Οι κ. Καραμανλής και Παπαδόπουλος μπροστά σε δεινό, αναπόδραστο δίλημμα
Οι κ. Καραμανλής και Παπαδόπουλος συναντώνται εκτάκτως την Πέμπτη ενώπιον της γαλλικής πρόκλησης να προσέλθουν στον ανιχνευτή της αλήθειας για απαντήσεις που θα προβληθούν σε πανοραμικήν οθόνη ενώπιον των κυβερνήσεων και των λαών της Ευρώπης, θα προδιαγράψουν το μέλλον (ή την απουσία μέλλοντος) των δύο εστιών του Ελληνισμού και θα ακολουθούν το όνομα των δύο ηγετών στην ιστορική μνήμη.
Η Γαλλία, με δηλώσεις του πρωθυπουργού της και του υπουργού των Εξωτερικών και με επίσημο έγγραφο που κοινοποίησε στις 25 χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, διακηρύσσει ότι «δεν τίθεται θέμα έναρξης μιας διαδικασίας διαπραγματεύσεων (ένταξης στην Ε.Ε.), εάν η Τουρκία δεν έχει προηγουμένως δηλώσει τη σαφή πρόθεσή της να αναγνωρίσει όλα τα μέλη της Ε.Ε., όπερ υποχρεωτικά περιλαμβάνει και την Κύπρο». Με τη θέση αυτή συντάσσονται όλα τα κόμματα της γερμανικής αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση της Αυστρίας και ο πρωθυπουργός της Δανίας, σε ιστορική στροφή από την παραδοσιακή ευθυγράμμιση αυτής της χώρας με τη βρετανική πολιτική. Ο γερμανός καγκελάριος Σρέντερ, καλούμενος να πάρει θέση, σιωπά ενώπιον των επικειμένων εκλογών, αποβλέποντας στην ψήφο των τούρκων μεταναστών, αλλά και στην περίπτωση επανεκλογής του είναι άδηλο εάν δεν ενδώσει και εδώ στην πίεση της γερμανικής κοινής γνώμης, που κατά σημαντική πλειοψηφία συντάσσεται -με το 52% των Ευρωπαίων πολιτών- κατά της τουρκικής ένταξης.
Την πρόκληση (της Ιστορίας και της προσωπικής μοίρας) κατέστησε σαφή και αναπόδραστη προσωπικό μήνυμα του Προέδρου Σιράκ, που επέδωσε στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο ο πρεσβευτής της Γαλλίας, με την πολυσήμαντη κατάληξη «ελπίζουμε να μη μας απογοητεύσετε». Το μήνυμα, που εμμέσως απευθύνεται και στον κ. Καραμανλή, μπορεί να αποκωδικοποιηθεί με την προσθήκη των υπονοουμένων φράσεων «και μας εκθέσετε ως βασιλικότερους του βασιλέως, υπερασπίζοντες δικαιώματά σας που εσείς δεν διεκδικείτε, δηλαδή τον σεβασμό της κρατικής σας υπόστασης ως ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και της κοινωνίας των εθνών».
Είναι αναμφισβήτητο ότι η μεταστροφή της γαλλικής κυβέρνησης -και η ενθάρρυνση της «ανταρσίας» άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και κομμάτων στις ατλαντικές υποδείξεις- οφείλεται στις τεκτονικές δονήσεις των δύο δημοψηφισμάτων με την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος. Μια κοντόφθαλμη, γραικο-λεβαντίνικη ερμηνεία της μεταστροφής, η οποία και επιλέγεται από ελλαδίτες και κυπρίους τελάληδες του ραγιαδισμού, είναι ότι αποτελεί προσπάθεια εξευμενισμού της κοινής γνώμης των χωρών αυτών με τη θυσία της τουρκικής εισδοχής. Και ότι γι’ αυτόν τον λόγο εξωθείται η Κύπρος στην άσκηση βέτο. Βολεύει πολύ μια τέτοια κουτοπόνηρη ερμηνεία για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την εμμονή στις συντεταγμένες μιας μπερτόλδειας « στρατηγικής»…
