Ολέθριο το δόγμα της Αθήνας υπέρ της τουρκικής ένταξης!

Κατά την εβδομάδα που κύλησε εξέλιπαν οι ελάχιστες ελπίδες των πλέον καλόπιστων ότι ίσως η εξοργιστικά ψυχρή στάση της Αθήνας και της Λευκωσίας να οφειλόταν στην ανικανότητά τους να συλλάβουν γρήγορα τη δυναμική που δημιουργούσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η αλλαγή στάσης της Γαλλίας, η οποία έθεσε επί τάπητος το θέμα να μην αρχίσουν στις 3 Οκτωβρίου οι διαπραγματεύσεις ΕΕ-Τουρκίας, αν προηγουμένως η Άγκυρα δεν αναγνωρίσει επίσημα την Κυπριακή Δημοκρατία. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε, το κύριο μέλημα του Κ. Καραμανλή και του Τ. Παπαδόπουλου είναι πώς θα αφήσουν τελείως ανεκμετάλλευτη την ιστορία των δηλώσεων Ντε Βιλπέν μέχρι αυτές να ξεχασθούν, χωρίς να εκτεθούν οι ίδιοι ανεπανόρθωτα στα μάτια των λαών της Ελλάδας και της Κύπρου.

Στην Αθήνα επικρατεί απόλυτη σιωπή γύρω από το θέμα – μηδέ φωνή, μηδέ λαλιά από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, λες και το θέμα αφορά το… Κιργιζιστάν ή το Παλάου! Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει αρκεστεί στις… «βαρύγδουπες» δηλώσεις Κουμουτσάκου περί του ζητήματος, απαξιώντας να δώσει συνέχεια -και μάλιστα παρά το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής θα επισκεφθεί το Παρίσι έπειτα από ενάμιση μήνα, με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση μετά την εκλογή του.

Στη Λευκωσία έχει στηθεί ένα απερίγραπτο και κακόγουστο πολιτικό θέατρο, προκειμένου να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη, καθώς φυσικά, οι Κύπριοι υφίστανται πολύ πιο έντονα στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της πολιτικής.

Σιωπή και αδιαφορία στη Λευκωσία

Εν πρώτοις είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος εξακολουθεί να σιωπά και αρκείται σε δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου. Συνιστά προσβλητική συμπεριφορά, από διπλωματική σκοπιά, ο ηγέτης ενός ασήμαντου κρατιδίου, όπως η Κύπρος, να μην τοποθετείται προσωπικά επί ζητημάτων που την αφορούν και έθεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιας μεγάλης χώρας, όπως η Γαλλία. Πολύ περισσότερο που ο γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ του απηύθυνε προσωπικό μήνυμα, ενώ ο πρεσβευτής του Παρισιού στη Λευκωσία διαβίβασε στον Τάσσο Παπαδόπουλο τα επίσημα πρακτικά συνεδρίασης του γαλλικού υπουργικού συμβουλίου με θέμα την πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει το Παρίσι απέναντι στην τουρκική επιθυμία ένταξης στην ΕΕ. Η Κύπρος δεν έχει περιθώρια επίδειξης μιας τέτοιας ακατανόητα αλαζονικής συμπεριφοράς, την οποία ούτως ή άλλως θα κληθεί αργά ή γρήγορα να πληρώσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πέραν αυτού, όμως, κανένα κυπριακό κόμμα αξιοσημείωτης πολιτικής επιρροής δεν τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της θέσης του Ντομινίκ ντε Βιλπέν. Θέση την οποία υιοθέτησε, πέραν των γερμανών Χριστιανοδημοκρατών και του αυστριακού αντικαγκελάριου, και ο προαλειφόμενος για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας από τον επόμενο μήνα, Γκουίντο Βεστερβέλε, αρχηγός των Ελευθέρων Δημοκρατών. «Η Τουρκία απαιτείται να αναγνωρίσει ξεκάθαρα την Κύπρο πριν από την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Σε αντίθετη περίπτωση, καλύτερα να αναβληθεί η έναρξη των συνομιλιών», δήλωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Βελτ αμ Ζόντακ», χωρίς να συγκινήσει κανέναν στην Κύπρο, απ’ όσο φαίνεται.

