«Αν τουρκέψω, γίνομαι πασάς και όχι γενίτσαρος»!

Παράλληλα, ο υφυπουργός Πολιτισμού Πέτρος Τατούλης, «επαναστάτης, διαλεκτικός ματερεαλιστής και για τούτο αμετάπειστα άθεος» στα νιάτα του -ηγετικό στέλεχος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ)- και γαλουχημένος από τα θεωρητικά επαναστατικά κείμενα του «Μεγάλου Τιμονιέρη», του Μάο Τσε Τουνγκ, «Για την πράξη» και «Για τις Αντιθέσεις», στην ύστερη νεότητά του αντιπαραθέτει προς τους απορούντες για το «επίμεμπτο παρελθόν» του το ρητορικό ερώτημα: «Τι άραγε παρεμποδίζει τον χθεσινό Σαούλ ή Σαύλο να γίνει ο σημερινός Παύλος;»!

Η ιστορία του υφυπουργού Πολιτισμού δεν «ξεκινά από τα βουνά κι ύστερα στο Κέντρο και μετά στη Δεξιά», κατά τη θυμόσοφη λαϊκή λοιδορία για τον «άλλο μεγάλο αποστάτη του Σοσιαλισμού», τον Ηλία Τσιριμώκο, αλλά από το κέντρο της «επαναστατικής δράσης», την Πλατεία Κουμουνδούρου, χώρο των γραφείων του ΕΚΚΕ -το κέντρο όπου γίνεται η επεξεργασία της πλατφόρμας «για τη συνολική ανατροπή του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης» και σημείο εφόρμησης «Για μια λαοκρατούμενη σοσιαλιστική Ελλάδα»!

Την ίδια περίοδο ο «Νυστέρης», κατά την επαναστατική συνωμοτική τακτική, δηλαδή ο Πέτρος Τατούλης, που οι κανόνες της συνωμοτικότητας επιβάλλουν η επαγγελματική του ιδιότητα -γιατρός χειρουργός- να μετακυλίεται στον προσδιορισμό της «επαναστατικής προσωνυμίας», στο περιθώριο των σελίδων της μπροσούρας, «Η θεωρία του Προέδρου Μάο για τους 3 κόσμους», σημειώνει, «Γενική τάση σήμερα στον κόσμο είναι η επανάσταση», ενώ στις αντίστοιχες της μπροσούρας (έκδοση κι αυτή του ΕΚΚΕ), «Για το Αντιηγεμονιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο», προχωρεί τους «επαναστατικούς προβληματισμούς του» και σημειώνει: «Ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία», «Ούτε Αμερική ούτε Ρωσία, Εθνική Ανεξαρτησία».

Η «επαναστατική γυμναστική» που επιβάλλει η μεταπολιτευτική τακτική της καθοδήγησης του ΕΚΚΕ θέτει τον «σύντροφο Πετρή» προ του διλήμματος και ως άλλος Ηρακλής στο σταυροδρόμι διερωτάται: «Ποτέρα των οδών τράπωμαι;». Να ακολουθήσει τη συρρικνούμενης απήχησης «Επαναστατική προοπτική» του ΕΚΚΕ και να κλείσει τα αφτιά του «στις Σειρήνες του αστικού κόσμου», που στο πρόσωπό του διαβλέπει «έναν νέο με προοπτικές», ή να συνεχίσει τον «μοναχικό δρόμο της πάλης και της επανάστασης»;

Ο ίδιος προφανώς διαλογίζεται ότι «μετά την επαναστατική δόξα ενός άλλου γιατρού, του Τσε, ο χώρος της επανάστασης δεν χωρά άλλον Ασκληπιάδη» και αποφασίζει να ενδώσει στις «Σειρήνες του αστισμού». Αποχαιρετά την Επανάσταση υπό τους ήχους του «Πένθιμου Εμβατηρίου»:

«Πέσατε θύματα, αδέλφια, εσείς σ’ άνιση μάχη, κι αγώνα…».

Άλλωστε η ζωή έχει διδάξει ότι «η κομμουνιστική ιδεολογία οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψει κανείς ενωρίς». Και ο αστικός συντηρητικός χώρος τον δέχεται με ανοιχτές αγκάλες. Και ο «σύντροφος Νυστέρης», πριν πει «Αντίο στην επανάσταση», ενθυμείται ως Αρκάς το διατυμπανιζόμενο στις «ραχούλες και στις ρεματιές της Αρκαδιάς» από την εποχή του «Απροσκύνητου καπετάν Ζαχαριά» -του δασκάλου στην κλέφτικη τακτική του «Γέρου του Μοριά»- ότι «αν τουρκέψω, γίνομαι πασάς και όχι γενίτσαρος»!

Ο συντηρητικός χώρος, είτε ως αμιγής Δεξιά (Συναγερμός του Παπάγου και ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, προδικτατορικά) είτε ως ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία, υπό το πολιτικό σχήμα της Νέας Δημοκρατίας, μεταπολιτευτικά, συνεχίζει να «γοητεύεται» από τους «επαναστάτες, και δη τους μαρξιστές, που μετακινούνται στον χώρο της». Τα θεωρεί άτομα με σύνθετη αλλά και αναλυτική σκέψη -στοιχεία που δεν συναντώνται συχνά στους «ρεαλιστές αστούς»- υψηλό δείκτη ευφυΐας και ιδιαίτερες ικανότητες!

Είναι ενδεικτικό για τον συντηρητικό χώρο ότι η «ιδεολογική προφυλακή» του, από την περίοδο των αρχών της τρίτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, στηρίχθηκε και στηρίζεται σε διανοούμενους και αναλυτές με σημαντική χρονική θητεία στα «πεδία της επανάστασης, όλων των διαβαθμίσεων» (μαρξιστικό, τροτσκιστικό, σοσιαλδημοκρατικό, ακόμη και αναρχικό της «τάσης Κροπότκιν»).

Ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, ο Γρηγόρης Κασιμάτης, ο Ελευθέριος Σταυρίδης και άλλοι, ενδεικτικά παραδείγματα. Ένα ολόκληρο βιβλίο («Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκι»), άλλωστε, δεν αφιέρωσε στο φαινόμενο ο Βλαδιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοβ, ο γνωστός Νικολάι Λένιν;

Βεβαίως, ο «πατέρας της επανάστασης» είχε υποστηρίξει -αγνοείται αν αυτό ισχύει για την περίπτωση του «συντρόφου Νυστέρη»- ότι «οι αστοί είναι τόσο ηλίθιοι, που μας προμηθεύουν ακόμη και το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε»!

Ο χρόνος πάντως δεν επιβεβαίωσε τη «ρήση Λένιν».

Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι οι αστοί είναι τόσο ευέλικτοι και ευπροσάρμοστοι στις συνθήκες της κάθε εποχής, ώστε όχι μόνο «κορφολογούν τον αιθέρα της επανάστασης» και ανανεώνουν την γεγηρακυία τάξιν τους, αλλά εκμεταλλεύονται και προς το συμφέρον τους την «επαναστατική εμπειρία»!

Ο «Κόκκινος Πέτρος του Πολιτισμού» το σύγχρονο δείγμα;