Μια άλλη, οξυδερκέστερη και γενναιότερη, ερμηνεία που προσφέρεται σε υπεύθυνους αναλυτές είναι ότι οι ηγεσίες τουλάχιστον των ιδρυτικών χωρών-μελών της Ε.Ε. συνέλαβαν το μήνυμα των δύο δημοψηφισμάτων, μήνυμα απειλητικά διευρυνόμενης διάστασης λαών και ηγεσιών για τα χαρακτηριστικά και τη γραμμή πλεύσης της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης (όπου η τουρκική ένταξη προσέλαβε τον χαρακτήρα συμβόλου) και συνειδητοποιούν την επιτακτικήν ανάγκη ριζικών αναθεωρήσεων και αναπροσανατολισμού. Η έναρξη της διαδικασίας εντάξεως της Τουρκίας θα σηματοδοτήσει την επικράτηση των ατλαντικών σχεδίων για μιαν αναπεπταμένη «ευρωπαϊκή» κοινή αγορά, υπείκουσα στο δόγμα της ανεξέλεγκτης «ελεύθερης οικονομίας», πολιτικά, στρατιωτικά και πολιτισμικά εξαρτημένης από την ατλαντική υπερδύναμη, χωνευμένης στον μαζοπολτό της παγκοσμιοποίησης. Η διογκούμενη λαϊκή αντίθεση σ’ αυτή την πορεία οδήγησε φωτισμένους αναλυτές των συνεπειών των δημοψηφισμάτων στη διάγνωση ότι τα πράγματα οδηγούν πλέον σε μιαν Ευρώπη του «σκληρού πυρήνα», των οπαδών μιας Ευρώπης πιστής στις επιταγές της πολιτιστικής της κληρονομιάς και στους στόχους των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Κοινότητος και περιβαλλόμενης -σε ομόκεντρους κύκλους- από περιφερειακούς εμπορικούς εταίρους.
Αυτή η προοπτική, την οποία επεσήμαναν και έγκυροι έλληνες «ευρωπαιολόγοι», προβάλλει μια πτυχή του αναπόδραστου διλήμματος το οποίο έθεσε, εμμέσως αλλά πρωτευόντως, ενώπιον του κ. Καραμανλή ο γάλλος πρόεδρος με το ιδιόγραφο σημείωμά του στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο: Καλείστε να επιλέξετε πού θέλετε να ανήκετε: στην Ευρώπη του Ντε Γκωλ, της πυρηνικής και αεροδιαστημικής αυτονομίας, ή στην Ευρώπη του Μπλερ και του Μπους, την ατλαντική «Ευρώπη», των μελλοντικών «εταίρων δευτέρας διαλογής».
Η πείρα του δεκαμήνου από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της 17ης Νοεμβρίου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις Βρυξέλλες, διευκολύνει τον έλληνα πρωθυπουργό στην επιλογή του. Κατά το διάστημα αυτό:
– Η συντριπτική ετυμηγορία του κυπριακού λαού εναντίον του σχεδίου διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και νομιμοποίησης της διχοτόμησης και τουρκο-βρετανικής επικυριαρχίας βρήκε πανηγυρική δικαίωση. Η καταστροφολογία διαψεύσθηκε πανηγυρικά, ισχυροί σύμμαχοι προκύπτουν πρόμαχοι των δικαιωμάτων ισότιμης συμμετοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. και μόνον το έμφοβο ελλαδικό και κυπριακό πολιτικό προσωπικό εξακολουθεί να παπαγαλίζει δουλόφρονα προσήλωση στις γραμμές του σχεδίου Ανάν, επαιτώντας καλλωπιστικές βελτιώσεις και εμποδίζοντας έτσι την τροχιοδρόμηση λύσης σε ευρωπαϊκό πλαίσιο.
– Η τουρκική συμπεριφορά από της υπογραφής της συμφωνίας για την έναρξη διαπραγματεύσεων -μεγιστοποίηση των ναυτικών και αεροπορικών προκλήσεων, ταπείνωση του έλληνα υπουργού των Εξωτερικών κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Άγκυρα με υποτροπή των Υμίων, διεύρυνση του «κάζους μπέλι» και στις «γκρίζες ζώνες», νέο ναυτικό δόγμα για ηγεμονία στο Αιγαίο, νέες απαλλοτριώσεις ελληνικών περιουσιών και προνουτσιαμέντα κατά του Πατριαρχείου- καταρράκωσαν και τα υπολείμματα αξιοπιστίας του ξενόφερτου θεωρήματος περί ευρωπαϊκής εξημέρωσης του «γκρίζου λύκου», κατασκευασμένου για τη διαβουκόληση των ιθαγενών, αναχθέντος σε δόγμα «εθνικής στρατηγικής» από τους κυρίους Ροζάκη, Σημίτη, Γιωργάκη και συντροφία, πλαισιωμένους από ετερόφωτους «εγκεφάλους» του ΕΛΙΑΜΕΠ και αναπαυτικού και για τη νέα κυβέρνηση που δεν τολμά να το αποχωρισθεί. Στην απατηλή αυτή οπτασία θυσιάστηκαν πραγματικά στρατηγικά συμφέροντα, με την αποδοχή των συνεπειών που θα είχε η ένταξη της Τουρκίας των 70 εκατομμυρίων στην Ε.Ε., με την ελεύθερη είσοδο στην Ελλάδα εμπορευμάτων, επιχειρήσεων και πλημμυρίδας μεταναστών, για μην αναφέρει κανείς την πολλαπλή υποβάθμιση της χώρας μας στον ζωτικό της περίγυρο και στη διεθνή σκηνή.