Στρίβειν διά του αρραβώνος

Υπάρχουν και χειρότερα. Ενώ η κυπριακή κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να κάνει για τα μάτια του κόσμου δηλώσεις περί αόριστης «αξιοποίησης» των «θετικών» δηλώσεων των Ευρωπαίων, ανεξάρτητα αν τις πιστεύει ή όχι, δεν κάνει κανένα πρακτικό βήμα υλοποίησης μιας τέτοιας πολιτικής. Το αντίθετο. Όλα δείχνουν ότι ακολουθεί τη γραμμή «στρίβειν διά του αρραβώνος».

Έμεινε άναυδος ο κόσμος όταν έμαθε ότι Καραμανλής και Παπαδόπουλος προτίθενται να συναντηθούν και να συζητήσουν τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά… μπορεί και να μη βρουν χρόνο να συναντηθούν (!), οπότε θα συναντηθούν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών -λες και υπάρχουν σοβαρότερα θέματα απ’ αυτό, με τα οποία ασχολούνται!

Με δικαιολογημένη καχυποψία ως προς τις πραγματικές προθέσεις της αντιμετωπίζεται και η διακηρυσσόμενη επίτευξη «συναντίληψης» περί του πρακτέου ανάμεσα στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και τον ηγέτη του δεξιού ΔΗΣΥ Ν. Αναστασιάδη – κατ’ εξοχήν εκφραστή της αμερικανοβρετανικής γραμμής στην Κύπρο και φανατικό υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν. Σε ποια βάση μπορεί να υπάρξει «συναντίληψη» με έναν ηγέτη που προωθεί μια τέτοια πολιτική;

Ας μην είμαστε αφελείς. Η απουσία ενεργειών αξιοποίησης της γαλλικής στάσης εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης και η παραπομπή του θέματος σε κάποια συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου, ολόκληρες εβδομάδες αργότερα, για εξέτασή της από κοινού με τους υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν, αποτελεί προσπάθεια εξεύρεσης προσχημάτων συνενοχής, ώστε να ενταφιαστεί κάθε κίνηση εκμετάλλευσής της.

Βρήκε την ώρα το ΑΚΕΛ για… βίζιτες!

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βρήκε την ώρα το ΑΚΕΛ, κυβερνητικός εταίρος του Τ. Παπαδόπουλου, να αναγορεύσει σε πρωτεύον ζήτημα της κυπριακής πολιτικής ζωής το αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι… «κοινωνική συνάντηση» του Προέδρου Παπαδόπουλου με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ! Τι να πει κανείς…

Με ιδιαίτερο πάθος όλα τα κυπριακά κόμματα σπεύδουν να τοποθετηθούν με δηλώσεις εκπροσώπων τους στο αν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει αυτή η βίζιτα, ενώ ο κυπριακός Τύπος αναλώνεται σε ρεπορτάζ και αναλύσεις περί «διάστασης απόψεων ανάμεσα στο ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ» που συγκυβερνούν. Κύριο ζήτημα, η «μεταστροφή» του Τ. Παπαδόπουλου υπέρ της συνάντησης, προκειμένου να εκτονωθεί η κρίση με τον «προξενητή» γ.γ. του ΑΚΕΛ Δ. Χριστόφια, παρά τις αντιθέτου πνεύματος προηγούμενες δηλώσεις του.

Όσο για τις δηλώσεις Βιλπέν, αντί τα κυπριακά κόμματα να ασχοληθούν με την ουσία τους, προτίμησαν ο μεν δεξιός ΔΗΣΥ να κατηγορεί το κεντροδεξιό ΔΗΚΟ του Τ. Παπαδόπουλου, το ΑΚΕΛ να επικρίνει τον ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ να προκαλεί τον ΔΗΣΥ να πει αν τάσσεται υπέρ του βέτο ή όχι στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ-Τουρκίας, χωρίς όμως αυτό να έχει ταχθεί κατά της έναρξης.

Μικροπολιτική της πεντάρας δηλαδή, η οποία προκαλεί ισχυρότατες αμφιβολίες κατά πόσον το σύνολο της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας είναι σε θέση να αξιοποιήσει την ανέλπιστη ευκαιρία που παρουσιάστηκε. Δυστυχώς, η Λευκωσία δεν μπορεί στη φάση αυτή να βασιστεί ούτε στην κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία «ξεβολεύτηκε» από την ανέλπιστα ευνοϊκή στάση της Γαλλίας.

Ξεχνούν ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα;

Οι απολογητές της αδράνειας προβάλλουν το πρόσχημα ότι οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί και οι άλλοι δεν ξεκινούν από γνήσιο ενδιαφέρον για την τήρηση του δικαίου και του αυτονόητου στο θέμα της μη έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αν προηγουμένως η Τουρκία δεν αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά από αντιτουρκική στάση και προσπάθεια εξυπηρέτησης δικών τους συμφερόντων.

Αυτό είναι όντως σωστό, αλλά ταυτόχρονα είναι και αυτονόητο και δεν έχει καμία ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Αν η Γερμανία και η Γαλλία ήταν ειλικρινά υπέρ της Κύπρου, το Κυπριακό θα είχε λυθεί εδώ και δεκαετίες, ενώ δεν θα είχε δοθεί στην Τουρκία ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων στις 17 Δεκεμβρίου από τους ηγέτες της ΕΕ.

Αυτοί όμως που συνιστούν να αδιαφορήσουμε για τις θέσεις του Ντε Βιλπέν και των άλλων, συμπεριφέρονται σαν να αγνοούν ότι η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν το πρόβλημα της κατοχής και όχι οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί. Τη μισή Κύπρο έχουν καταλάβει οι Τούρκοι, όχι την… Ταϊτή ή τη Γουαδελούπη!

Επομένως, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είναι αυτές που οφείλουν να τρέχουν για να εκμεταλλευθούν και την παραμικρή ευκαιρία ενίσχυσης του διεθνούς κύρους της αμφισβητούμενης Κυπριακής Δημοκρατίας. Χωρίς πολλά πολλά λόγια, αποτελεί πολιτικό έγκλημα των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπαδόπουλου, να αφήσουν να χαθεί αναξιοποίητη αυτή η μοναδική ευκαιρία.
Φυσικά και απαιτείται πολιτικό θάρρος. Φυσικά και θα πάρουν πολιτικά ρίσκα, ακριβώς γιατί εμείς έχουμε το πρόβλημα. Εμείς πρέπει να βγούμε μπροστά και να οικοδομήσουμε συμμαχίες στη βάση της αμοιβαίας εξυπηρέτησης, τόσο των πολιτικών στόχων των Γαλλογερμανών όσο και των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων. Αποτελεί γελοιότητα να προσδοκούμε ότι οι ξένοι θα αποδειχθούν βασιλικότεροι του βασιλέως και θα λύσουν αυτοί το πρόβλημα της διαφύλαξης της διεθνούς οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την Ελλάδα και την Κύπρο απαθείς παρατηρητές.

Οι βρικόλακες του Ανάν

Δεν είναι μόνο ότι με τη στάση αυτή χάνεται μια ιστορική ευκαιρία για την Κύπρο. Το σοβαρότερο είναι πως αυτή η έλλειψη πολιτικής βούλησης της Αθήνας και της Λευκωσίας οδηγεί σε αναθάρρηση τους συντριπτικά ηττημένους και πολιτικά γελοιοποιημένους υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν, οι οποίοι πάλι σηκώνουν κεφάλι.

Αυτοί αντιλαμβάνονται πολύ σωστά ότι η αποστασιοποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου από την τρέχουσα ευρωπαϊκή γραμμή στο τουρκικό ζήτημα και η συμπαράταξή τους με τη γραμμή των ΗΠΑ αργά ή γρήγορα θα εγκλωβίσει εκ νέου τον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο σε κάποια παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν.

