Κυνισμός

Σε έναν ειδικό αναλυτή της συντηρητικής παράταξης έκανα το ακόλουθο ερώτημα:

– Διατείνεται η κυβέρνηση ότι ασκεί κοινωνική πολιτική, ότι ασκεί πολιτική πρόνοιας. Πες μου, σε παρακαλώ, ποιο είναι το μέτρο της κοινωνικής πολιτικής: ο διορισμός δέκα χιλιάδων αγροφυλάκων -ή καλύτερα «ερημοφυλάκων»- στην έρημη ύπαιθρο, που προωθεί η κυβέρνηση, ή ο διορισμός δέκα χιλιάδων νοσοκόμων στα έρημα από προσωπικό νοσοκομεία μας, που τον σταμάτησε;

Και μου έδωσε την εξής «διαφωτιστική» απάντηση:

– Το περιεχόμενο της πολιτικής έχει σχέση με τη σκοπιά από την οποία το βλέπει ο καθένας. Η Ν. Δημοκρατία το βλέπει με υποκειμενικά κριτήρια. Δηλαδή ό,τι είναι προς το συμφέρον του κόμματος είναι και κοινωνικό. Και ό,τι είναι, σύμφωνα με την κοινή και αντικειμενική αντίληψη, κοινωνικό είναι για τη συντηρητική παράταξη αντικομματικό. Με άλλα λόγια, κοινωνικό είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα και σου το αναλύω για να το καταλάβεις, γιατί εσείς οι σοσιαλιστές είσαστε, συν τοις άλλοις, και ξεροκέφαλοι. Άκουσε λοιπόν: Οι δέκα χιλιάδες αγροφύλακες θα είναι 100%, δηλαδή γκαραντί δικά μας παιδιά, τα οποία θα αναλάβουν την υποχρέωση και την ευθύνη να οδηγήσουν στις κάλπες τουλάχιστον από δέκα ψηφοφόρους, κατά μέσον όρο, ο καθένας. Έτσι έχουμε 10.000Χ10=100.000 ψήφοι σύνολο. Ενώ οι νοσοκόμες μπορεί να θεραπεύουν εκατό χιλιάδες ασθενείς όλες μαζί, κατά μέσον όρο, τον χρόνο, αλλά δεν θα είναι ούτε αυτές όλες δικές μας ούτε και οι ασθενείς. Άλλωστε, μέσα στη χοάνη των νοσοκομείων ούτε ελέγχονται ούτε ποδηγετούνται κομματικά. Να σου προσθέσω όμως και κάτι ακόμα πιο σημαντικό, που είναι και μέσα στο κρυφό πρόγραμμα της Ν. Δημοκρατίας: με το να μη διορίσουμε δέκα χιλιάδες νοσοκόμες, αποδυναμώνουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και έτσι γίνεται εύκολη λεία στην ιδιωτική πρωτοβουλία που καραδοκεί και περιμένει από την επομένη των περασμένων εκλογών να της παραδώσουμε το ΕΣΥ. Δεν κρατήθηκα και διέκοψα τον αναλυτή:

-Αυτό παραείναι κοινωνικό μέτρο και μάλιστα καθολικής αποδοχής. Παραδίδετε τη δημόσια υγεία, την υγεία του φτωχού λαού ως εμπόρευμα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, του παρατήρησα με έκδηλη την οργή μου.

– Σου είπα με ποια κριτήρια βλέπουμε το θέμα εμείς οι συντηρητικοί, στο εξήγησα από την αρχή.

– Κατάλαβα, με τα κριτήρια της νοοτροπίας της δεκαετίας του 1950, του απάντησα, που όμως δεν φανταζόμουν ότι αυτήν τη νοοτροπία την κουβαλάει η παράταξή σας ακέραιη ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα. Μπερδεύει τον κοινωνισμό με τον κυνισμό. Κουβαλάει τα κριτήρια του «κοινωνισμού» της δεξιάς εκείνης της εποχής, αλλά τα όρια του κυνισμού της φτάνουν πολύ παλαιότερα, στην εποχή του φεουδαρχισμού. Και έπειτα θέλει να «ταΐσει» τους πολίτες με το κουτόχορτο της πολιτικής του μεσαίου χώρου. Τους θεωρεί αφελείς. Αλλά δεν φταίει μόνο η δεξιά, φταίνε και κάποιοι άλλοι…