Κι άλλοι τεμενάδες;
Μα είναι δυνατόν, η κατ’ εξοχήν ενδιαφερόμενη χώρα να χαρακτηρίζει έτσι τη νέα τουρκική πρόκληση που δείχνει ότι οι τούρκοι… πασάδες γράφουν στα παλιά τους τα τσαρούχια την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους νόμους της και τα περί ευρωπαϊκού κεκτημένου;
Είπαμε, εντάξει, να μην οξύνουμε τα πράγματα, να βοηθήσουμε τους γείτονές μας, παρότι αυτοί ΠΟΤΕ δεν μας πρόσφεραν ούτε ένα ποτήρι νερό, αντίθετα μας κάρφωσαν το μαχαίρι πισώπλατα και δεν έχασαν ευκαιρία για να προωθήσουν τα επεκτατικά τους σχέδια, αλλά ως εδώ και μη παρέκει…
Ας καταλάβουν ΟΛΟΙ, και η σημερινή και η χθεσινή κυβέρνησή μας, ότι οι τεμενάδες ποτέ δεν απέδωσαν…
Λένε ότι η στρατηγική της κυβέρνησης απέναντι στους Τούρκους είναι να μεταθέτουμε χρονικά το ενδεχόμενο κρίσης, με τη σκέψη ότι από τη στιγμή που θα έχουν μπει στην ΕΕ οι γείτονές μας δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία, γιατί θα χάσουν τον… παράδεισο!
Δεν διαφωνεί κανείς με μια τέτοια ευρωπαϊκή πολιτική, που στηρίζεται όμως σε μια προϋπόθεση, που οι κυβερνήσεις θεωρούν δεδομένη. Ότι οι Τούρκοι θα πειθαρχήσουν στους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και εδώ είναι το ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ που γίνεται. Οι Τούρκοι, με βάση την ιστορική διαδρομή τους, αλλά και τη γραμμή τους μετά τον ΒΆ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έχουν ξεφύγει ΡΟΥΠΙ από την αρπακτική τους νοοτροπία. Ο μακαρίτης Οζάλ δεν είχε πει τυχαία ότι όνειρο της Τουρκίας είναι η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Οι Τούρκοι θεωρούν ότι είναι μεγάλη χώρα και επομένως θέλουν πρώτο ρόλο και λόγο. Και αυτός είναι ο στόχος τους μέσα στην Ευρώπη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, κάνει κακό όχι μόνο του κεφαλιού του, αλλά και στον λαό του και στη χώρα του!
Δεν σας προβληματίζει ότι από τη στιγμή που τέθηκε θέμα ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, η Άγκυρα δεν κάνει πίσω στις θέσεις της και φθάνει στο σημείο τόσο στο Ελσίνκι και στην Κοπεγχάγη όσο στις Βρυξέλλες και τώρα στο Λονδίνο η Ευρωπαϊκή Ένωση ν’ αλλάζει το πλαίσιό της και να… ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ με τους όρους της Άγκυρας; Ξεχάσαμε το ικετευτικό ταξίδι του Σολάνα με τον τότε πρόεδρο της Συνόδου, τον φινλανδό πρωθυπουργό, που αναγκάσθηκαν να πάνε αεροπορικώς στην Άγκυρα για να καλμάρουν τον Ετσεβίτ και να του δώσουν ένα σωρό… δώρα, για να σταματήσει ν’ αντιδρά;
Μακάρι να είχαμε να κάνουμε με έναν από όλους αυτούς που έχουν μπει στο κλαμπ της Ευρώπης. Όμως οι Τούρκοι δεν είναι, δυστυχώς, όπως οι άλλοι. Και αυτό δεν το κρύβουν. Οι Ευρωπαίοι κάνουν το λάθος να μην το καταλαβαίνουν. Κι όταν θα ξυπνήσουν θα είναι αργά…
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχουν και κάποιοι με λογική και γνώση που καταλαβαίνουν… Και ίσως προλάβουν τα νέα δεινά… Ή έστω να τα περιορίσουν. Πάντως προκαλεί θλίψη, απόγνωση, αλλά και θυμό και απογοήτευση, που η Ελλάδα, τούτη η υπερήφανη γη, προσπαθεί να κρυφθεί πίσω από λέξεις, όπως «παραδοξότητα»…