Ξαναφουντώνει το αντάρτικο στο τουρκικό Κουρδιστάν
Οι επιθέσεις που έγιναν στην Τουρκία, με άμεσο στόχο να πληγεί ο τουρισμός και να μειωθούν τα έσοδα της Άγκυρας από τουριστικό συνάλλαγμα, επαναφέρουν στο προσκήνιο το Κουρδικό ζήτημα.
Η ένταση με την οποία προβάλλει και η απειλή την οποία εκπροσωπεί για την Άγκυρα το Kουρδικό ζήτημα είναι τέτοια που την Τετάρτη, 10 Αυγούστου, αναγκάστηκε να επισκεφθεί ο ίδιος ο τούρκος πρωθυπουργός, Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν, το Ντιγιάρμπακιρ, που είναι το κέντρο του τουρκικού Κουρδιστάν. Τη συγκεκριμένη πόλη την περιγράφουν όσοι την έχουν επισκεφθεί σαν πόλη φρούριο, που έχει όμως μια βασική διαφορά απ’ όλα τα υπόλοιπα φρούρια: Τα πολυβόλα δεν είναι στραμμένα προς τα έξω, ώστε να αποτρέπονται οι επιθέσεις, αλλά είναι τοποθετημένα ανάποδα, ώστε οι κάννες να στοχεύουν προς τα μέσα (!), προς τους κατοίκους του Ντιγιάρμπακιρ, και ο χειριστής τους, ο τουρκικός στρατός δηλαδή, να μπορεί να τα χειρίζεται απέξω… Ο τούρκος πρωθυπουργός όμως μετέβη στην άτυπη πρωτεύουσα των Κούρδων της Τουρκίας υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, υποσχόμενος ευημερία και ανάπτυξη. Διαστρεβλώνοντας τον χαρακτήρα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα 12 έως 14 εκατομμύρια Κούρδων πολιτών της, η Άγκυρα πραγματικά ξεπερνάει τον εαυτό της αναφερόμενη στο εν λόγω ζήτημα όταν δίνει υποσχέσεις για χρηματοδοτήσεις και επενδύσεις που υποτίθεται ότι θα επιλύσουν τα πραγματικά οξυμένα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Κούρδοι. Το πράττει όμως αυτό υπό έναν όρο: να αποσιωπηθεί το άλυτο εθνικό ζήτημα, να μη θιγεί το θέμα των σχέσεων των Κούρδων με την Άγκυρα, που είναι η αιτία πίσω από όλες τις προαιώνιες ένοπλες συγκρούσεις των Κούρδων με τους γείτονές τους. Η απόφαση όμως του τούρκου πρωθυπουργού να επισκεφθεί ο ίδιος το Ντιγιάρμπακιρ δείχνει και την αδυναμία στην οποία βρίσκεται η Άγκυρα τώρα, καθώς είναι αντιμέτωπη για δεύτερη φορά με το αντάρτικο του ΡΚΚ, όταν νόμιζε πως το κεφάλαιο αυτό είχε τελειώσει οριστικά, με την ταπεινωτική ήττα των Κούρδων.