– Η ατλαντική στροφή της ελληνικής κυβέρνησης -συμμόρφωση στις υποδείξεις για το Κυπριακό, κατεσπευσμένη αγορά 40 αεροπλάνων περασμένης γενεάς, σε πείσμα των επιτελικών εισηγήσεων- μπορεί να εξασφάλισαν δηλώσεις περί «στρατηγικού εταίρου» και χειρονομίες εγκαρδιότητος (προς εσωτερική χρήση) και ενδεχομένως την αποθάρρυνση της σπουδής άλλων υποψηφίων εντολοδόχων, αλλά δεν μετέβαλαν στο παραμικρό την αμερικανική πολιτική στο Κυπριακό, για την ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους, όπως αποδεικνύει η νέα αποστολή του Κογκρέσου και οι επαφές και δηλώσεις τους με τον Ταλάτ και λοιπούς εγκαθέτους της Άγκυρας και η κάλυψη αυτής της αποστολής από τον εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Δεν διαπιστώνεται επίσης η παραμικρή μεταβολή στην αμερικανική ώθηση για την εδραίωση της κλεψίτυπης ονομασίας της Φύρομ ως «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και τη συνακόλουθη ενθάρρυνση των «αλυτρωτικών» της σχεδίων.
Πλήθος διδαγμάτων και για την κυπριακή ηγεσία, εκτός αυτών πού αναφέρθηκαν πιο πάνω, προέκυψαν κατά το δεκάμηνο που μεσολάβηση από την αποδοχή της για έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης στην Ε.Ε. χώρας που κατέχει το τρίτο του εδάφους της και αρνείται να αναγνωρίσει την κρατική της υπόσταση, με μοναδικό, εξευτελιστικό τίμημα τη συμπερίληψή της στη τελωνειακή ένωση…
– Η δικαιολογημένη φοβία για τη διπλωματική απομόνωση της «πολύ μικρής Κύπρου» δεν έχει πλέον δικαιολογία. Ισχυροί παραστάτες την καλούν να διεκδικήσει τον διεθνή σεβασμό των δικαιωμάτων της ως ισοτίμου μέλους της Ε.Ε. και της διεθνούς κοινότητος και προδηλώνουν αμέριστη συμπαράσταση.
– Τις ψευδαισθήσεις περί αναθεωρήσεων της βρετανικής και αμερικανικής πολιτικής, που έσπειραν σε γόνιμο έδαφος η πρόσκληση του Μπλερ στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και της Κοντολίζα Ράις στον κ. Ιακώβου, διαδέχθηκαν οι ψυχρολουσίες των δηλώσεων Μπλερ στη συνάντηση με τον Ερντογάν -ότι Πρωτόκολλο δεν σημαίνει αναγνώριση- και των δηλώσεων του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την επίσκεψη συμβούλων του Κογκρέσου στο ψευδοκράτος.
