Η «κοινωνία της αλληλεγγύης» ενάντια στην «κοινωνία της αγοράς»
Ο «γνήσιας κοπής» σοσιαλιστής Ανιούριν Μπέβαν, σε αντίθεση με τον επίγονό του στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, καλπουζανιστή του σοσιαλισμού, Τόνι Μπλερ, πίστεψε ότι η ανθρώπινη ευτυχία δεν νοείται όταν ο Πολίτης καταδυναστεύεται από τον φόβο της:
• ασθένειας, της
• ανεργίας και της
• αβεβαιότητας για το μέλλον (αύριο).
Και ως υπουργός Υγείας στην πρώτη μεταπολεμική εργατική κυβέρνηση, θεμελίωσε το υποδειγματικό Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας. Η υγεία, διακήρυξε, είναι δημόσιο αγαθό και ευθύνη της πολιτείας να το παρέχει δωρεάν στον πολίτη.
Στα βήματα του Μπέβαν ο Μανώλης Σκουλάκης, ως διαχειριστής του τομέα Υγείας στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της επί Ανδρέα και της μετα-Ανδρεϊκής εποχής, αλλά και ως υπεύθυνος του Τομέα Υγείας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στα «ψήγματα σοσιαλισμού» που διασώζονται στο πρόγραμμά του, θέτει και προβάλλει σε πρώτη προτεραιότητα την εποχή του ορυμαγδού της «ελεύθερης αγοράς» και των «άνευ λογισμού» ιδιωτικοποιήσεων, τη διάσωση, τουλάχιστον, των υπολειμμάτων του Εθνικού Συστήματος Υγείας!
Οι αμετακίνητες θέσεις του Μανώλη Σκουλάκη στην προστασία του πολίτη από τον «φόβο της ασθένειας» -η σχεδόν ανάλωση του συνόλου της πολιτικής του δράσης στο ιδανικό αυτό- κατά τον χαρακτηρισμό του Ιωάννη Καλτσουνάκη για έναν άλλον κοινωνικό αγωνιστή της εποχής του (δεκαετία 1920), τον «αναδεικνύει σε μεγάλη ηθική προσωπικότητα»!
Δεν είναι περίεργο ότι ο Μανώλης Σκουλάκης δεν συγκαταλέγεται στους λεγόμενους «βαρώνους του Κινήματος» και επομένως δεν εναρμονίζει τη δράση του με στόχο την «απόσπαση του επαίνου του Δήμου και των Σοφιστών»!
Η «επανάσταση της υγείας», που διακήρυξε και έθεσε σε κίνηση ο Ανιούριν Μπέβαν, συνοψίζει όλη την πρωτοτυπία του δημοκρατικού σοσιαλισμού και αντικατοπτρίζει τον ευρωπαϊκό ανθρωπισμό, όπως αντανακλάται στις κοινωνικές κατακτήσεις της Γηραιάς Ηπείρου στη διάρκεια του «αιώνα των ανατροπών».
Ο εικοστός αιώνας είναι ο αιώνας που υλοποίησε τις πρωτοποριακές διακηρύξεις του δικού μας αγωνιστή του ’21, Γιάννη Μακρυγιάννη: «Να περάσουμε από το εγώ στο εμείς», την κοινωνία της αλληλεγγύης.
Στο λυκόφως του «αιώνα των ανατροπών», ο ευρωπαϊκός ανθρωπισμός, η κοινωνία της αλληλεγγύης και συνακολούθως τα κοινωνικά κινήματα, κάτω από την πίεση της Νέας Τάξης Πραγμάτων, υποχωρούν.
Το νέο «ιδεώδες», που εκπορεύεται από την υπερδύναμη πέρα του Ατλαντικού, θεοποιεί τον Ατομισμό, την κοινωνία της δύναμης, την κοινωνία της πυγμής κατά το ιστορικό προηγούμενο του ρωμαϊκού Ιμπέριουμ που συνοψίζεται στην «αρχή»: homo, hominis lupus, αλώνει καθημερινώς την κοινωνία της αλληλεγγύης!
Οι φωτισμένες κοινωνικές πρωτοπορίες, μειοψηφία πλέον, στους διαχειριστές της εξουσίας σημάνουν συναγερμό και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την «επανάσταση της υγείας», τα Εθνικά Συστήματα Υγείας!
Πράγματι, στη Γηραιά Ήπειρο διανοούμενοι, «απροσάρμοστοι» κοινωνιστές, προερχόμενοι από διαφορετικούς ορίζοντες ξεκίνησαν μια εκστρατεία υπεράσπισης της κοινωνίας της αλληλεγγύης και αμφισβήτησης των ιδεολογικών θεμελίων της «κοινωνίας» του ατομισμού.
Γεγονός που χρήζει υπογράμμισης, γιατί είναι πλέον αρκετά σπάνιο. Τη στιγμή μάλιστα που ενορχηστρώνεται υπό την αιγίδα των αλλοτριωμένων από τον Ατλαντισμό κυβερνωσών ελίτ μια χωρίς προηγούμενο αμφισβήτηση της κοινωνίας της αλληλεγγύης και του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού!
Δεν είναι δυνατόν να συνοψισθεί καλύτερα η δυσπιστία της «φωτισμένης κοινωνικής πρωτοπορίας» και η απέχθειά της στην «κοινωνία της αγοράς», που εγκωμιάζουν οι Ατλαντιστές. Την ώρα των «τρομερών απλοποιήσεων» που διασπείρει urbi et orbi η Ουάσινγκτον, εδώ ευρίσκεται η αξία της δράσης των ιδεολόγων του κοινωνικού κράτους και της «επανάστασης του Εθνικού Συστήματος Υγείας», που μπορούν να αποσπάσουν τη δική τους παρουσία από την τροχιά της «κοινωνίας της αγοράς».
Αυτή η ανθρωπιστική και πνευματική ιδιαιτερότητα προέρχεται από ένα βαθύ ιδεολογικό ανθρωπιστικό εμποτισμό:
«Ο άνθρωπος που είναι σκυμμένος στον περιορισμένο ορίζοντα της εργασίας και της διασκέδασής του, αποτελεί ένα γρανάζι του γιγαντιαίου μηχανισμού της παγκοσμιοποίησης που τον συνθλίβει…».
Η κριτική στο «αμερικανικό πνεύμα», μετατρέπεται από τις κοινωνικές πρωτοπορίες σε οξύ μαστίγωμα, περιορισμένης προς το παρόν απήχησης, κατά του Νεοφιλελευθερισμού και της Παγκοσμιοποίησης, που κατηγορούνται ότι ευνοούν «την υποδούλωση του ανθρώπου στην κοινωνία της αγοράς».
Οι σύγχρονες εξουσίες, αλλά και οι κοινωνίες θα αναζητήσουν και πάλι τον χαμένο παράδεισο του κοινωνικού κράτους και θα συμβάλουν ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να διακινηθεί «Πέραν του φόβου, της ασθένειας, της ανεργίας, της αβεβαιότητας για το μέλλον»;