Η παράδοση του Οτσαλάν, σημείο καμπής
Ήταν συγκεκριμένα την 1η Σεπτεμβρίου 1998, όταν το μαρξιστικών καταβολών ΡΚΚ, που οι άνδρες του εκπαιδεύονταν σε στρατόπεδα στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου, κηρύσσει μονομερή ανακωχή, τερματίζοντας την εξέγερση που ξεκίνησε στις 15 Αυγούστου του 1984, χωρίς να προσμετρά κανένα εμφανές πολιτικό κέρδος. Οδηγείται αντίθετα στην υποχώρηση όταν ο ηγέτης του, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, παραδίνεται σιδεροδέσμιος στους διώκτες του, τούρκους πράκτορες, από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη -μια πράξη ντροπής που έγινε καθ’ υπαγόρευσιν των Αμερικανών και εξακολουθεί να αποτελεί σελίδα ντροπής για κάθε Έλληνα! Πέρα όμως από τους 30.000 νεκρούς, τα 3.000 χωριά που αφάνισε ο τουρκικός στρατός είτε ως αντίποινα, είτε για να εξαλείψει τις βάσεις ανεφοδιασμού και υποστήριξης των ανταρτών, και τα 2.000.000 Κούρδων που οδηγήθηκαν στην ξενιτιά, ο αγώνας του ΡΚΚ καταφέρνει να κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο το εθνικό πρόβλημα των Κούρδων και να θέσει επίσης την Άγκυρα προ των ευθυνών της. Η νέα περίοδος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων της Τουρκίας ξεκίνησε πέρυσι την 1η Ιουνίου. Σε αμιγώς στρατιωτικό επίπεδο οι μάχες που γίνονται στο Κουρδιστάν πρέπει να είναι όχι μόνο συνεχείς, αλλά και ιδιαίτερα αιματηρές, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα κατά τη διάρκεια αυτών των 14 μηνών που να μην υπάρχει έστω και ένας νεκρός, με βάση μάλιστα τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης! Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν οι Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας (HPG), όπως λέγεται ο στρατιωτικός βραχίονας του ΡΚΚ, με αφορμή τη συμπλήρωση του πρώτου χρόνου από την επανέναρξη των ένοπλων συγκρούσεων, αναφέρεται ότι το τουρκικό κράτος πραγματοποίησε 287 επιχειρήσεις, στο πλαίσιο των οποίων διεξήχθησαν 184 μάχες που οδήγησαν στον θάνατο 630 τούρκων στρατιωτών, 55 αξιωματικών, 21 αστυνομικών, 1 πράκτορα και 7 μισθοφόρων φυλάκων! (Ο αριθμός των νεκρών ανταρτών που αναφέρεται είναι ιδιαίτερα χαμηλός, σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται ότι απέχει από την πραγματικότητα).
Υπό επιτήρηση η Άγκυρα
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το δεύτερο αντάρτικο του ΡΚΚ διεξάγεται σε ένα ολότελα διαφορετικό πολιτικό τοπίο. Η Άγκυρα αρχικά δεν έχει την απεριόριστη ελευθερία κινήσεων που διέθετε την περίοδο 1984-1998, όταν επιδιδόταν σε στυγερά εγκλήματα και αποτρόπαιες σφαγές αμάχων προκειμένου να καταστείλει βίαια τον αγώνα των Κούρδων. Το ιδιότυπο απαρτχάιντ που έχει επιβάλει στους Κούρδους (στο πλαίσιο του οποίου απαγορευόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ακόμη και να προφέρει κάποιος τη λέξη Κουρδιστάν και κάθε παράγωγό του δημόσια) βρίσκεται πολύ συχνά στο στόχαστρο της ΕΕ, λειτουργώντας ακόμη και ως αφορμή για να ορθώνονται κάθε λογής εμπόδια στην ενταξιακή πορεία της Άγκυρας στην ΕΕ. Καθόλου άδικα προφανώς, αφού οι αιτιάσεις τους ανταποκρίνονται πέρα για πέρα στην αλήθεια. Ενδεικτικό στοιχείο για τις εμπλοκές που δημιουργεί στους σχεδιασμούς της Άγκυρας ο παράγοντας Βρυξέλλες είναι η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία ζητείται η επανάληψη της δίκης του Οτσαλάν, καθώς έκρινε τη δίκη που πραγματοποιήθηκε από το Δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας στις φυλακές του Ίμραλι ως μη δίκαιη. Στην ίδια συνεδρίασή του το Δικαστήριο καταδίκασε την Τουρκία για παράνομη κράτηση του Οτσαλάν, ενώ της επέβαλε πρόστιμο 120.000 ευρώ, επειδή δεν επέτρεψε στους τούρκους δικηγόρους του κούρδου ηγέτη να βγουν από τη χώρα και να παραστούν στο Δικαστήριο.
