Η «ευκαιρία» που χάθηκε…
Πάνω από τετρακόσιοι άνθρωποι άφησαν την τελευταία πνοή τους κάτω από τα ερείπια…
Πενήντα δύο χρόνια, οι μνήμες είναι εδώ, τη γη να τρέμει, να μην μπορείς να σταθείς όρθιος, δεν μπορείς να την ξεχάσεις, πετιέσαι έξω, από το τρίξιμο που κάνει το τρένο, όταν περνάει. Όλα αυτά είναι χαραγμένα στον καθένα που εκείνο το τετραήμερο του Αυγούστου ήταν εκεί… Και σαν ταινία, που αρνείται να σβήσει από τον πολύ καιρό, τα ζεις ξανά και ξανά… Μέχρι κι εκείνον τον ισραηλινό στρατιώτη που σου ‘δωσε τη μισή κονσέρβα, βλέποντας ότι τον κοιτούσες μάτια απλανή, ή τον εστιάτορα της Πάτρας, που σε πήρε από το αρματαγωγό «Αλφειός» σε στερεό έδαφος όπου η γη δεν έτρεμε, πεινασμένο, για να σου προσφέρει τα πάντα. Εκείνα τα γιουβαρλάκια ακόμη τα θυμάμαι… Το αύριο όμως δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ήταν μια νέα δοκιμασία. Το ίδιο σκληρή. Μέσα σε σκηνές, ολόκληρες οικογένειες, χειμώνα με κρύο και βροχή και λάσπη παντού ακόμη, και μέσα στη σκηνή. Μήνες έζησαν εκεί… Με φως το βράδυ της λάμπας πετρελαίου… Χρόνια κράτησε το ξεσπίτωμα παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που πρόσφερε όλος ο κόσμος. Συγκινητική η προσφορά. Όμως τόπο δεν έπιασε. Θα μπορούσε το νέο Αργοστόλι να ήταν η πόλη πρότυπο για όλη τη γη. Και οι δυνατότητες προσφέρονταν. Το δείχνει η φωτογραφία, που ίσως για πρώτη φορά έρχεται στο φως της δημοσιότητας. Όλη η πόλη, ένα απέραντο χωράφι, ένα αχανές γήπεδο. Μόλις οι μπουλντόζες του στρατού είχαν σηκώσει όλα τα ερείπια. Και μόνο ένα καμπαναριό κι ένα παλιό σπίτι, που τους έκανε τη χάρη ο σεισμός και σώθηκαν, φαίνονται για να θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε μια πόλη ζωντανή… Που χάθηκε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου… Σ’ αυτήν την απέραντη έκταση θα μπορούσαν να χαραχτούν ίσιοι δρόμοι, οικόπεδα ανθρώπινα και να ανοικοδομηθούν σπίτια και κτίρια δημοτικά σε μια αρχιτεκτονική του χθες παντρεμένη με το αύριο, τη συνέχεια. Όμως μπήκε στη μέση ο κομματισμός, οι κομματάρχες με ηγεσίες χωρίς όραμα και φαντασία, και φτιάχτηκε ένα Αργοστόλι έκτρωμα από πλευράς πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής, χωρίς χρώμα, χωρίς τίποτα να θυμίζει το παρελθόν του.
Αυτά γιατί ο Εγκέλαδος δεν σταμάτησε στις 12 το μεσημέρι της Τετάρτης, 12 Αυγούστου 1953, αλλά είχε συνέχεια… Τη λαθεμένη ανοικοδόμηση…
<Ι><Β>Μ. Κ.