαδή το Παλαιστινιακό να πυροδοτεί εντάσεις σε όλον τον αραβικό κόσμο, είναι να φύγουν οι Ισραηλινοί από τα εδάφη που κατέλαβαν το 1967 με τη βοήθεια των Αμερικανών και της Αγγλίας, να γκρεμιστούν όλοι οι εποικισμοί και να δημιουργηθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, στο οποίο θα επιστρέψουν όλοι οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες!