Στιγμα

Πάντως, κάθε φορά που υπάρχει αύξηση της ζήτησης σε κάποιον τομέα, ή συμβαίνουν έντονα, άλλα αναμενόμενα, καιρικά φαινόμενα, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος εθνικής κρίσης.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχαμε το φαινόμενο της λειψυδρίας. Το δίκτυο της ΔΕΗ λειτουργεί στο όριο και κάθε λίγο προσευχόμαστε να μην επέλθει ένα γενικό μπλακάουτ. Το σιδηροδρομικό δίκτυο έχει εδώ και καιρό απαρχαιωθεί, ενώ οι αεροπορικές συγκοινωνίες παρουσιάζουν συνεχή προβλήματα. Όσο για το οδικό δίκτυο, αρκεί κανείς να διασχίσει την «εθνική οδό» Αθηνών – Πατρών ή τη διαδρομή Πατρών – Ιωαννίνων για να διαπιστώσει τις τραγικές ελλείψεις.

Γι’ αυτό και κανέναν δεν παραξενεύει το «ναυάγιο» των ακτοπλοϊκών μας συγκοινωνιών, που, στη μόνη περίοδο έντονης ζητήσης, κατέδειξαν, για άλλη μια φορά, την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό. Ταλαιπωρημένοι επιβάτες, νησιά εγκαταλελειμμένα, χωρίς εφόδια, δρομολόγια χωρίς «επιστροφή» ή με πολλαπλές ακυρώσεις, είναι τα στοιχεία που συγκροτούν μιαν απερίγραπτη εικόνας που δυσφημεί τη χώρα μας στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου.

Κι όλα αυτά εν ονόματι του κέρδους, από ιδιοκτήτες – φεουδάρχες των ελληνικών θαλασσών που διατηρούν έναν επικίνδυνα γερασμένο στόλο, που εγκαταλείπουν στην τύχη τους τις «άγονες» γραμμές και που το μόνο τους μέλημα είναι η αύξηση των εισιτηρίων…

Κι από την άλλη πλευρά, έχουμε μια κυβέρνηση και έναν υπουργό που τρέχουν να «μπαλώσουν τρύπες», χωρίς να υπάρχει ένας ευρύτερος σχεδιασμός για το άμεσο μέλλον. Το μόνο «τροπάριο» που ακούμε συνεχώς είναι η «πλήρης απελευθέρωση» των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, που θα έχει στην πράξη μία και μόνη κατάληξη:

Την πλήρη εγκατάλειψη των νησιών που έχουν χαμηλή τουριστική κίνηση και την αλματώδη αύξηση των εισιτηρίων και των κομίστρων. Όμως το «έργο» αυτό το έχουμε ξαναδεί. Και ελπίζουμε να μην επαναληφθεί. Γιατί η μισή νησιώτικη Ελλάδα θα βρεθεί στο έλεος του Θεού…

ΟΦΙΣ