Ο παράγοντας όμως που έχει ανατρέψει εκ βάθρων κάθε σταθερά στην ευρύτερη περιοχή, επιδρώντας καταλυτικά στην ανακίνηση του κουρδικού ζητήματος κατά την τρέχουσα φάση και ευνοώντας το ΡΚΚ, είναι η αμερικανική διείσδυση στην περιοχή και ιδιαίτερα η στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ. Η άμεση συνεργασία των δύο κουρδικών κομμάτων του Ιράκ με τους αμερικανούς κατακτητές (συγκεκριμένα του PDK και του UPK των Μπαρζανί και Ταλαμπανί) οδήγησε στην αναβάθμιση της διαπραγματευτικής τους θέσης εντός του Ιράκ -κάτι που φάνηκε και από τις νόθες εκλογές του Ιανουαρίου όπου η κουρδική συμμαχία εξασφάλισε 75 από 275 θέσεις της Εθνοσυνέλευσης- αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι όμως αναπτερώθηκαν και οι ελπίδες τους για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους που θα συνενώσει σε μια πατρίδα τους 40 περίπου εκατομμύρια Κούρδους που ζουν διασκορπισμένοι στην Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία. Οι Αμερικανοί, παρότι δεν έχουν προσυπογράψει ευθέως αυτήν την προοπτική, με τον ζήλο, για παράδειγμα, που έδειξαν κατά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας υιοθετώντας κάθε αποσχιστικό αίτημα που πρόβαλλε και ο τελευταίος μαφιόζος κατσαπλιάς, πρέπει να πούμε ότι δεν την έχουν αποκηρύξει, ούτε κάνουν το παραμικρό για να την αποτρέψουν! Αντίθετα, επιτρέποντας στους Κούρδους του Ιράκ τα δύο τελευταία χρόνια να επιχειρούν μέσα στην Τουρκία, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Άγκυρας, ή να προβαίνουν σε συνεχή σαμποτάζ εις βάρος τουρκικών επιχειρήσεων στο Ιράκ, φαίνεται ότι εκδικούνται την Τουρκία για την απροθυμία που έδειξε να τους βοηθήσει κατά την εισβολή τους στο Ιράκ.
Ζητούμενο η ανεξαρτησία των Κούρδων
Η αναβάθμιση όμως των Κούρδων του Ιράκ σε σχέση με τους ομοεθνείς τους από την Τουρκία δεν μετατόπισε μόνο γεωγραφικά το κέντρο βάρους του Κουρδικού, αλλά και πολιτικά! Το αναγεννημένο ΡΚΚ, προκειμένου πολύ πιθανόν να έχει την αμέριστη τεχνική και οικονομική υποστήριξη των Κούρδων του Ιράκ (και πιθανόν την έγκριση των Αμερικανών να μπαινοβγαίνουν οι αντάρτες του στο Ιράκ) αναγκάστηκε να υποστεί πολιτική μετάλλαξη. Εγκατέλειψαν οποιαδήποτε αναφορά στην πρόοδο, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον σοσιαλισμό που χαρακτήριζε τον λόγο τους κατά το παρελθόν, και στη θέση αυτών των διακηρύξεων άρχισαν να σφυρίζουν αδιάφορα για την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, ή πολύ χειρότερα, να τη θεωρούν ένα ενδιάμεσο στάδιο ή αναγκαίο κακό που τους πηγαίνει πιο κοντά στον στόχο της εθνικής ολοκλήρωσης!
Το χειρότερο όμως για τους Κούρδους της Τουρκίας δεν είναι ότι η στροφή τους προς δεξιές και φιλοαμερικανικές θέσεις θα τους στερήσει την αλληλεγγύη των λαών όλου του κόσμου. Το χειρότερο είναι ότι ενισχύει την τάση των μεγάλων κρατών να τους αντιμετωπίζουν ως υποχείρια, εντάσσοντάς τους στους σχεδιασμούς τους. Ακριβώς όμως αυτός ο χειρισμός είναι που έχει αποδειχτεί στο πέρασμα του χρόνου ως ο κατ’ εξοχήν αποτυχημένος και αναποτελεσματικός για την ευόδωση των δίκαιων εθνικών αιτημάτων τους! Έπειτα από τόσα δεινά δεν είναι αυτοκτονία να εντάσσεται στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης το δίκαιο αίτημα και ο ηρωικός αγώνας εκατομμυρίων Κούρδων για ανεξάρτητο και ελεύθερο Κουρδιστάν;