Ήδη η κυπριακή κυβέρνηση προσπάθησε απεγνωσμένα να συγκαλύψει τη σοβαρότητα της επανάληψης της αμερικανικής πρόκλησης νέας αποστολής αμερικανών πολιτικών στα κατεχόμενα. Ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Ιακώβου δήλωσε ότι αυτή η πτήση δήθεν δεν διαφοροποιεί το σκηνικό, ενώ αρχικά η κυπριακή κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι στην ομάδα των Αμερικανών περιλαμβάνονται «μόνο» υπάλληλοι του Κογκρέσου με τις οικογένειές τους. Ο τουρκοκυπριακός ραδιοσταθμός «Μπαϊράκ» όμως αποκάλυψε ότι το ζήτημα ήταν σοβαρότερο, καθώς στην ομάδα περιλαμβάνονταν οι σύμβουλοι δύο γερουσιαστών και πέντε βουλευτών των ΗΠΑ! Περιττό να τονισθεί ότι ο τουρκοκυπριακός Τύπος παρουσίασε εν εκτάσει την άφιξή τους στο διεθνώς παράνομο αεροδρόμιο Τύμπου.

Αυτά βλέπουν οι υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν και επιχειρούν να επιβάλουν αυτοί τη γραμμή αντιμετώπισης της γαλλικής θέσης.

«Η κυπριακή κυβέρνηση υποδέχθηκε με σκεπτικισμό το γαλλικό φλερτ… Η Λευκωσία φοβάται πως μια κρίση στις 3 Οκτωβρίου εάν δεν εκτροχιάσει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, κάτι που θεωρεί καταστροφή (!), θα την αναστείλει για κάποιο διάστημα», έγραψε π.χ. στην «Ελευθεροτυπία» ο Μακάριος Δρουσιώτης, φανατικός εχθρός του Τ. Παπαδόπουλου και πρωτομάχος της αποδοχής του Σχεδίου Ανάν, σε άρθρο υπό τον τίτλο «Γιατί το φλερτ της Γαλλίας δεν ενθουσιάζει την Κύπρο».

Ανάλογη τοποθέτηση στα «Νέα» του επίσης υποστηρικτή του Σχεδίου Ανάν Ριχ. Σωμερίτη: «Με τη δήλωση ντε Βιλπέν, αν καταστεί δόγμα, μένουμε χωρίς ευρωπαϊκή πολιτική προοπτική για το Κυπριακό και τις σχέσεις μας με την Τουρκία. Όσοι πανηγυρίζουν, δυστυχώς, βιάζονται».

Επικίνδυνος δρόμος

Η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς, υπάρχουν όμως ακόμη περιθώρια αναστροφής της διαγραφόμενης αυτοπαγίδευσης. Μετά το συγκλονιστικό 76% του «όχι» στο Σχέδιο Ανάν, οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπαδόπουλου όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να αξιοποιήσουν τη σωτήρια λαϊκή αντίσταση, αλλά πηγαίνουν από υποχώρηση σε υποχώρηση. Απότοκος αυτής της πορείας τους είναι και η σημερινή τους στάση.

Είναι αφελείς οι δύο κυβερνήσεις αν νομίζουν πως η άρνησή τους να συμπαραταχθούν με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις θα… εξαναγκάσει τη Γαλλία και τη Γερμανία να αποδεχθούν την Άγκυρα στην ΕΕ, αν δεν το θέλουν. Αυτό που απλώς θα πετύχουν με αυτή τους τη στάση η Αθήνα και η Λευκωσία θα είναι το Παρίσι και το Βερολίνο να αποδεσμεύσουν την πολιτική τους έναντι της Τουρκίας από την υπεράσπιση του δικαιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας να τύχει αναγνώρισης πριν από την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και να ξαναρχίσουν τις «ευρωσφαλιάρες» κατά της Κύπρου, μπλοκάροντας με άλλον τρόπο την Άγκυρα. Αν οι κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας θεωρούν ότι μια τέτοια εξέλιξη υπηρετεί καλύτερα τα εθνικά συμφέροντα, τότε είναι άξιες της μοίρας τους…