«ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ», ΜΙΑ ΜΟΔΑ ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝΑΝΕ ΜΕ ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Μέ τήν νέα Κυβέρνηση
οι απεργίες ακμάζουν,
σάν νόσος επιδημική
ορμούν καί μάς ταράζουν.

Τί διάολο τούς έπιασε
κι αρματωθήκαν όλοι
ως λόχοι αναρίθμητοι
σάν ναυμαχίας στόλοι.

Πότε μπλοκάρουν τά βουνά
πότε τίς αρτηρίες
καί άλλοτε τούς ποταμούς
καί τίς συγκοινωνίες.
Πότε φερμάρουν τράπεζες
πότε νοσοκομεία
καί άλλοτε πάλι απεργεί
καί η αστυνομία.

Πότε γερόντοι σεβαστοί
τρεκλίζουνε στούς δρόμους
κι άλλοτε μεταφέρονται
ωσάν αρνιά στούς ώμους.

Όλοι σέ ένα συμφωνούν:
νά κάνουν απεργία,
έστω κι άν είναι Σάββατο
ή Κυριακή αργία.

Όλοι ζητάνε πιό πολλά
γιατί πολλά τούς λείπουν
κι ύστερα σάν βουστάσιο
τό πάν εγκαταλείπουν.

Μετά στήν τηλεόραση
τού Χόλιγουντ αστέρες
μοστράρουνε τήν φάτσα τους
οι εργατοπατέρες.
Λαλίστατοι κι υστερικοί
λές κι η Ελλάς βουλιάζει
ο ένας λέει τ’ αλλουνού
τά ίδια… καί τ’ αλλάζει.

Άν τούς προσέξεις πιό καλά
καί άν τούς αναλύσεις
ούτε πού ξέρουν τί ζητούν
ούτε προτείνουν λύσεις.

Καί ο Λαός ακολουθεί
στό έτσι κι ό,τι λάχει
αδέσποτος σάν τό σκυλί
πού πνίγει η κυνάγχη.

Καί βρίζει ο κάθε Έλληνας
πώς τού στερούν τό διάβα:
«Στείλτε τους τούς τεμπέληδες
γιά σκλάβους στήν Ιάβα».

Καί πρίν αλέκτωρ κράξει τρίς
πρίν οι βρισιές σβηστούνε
οι χτεσινοί οι υβριστές
καί κείνοι απεργούνε.
Εδώ νά δείς κομφούζιο
καί τού μυαλού αντάρα
νά απεργούνε, δές, μαζί
ο πλούτος κι η δεκάρα.

Κι αφού αναστατώσουνε
οι απεργοί τήν Χώρα
καί παραλύσει η ζωή
στήν όποια κατηφόρα…

…ξάφνου αρχίζουνε ξανά
τά πάντα νά ησυχάζουν
οι δρόμοι νά ‘ναι αδειανοί
τά μπλόκα νά αδειάζουν.

Καί λές εσύ ο λογικός
πώς τά αιτήματά τους
θά ικανοποιήθηκαν
κι ήρθαν στά συγκαλά τους.

Διότι όταν αποκτάς
κι η τσέπη σου κερδίζει
τότε καί μπράβο, απεργέ,
η απεργία αξίζει.
Όμως εδώ δέν κέρδισαν
δέν πήραν, δέν τσεπώσαν’.
Πρός τί τότε τό απεργείν
…γιατί τότε μαλώσαν’;

Μήπως καί είναι άλλο τί
πίσω απ’ όλα τούτα
μήπως καί άλλοι πονηροί
πέσαν’ στό άρπα-βούτα;
……………………………………. …………………………………….
…………………………………….
…………………………………….
Τό τής απεργίας φαινόμενο
είναι όπως
τό απολιθωμένο δάσος
τής Λέσβου,
κάποτε είχε χυμούς, φύλλα,
άνθη, καρπούς.
Πότε οι κοκορόμυαλοι θά εννοήσουν πώς στήν εποχή μας
η απεργία ως τρόπος διεκδικήσεων έχει γιά πάντα πεθάνει;