– Οι έωλες προσδοκίες με την εκλογή του «προοδευτικού» Ταλάτ κατέρρευσαν με την αποκάλυψή του ως πειθήνιου ενεργουμένου της Άγκυρας και η τελευταία βυζαντινολογία του κυπριακού «πολιτικού προσωπικού» για τη σκοπιμότητα συνάντησης Ταλάτ-Παπαδόπουλου, που εισηγείτο ο ηγέτης του «κομμουνιστικού» ΑΚΕΛ κ. Χριστόφιας, «για την τήξη των πάγων», χρησίμευσε μεν για την παρασιώπηση από τα κυπριακά μίντια (εκτός «Φιλελεύθερου») του προσωπικού μηνύματος του Σιράκ στον Παπαδόπουλο, αλλά γελοιοποιήθηκε από τη συνέντευξη του Ταλάτ στη «Νέα Ανατολή», όπου δήλωσε ότι βασική του επιδίωξη είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Η κατάρρευση των ελαφρυντικών, των φαντασιακών θεωρημάτων και των προσχημάτων, που χρησίμευσαν ως καταφύγια ηττοπαθών ηγεσιών είναι πασιφανής. Καί βέβαια δεν αναφερόμαστε εδώ στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, πιστό φερέφωνο της οποίας ο κ. Μπίστης, με άρθρο του στην κυπριακή εφημερίδα «Αλήθεια», εξακολουθεί να εξυμνεί τα αγαθά του Σχεδίου Ανάν! Τους υπεύθυνους αιρετούς διαχειριστές της μοίρας του επιβιώσαντος και πολιορκουμένου Ελληνισμού θέτει ενώπιον αδυσώπητου αλλ’ αναπόδραστου διλήμματος η Ευρώπη, με την έκκληση-πρόκληση του γάλλου Προέδρου. Αμφότεροι, αλλά πρωτευόντως ο κ. Καραμανλής, του «εθνικού κέντρου», καλούνται να κάνουν την ιστορικής κρισιμότητας για το έθνος επιλογή: Ανάμεσα αφ’ ενός στη, συνεπή με τις εθνικές παραδόσεις, αγωνιστική διεκδίκηση σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ιδρυτικών αρχών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, της ισοτιμίας όλων των μελών της και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, επιλογή που θα εξασφάλιζε αναγνώριση, διεθνή εκτίμηση και τίτλους εισδοχής στον ευρωπαϊκό πυρήνα των πρωτοπόρων. Και αφ’ετέρου στην, μεσοπρόθεσμα βολική, παραμονή στο καταφύγιο των παραισθησιακών οραμάτων, με συνειδησιακό κατευναστικό την ενασχόληση με πλέον επείγοντα προβλήματα εσωτερικής ανόρθωσης. Η πρώτη επιλογή συνεπάγεται το, απεχθές στους επαγγελματίες της πολιτικής, πολιτικό ρίσκο, αλλά και τη δυνατότητα τίτλων φωτισμένου ηγέτη και τη βεβαιότητα ιστορικής δικαίωσης. Η δεύτερη επιλογή οδηγεί σε ενδεχομένως ανετότερη πρωθυπουργική θητεία, με την εποπτεία του «ξένου παράγοντα» και τη συνέργεια των Μ.Μ.Ε. των «νταβατζήδων», αλλά θα σηματοδοτήσει τον εθελούσιο υποβιβασμό της Ελλάδος σε τουρκικό δορυφόρο και τη συνακόλουθη έκπτωσή της στη διεθνή ανυποληψία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέπεσε στο προδιαγεγραμμένο, πολιτικά νεανικό, ολίσθημα της Ζυρίχης, αλλά σοφότερος, μετά την πολιτική αυτοεξορία στη Γαλλία του Ντε Γκωλ, φρόντισε να διασώσει την υστεροφημία του με την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ, ως μέσο κατοχύρωσης της ασφάλειάς της. ΄Εθεσε έτσι ένα απαιτητικό μέτρο ιστορικής σύγκρισης της προσφοράς του συνώνυμου ανιψιού του.
Ο κύπριος Πρόεδρος Παπαδόπουλος καλείται να μετρηθεί με τον πήχυ που ύψωσε η στάση του ενώπιον του κρισίμου δημοψηφίσματος. Σήμερα καλείται να υπερβεί τους μικρόψυχους κανόνες του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού, να χειραφετηθεί από την εξάρτηση από κρυπτο-ενδοτικούς συμμάχους, να αναχθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και να σταθεί αγέρωχος υπέρμαχος των δικαίων του λαού που τον έθεσε, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, στο βάθρο της Ιστορίας. Μια τέτοια υπερήφανη στάση μικρού και δυναστευόμενου λαού θα κινήσει την οργή δεδομένων αντιπάλων, τη θερμή συμπαράσταση των νέων συμμάχων, τη συμπάθεια των λαών της Ευρώπης και τον γενικό σεβασμό. Η άλλη επιλογή -της αφοπλιστικής προσήλωσης «στις βάσεις του Σχεδίου Ανάν»- οδηγεί σε ακύρωση του στρατηγικού πλεονεκτήματος της ένταξης στην Ευρώπη, στην ευρωπαϊκή υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε καθεστώς παρείσακτου υπό εκκρεμότητα και στην τελική ντε φάκτο επιβολή του εθνοκτόνου Σχεδίου Ανάν.
Δεινό αλλά αναπόδραστο το δίλημμα που οι δύο ηγέτες της Ελλάδος και της Κύπρου καλούνται να αντιμετωπίσουν στην έκτακτη συνάντησή τους την Πέμπτη. Τα ψέματα τελείωσαν. Εσήμανε η ώρα της αλήθειας.